KOKEN

Er zijn mensen, die het zwaarder hebben dan ik maar ik moet toch zeker wel vier keer per week koken voor ons tweeën, mij en mijn vriendin Babs. Zij heeft een hekel aan koken … ze vindt dat een ongemakkelijke activiteit, dus begint ze er niet aan.  Toch zorgt ze wèl drie keer per week voor warm eten voor ons beiden. Dat eten koopt ze dan bij onze slager. Die slager verkoopt verrukkelijke  maaltijden,’fingerlicking  good’, variërend van macaroni, Surinaamse schotel, asperges met ham, tot andijvie met spekjes.

Nu vindt Babs alles lekker wat ik kook maar ik kan toch niet iedere week met hetzelfde komen aanzetten. Hoewel ….elke zaterdagavond eten we steevast brood met gebakken ei en spek maar dat kan je toch eigenlijk geen koken meer noemen.

Ik probeer met koken te variëren en waar ik óók voor zorg is dat de maaltijden gezond zijn. Bij elke maaltijd, zorg ik er voor, dat er iets vers en rauw bij geserveerd wordt,  ... heel simpel: sla, tomaat, komkommer…. of in geval van nood wat augurken.

Het is allemaal niet zo ingewikkeld wat ik opdien. Op vrijdag bijvoorbeeld mag ik graag wortelen eten. Het traditionele vrijdag-menu van mijn moeder: peentjes met gekookte kabeljauw of vissticks en boterjus met  ‘gewoon’ gekookte aardappelen. Dat laatste doe ik trouwens nauwelijks meer; bij welke groente dan ook, eet ik bij voorkeur gebakken aardappeltjes en die vissticks heb ik vervangen door verse gebakken vis: schol of forel ….een héél enkele keer koop ik voor de vrijdag wel eens slavino’s van Kapitein Iglo.

Wat ik, sinds ik met Babs ben, het meest gemaakt heb is chili con carne. Zij koopt dat trouwens ook wel eens bij haar slager ... peperduur … ik maak het voor een kwart van de prijs. Vele lezers zullen het ‘chili con carne recept’ wel kennen maar omdat het zo lekker is en ik iederéén dit lekkers van harte gun, geef ik hier mijn recept prijs.

Doe twee gesnipperde uien en twee teentjes geperste knoflook in een koekenpan met verhitte olijfolie. Bak de uien en de knoflook en voeg er circa 3 ons rundergehakt aan toe (doe er ook wat peper en zout bij) en bak dat gehakt tot het rul is. Snij dan drie tomaten, een rode paprika en chili pepper in partjes en voeg die bij de mix in de koekenpan. Draai tot slot de pot met bruine bonen open en doe de inhoud daarvan in de koekenpan. Laat het geheel dan nog twintig minuten zachtjes doorkoken voor een heerlijke Chili-schotel.

Het is nu bijna etenstijd, als ik dit zit te tikken en, wat eigenlijk vrij logisch is, het water loopt me uit de mond. Ja, dit is echt smullen geblazen.

Vanavond, donderdagavond, is een bijzondere avond. Dan eten Babs en ik altijd allebei iets anders. Ik neem dan meestal bij de Jumbo een kant-en-klaar maaltijd en Babs eet een boterham met een dun plakje kaas. Zij eet de hele donderdag trouwens zowat niks: ’s morgens een boterham, ’s middags een boterham en ’s avonds dus ook weer. Dat komt omdat ze op een lijnclub zit en op vrijdagochtend moet ze daar op de weegschaal gaan staan … en door op donderdag veel minder te eten èn niet te snoepen, hoopt ze, dat de weegschaal, minder pondjes aan zal geven. Wie weet gebeurt dat wonder deze vrijdag.

VERWARD PERSOON

Vandaag ben ik (opa Jos) in Dordrecht op bezoek gegaan bij mijn kleinkinderen Bent (9)en Markus (5), mijn zoon Ralf en schoondochter Ilona. Ik ben een beetje gespannen, want ik ben er al lange tijd niet geweest. Als ik na een ongemakkelijke reis bij hun huis aankom, is mijn zoon niet thuis. Hij is op zoek naar zijn vader. 

Ik weet opeens niet meer waar ze wonen. Verwarde man verdwaald in Dordt. Ralfs zijn nummer staat niet in mijn mobiel. Probeer hem te mailen. Godzijdank reageert hij: ‘Ik kom naar je toe.’ Maar dan daagt het me weer … weet ik hun huis toch te vinden.  Tsja, het is de spanning denk ik … die verwarring.

Ilona verwelkomt me vriendelijk lachend.  Mijn mooie slanke schoondochter. Nog altijd mooi. Was ik bijna vergeten. Ik had wat kadootjes meegenomen. Twee boeken voor de jongens: ‘Dolfje Weerwolfje’ en ‘Mees Kees’. Zo te zien zijn ze er blij mee, Ilona ook. Zij kent de schrijvers en die zijn goed, zegt ze. Voor Ralf en Ilona kocht ik een fraai boeket. Ik heb er een kaartje bij geschreven: ‘fijn weer samen te zijn’. Ilona geeft de bloemen een mooi plaatsje op de mooie, grote witte kast. Bent trapt met een zachte voetbal tegen een muur. Markus staat met het kadoboek nog in zijn hand zijn nieuwe ‘opa Jos’ te bestuderen. 

De reis is ongemakkelijk. Ik heb het nòg zo goed gepland. Met 9292 en Google Maps. Precies om één uur moet ik er zijn. Maar de metro is te laat, de trein moet vlakbij Zwijndrecht stoppen, omdat er een persoon op de rails loopt en … ik raak verward in het drukke centrum van Dordt. 

Ralf komt thuis. Hij is blij me te zien. Geeft me een hug. Ilona heeft hem gemaild dat ik er al ben. Ik zit aan de koffie met kruimelkoek in hun ruime woonkamer. Alles is mooi en ruim in dit huis. Daar hebben ze geluk mee gehad.

Bent laat me vol trots zijn rapport zien. Hij zit in groep vijf. Het zijn tegenwoordig geen rapporten meer met cijfers zoals bij ons. Voor mij is het een abacadabra-rapport. Ilona en Ralf begrijpen het en weten dat het een mooi rapport is. Oké, dan geef ik hem er tien euro omdat hij zo goed zijn best doet. … heb ik geen cash bij me! … ’t zit niet zo mee vandaag … dan stuur ik hem wel wat op in een enveloppe.

Een grote tafelvoetbal-tafel staat in die reuze woonkamer. Daar moeten we wat mee: Bent en opa Jos tegen Ralf en Ilona. Heerlijk om te doen. Lachen, juichen, foeteren. Ik krijg het er helemaal warm van.  

Markus zit ondertussen te gamen, alles om hem heen lijkt hij vergeten. Hij en het spelletje zijn één.

Ze zijn leuk met elkaar, Bent en Markus. De broertjes voeren grappige gesprekjes met elkaar over voetbal, games en allerlei andere zaken. Het zijn slimme ‘gassies’. Op een gegeven moment kijkt Markus me aan en vraagt: ‘Opa Jos, heb jij ook een vader?’ ‘Ja, Markus maar die is al heel lang dood.’ Dat is blijkbaar het goede antwoord, want hij vraagt niet verder.

Even zou ik langs komen, hebben we afgesproken … en even is nu voorbij.  Ilona gaat met de jongens naar de markt.  ‘Dag Bent, dag Markus,’ roep ik. ‘Dag opa Jos,’ zeggen ze in koor … toch nog wat onwennig.  ‘Dag Jos.’ Zij geeft me onverwachts een zoen. ‘Dag Ilona,’ ik ben net te laat om terug te zoenen.   Ralf brengt  mij om alle verwarring te voorkomen naar het station. We huggen ten afscheid.  … het was gezellig.