Vanaf het moment dat ik weer klaarwakker ben, snap ik mijn eigen gedrag niet zo goed meer. Zoals gewoonlijk ga ik om een uur ’s nachts naar bed. Doe eerst nog de hele riedel met mijn tanden: stoken, ragen, poetsen. Pillen slikken natuurlijk en omdat het nog zo warm is in de slaapkamer ga ik in een sportbroekje onder een laken liggen. Ik val onmiddellijk in slaap. Doch binnen het uur ben ik alweer klaarwakker … letterlijk klaar wakker: zo fris als een hoentje. Alsof het acht uur in de ochtend is. Zo stap ik ook mijn bed uit. Door mijn hoofd spoken nog fragmenten van twee dromen. In de ene droom heb ik ruzie met een duivelse jong ventje dat me van mijn balkon wil gooien. In de andere droom probeert een leuke man, van mijn eigen leeftijd, mij te verleiden.
De jonge duivelse man heeft me al naar mijn balkon op de 16e
étage gesleurd en probeert me op te tillen om me over de balustrade te
kieperen. Ik worstel me los en sla hem met het wasdroogrek, dat om zijn nek
vast blijft zitten. Zo kan hij het balkon niet af. Ik wel en ren de keuken in
en pak kopjes, borden en glazen om naar zijn kop te smijten. Het gekke is dat
dit alles in alle stilte gebeurt. Geen gerinkel, geen gekerm, geen gescheld. Ik
sluit hem nu buiten op het balkon op.
Hij doet verwoede pogingen om los te komen van het droogrek. Tot mijn
schrik probeert hij nu op de rand van het balkon te klauteren. Hij zal toch
niet gaan springen? Dat is wel het
laatste wat ik wil. Ik doe de balkondeur open en zeg hem dat hij daar mee moet
stoppen, dat ik dat niet wil (maar dat hoor ik mezelf niet zeggen). Hij doet
(met lachend gezicht) zijn eigen zin en springt met het wasrek nog om, over het
balkon. Vallen doet hij niet! Als een grote prehistorische vogel verdwijnt hij zwevend
in de richting van het meer. Terwijl ik hem nakijk sta ik in de scherven. Ik
voel er niks van. Bloed aan mijn voeten. Bloed op het balkon. Schuldbewust om
het verdwijnen van de duivelse jongen kastijd ik me. Maar pijn heb ik niet.
Wat zie ik nu? Een paar handen aan de buitenrand van het
balkon. De handen trekken iemand op. Een mooie man. Ik blijf mezelf kastijden,
stomp als een bokser tegen mijn eigen gezicht. Mijn hoofd wordt bloederig en
blauw. De mooie man springt op het
balkon. Hij houdt mijn vuisten vast, zodat ik mezelf niet meer kan slaan.
Gelukkig heeft hij schoenen aan zodat hij geen last heeft van de scherven hier.
Aan het bewegen van zijn lippen zie ik dat hij me iets zegt. Zijn lieve, blauwe
ogen kalmeren. Met een gulle, uitnodigende lach brengt hij mijn handen naar
zijn reeds hard geworden plasser ... ‘Neen,’ schud ik, ’neen, doe maar niet’.
Vanaf dat moment snap ik mijn eigen gedrag weer wat beter. In slaap.
