Karel vindt Joep een leuk beest, heeft hem al een paar keer over de trap zien lopen en hem over zijn grote kop geaaid: ‘Als je hem niet meer wil, dan neem ik hem wel,’ bromt hij. Dit fantastische aanbod kan ik niet afslaan: ‘Oké, Joep is van jou!’ Karel blij, ik blij , Joep blij en vooral ons kleine poesje Hannie is dolblij dat die grote engerd opgehoepeld is.
De eerste week, gaat alles prima tussen Karel en Joep, de
tweede en derde week ook. In de vierde week loopt Karel ineens rond met een flinke
haal op zijn wang.
‘Hij wil blijkbaar niet onder zijn voorpoten opgepakt worden
… ja, dat kan ik toch niet weten … Joep haalt meteen uit … oké … dan heeft hij
aan mij ook een goeie: ik geef hem gelijk een knal voor zijn kop terug. Joep
smeert hem meteen … het dak op volgens mij. Ik ga daar even kijken.’
‘Joepie, Joep, Joep, Joep, Joepie, pssss,pssss, psss; kom,
Joepie, kom … maar Joep geeft geen sjoege, hij is in geen velden of wegen te
bekennen.’
Hannie is sinds Joep verhuisd is, een veel aardiger poesje geworden
voor mij. Ze spint harder, ze komt vaker op schoot zitten en ze geeft veel meer
kopjes dan voorheen. Jammer genoeg maakt ze nog niet zelf haar kattenbak schoon
(want die is nu wèl weer helemaal voor haar alleen).
Een doffe knal, voorafgegaan door glasgerinkel en een
schreeuw van helse pijn. Dat is Karel; hij ligt bij mij voor deur … door het
draadglasdak heen gezakt en de trap afgedonderd. Die zwaargewicht (bijna 150
kilo) is dus op dat draadglasdak gaan staan om Joep te pakken te krijgen. Zijn
licht blauwe broek kleurt donker van het bloed … ik schuif zijn broekspijp op
en zie een gapende vleeswond bij zijn enkel … een flinke jaap in zijn kuit …
misschien wel een slagaderlijke bloeding … Karel zelf is gelukkig wel zo
bijdehand om met zijn overhemd meteen zijn been af te binden … boven op dak
staat Joep te gluren door het gat waar Karel net doorheen gevallen is. Ik bel
112, In een mum van tijd staat er een ambulance voor de deur.
Zijn linkervoet is gebroken; hij heeft ‘n zwaar gekneusde
enkel en een slagaderlijke bloeding. Als Karel hiervan hersteld is staat zijn
Indonesische bruidje zowat voor de deur.
Joep is na de aanblik van zijn gewonde baasje vlug terug het
dak op gegaan. Sindsdien is hij spoorloos.
Voor Karel zelf is het knap lullig maar ik vind het prima
dat hij te geblesseerd is om boven op de derde étage te komen slapen. Zijn bed
en het mijne zijn door een flinterdun hardboardwandje van elkaar gescheiden. Ik val sowieso al moeilijk in slaap maar met Karel
zo vlakbij … zo hóórbaar vlakbij: zwaar ademen, hoesten, neus ophalen, snuiten,
scheten laten, snurken, woelen in zijn krakende bed … heb ik nogal eens
slapeloze nachten.
