Ook ik heb familie op Zuid. Op de Dalweg, vlakbij de Kuip: Tante Maud, oom Wout, nicht Lies (13) en neef Cees (11).
Honderd procent in orde kan Cees niet zijn. Cees, hij is twee keer blijven zitten op de lagere school: in de eerste en in de derde klas. Hij is niet zo vlot. Hoe het komt weet ik niet. Bij zijn geboorte is alles goed gegaan, voor zo ver ik weet. Hij is niet erg ziek geweest. Geen ongeluk gehad, onder een auto gekomen of hard tegen een muur aangelopen, neen niets van dat al. Zijn ouders zijn ook schatten van mensen. Van zijn moeder, de veel te dikke tante Maud, een zus van mijn vader, ja, van haar kan ik me nog wel voorstellen, dat ze af en toe eens een mep uitdeelt. Maar ook weer niet zo heel erg hard. Ik heb wel eens gelogeerd bij hen. Ze is heel aardig. Oom Wout ook. Leuk hé, eigenlijk: tante Maud en oom Wout. Dat verzin je toch niet. Wel leuk als ooms en tantes op elkaar rijmen.
Oom Wout praat niet
alleen langzaam, hij doet in feite alles traag. Eigenlijk moet ik zeggen 'rustig' … alles op zijn dooie akkertje. In de tijd dat Oom
Wout een shagje draait heb ik er al drie opgerookt, zoiets. Een ontspannen
mens, dat dan weer wel. Ik heb die man ook nooit boos gezien.
Hij, tante Maud, Cees en Trees (de oudste, hun dochter), hebben
de gewoonte om zondags fietstochtjes te maken. Nu eens naar opa en oma, dan
eens naar tante Riek of oom Koos, dan weer naar ons. Of liever gezegd , naar mijn
moeder, want mijn vader vaart, die is toch nooit thuis … ’piep’ zei de muis……
Omdat we arm zijn, hebben we zelf al zowat niks te drinken (ja … water!) of te eten (ja … droog brood) … laat staan wat voor de visite. Natuurlijk komen ze maar met één doel: eten, drinken en dan weer terug fietsen naar de Dalweg. Daar hebben ze volop te eten liggen, want oom Wout verdient goed in de haven.
Als we de deur voor ze open doen, dan horen we, neef Cees voorop: ‘Hallo tante Da (mijn moeder), ik heb zo’n honger tante Da.’
‘Hallo tante Da, ik
heb zo’n dorst, zegt nathals, nicht Trees.
‘Ja, ik heb óók dorst tante Da,’ zegt Cees er dan vlug achteraan.
0om Wout en tante Maud, zeggen helemaal niks maar ik kan aan
hun ogen goed zien dat ze geen nee zullen zeggen, als hun iets drink- of
eetbaars wordt aangeboden. Als ze dan weer ophoepelen is al ons eten en drinken
op.
En dan zegt Cees ook nog: ‘Tanta Da …’ hij wrijft over zijn slappe buik … ‘ik heb nog steeds een beetje honger…’
Ik heb het er later nog wel eens met mijn moeder over. Ze vertelde me dat ze op zo’n moment heel veel zin had om Cees de trap af te schoppen … zoiets zal ze in het echt natuurlijk nooit doen.
Toevallig ontdekken we, dat het woonkamerraam van de overburen
onze voordeur weerspiegelt. Zo kunnen we, vanuit mijn slaapkamer, altijd precies
zien wie er bij ons aanbelt. Sindsdien hebben we nooit meer voor hen open
gedaan.
