LIFT IN MINIROK

In een portiek op de Oude Gracht in Utrecht trekt Laurie haar spijkerbroek uit. Snel trekt ze het rode minirokje aan, dat in haar tas zit. Haar benen zijn mooi…. mooi bruin ook. Ik sta vòòr Laurie, zo onttrek ik haar aan het zicht van de voorbijgangers. Het is hier gelukkig niet zo druk. Haar lijf is ècht mooi. Atletisch. Slank, borsten cup C, ronde, niet al te grote billen. Haar benen, als gegoten bij dat lijfje van een meter zeventig. Ze kijkt me aan, met een wat ondeugende blik in haar ogen. Ik voel de tinteling, ze lacht haar tanden bloot … hmmmm wel een beetje veel tandvlees … nou, niet zo kritisch Ton …  het s gewoon een leuke meid! Haar grote zwarte pupillen vragen of ik kom. Ik kom maar tegelijkertijd aarzel ik ook. Laurie praat vandaag veel over haar vriend Maarten in Schiedam. Ze vertelt over hun waterpoloclub. En dat ze hem soms helpt met nakijken van rekensommen van zijn leerlingen. Maarten geeft les aan groep zes van de basisschool. Nee eh…..of eh eigenlijk ja, ik voel me aangetrokken tot Laurie. En nee ik ga niet tussen die twee in zitten. Zou ik ook niet leuk vinden, als ik Maarten was. Ik zou dan óf heel erg boos óf heel erg verdrietig zijn. Daar ga ik niet aan beginnen.  Dat schiet zo door me heen als ik in die portiek met een opkomende erectie voor Laurie sta. Ik dwing mijn boreling weer te gaan liggen.

Met Laura in dat geile minirokje hebben we binnen de kortst mogelijke tijd een lift richting Rotterdam. Ben ik van overtuigd. Met een viltstift schrijf ik op de binnenkant van een Chiquita-doos ‘Rotterdam’. Aan Laurie zal het niet liggen. Ze neemt een houding aan die borsten, billen en benen accentueert. Het bordje met ‘Rotterdam’ houdt ze iets boven haar hoofd. Ik word vrijwel volledig door haar aan het zicht onttrokken. Zo gooit Laurie alles uit de kast om voorbijrijdende automobilisten te verleiden haar mee te nemen. Ook al moeten de chauffeurs helemaal niet naar ‘Rotterdam’. Ter wille van het rode minirokje rijden ze graag een eindje om. Binnen vijf minuten zitten we in een paarse Ford Mustang richting de Maasstad. Laurie kruipt vliegensvlug op de achterbank en de bestuurder van de auto moet zich tevreden stellen met mij naast zich. Hij neemt zijn verlies sportief en we vullen de tijd tot Rotterdam met het uitwisselen van wetenswaardigheden over onze gezamenlijke liefhebberij: de grote libelle.

Dat jaar liften Laurie en ik geregeld op en neer tussen Utrecht en Rotterdam. We zitten bij elkaar in de klas … fysiotherapie … we oefenen op elkaar … met veel lol … tot ze zo maar ineens niet meer op school verschijnt.

Drie jaar later, ik werk inmiddels op een schooltje in Vlaardingen, als sportleraar, komt in de pauze een collega naar me toe. Hij vraagt of ik Laurie Toop ken.

‘En óf ik die ken,’zeg ik.

‘Laura is mijn vrouw’, zegt Maarten.

BILLEN

Semih heeft een zware hartoperatie ondergaan in het in het Erasmus MC. Zijn vrouw, Sonja,  en kind verblijven daar tijdelijk ook. Dat schijnt bevorderlijk te zijn voor het herstel van de patiënt. Het is al drie weken hun thuis. Andere familieleden van Semih reizen dagelijks tussen Helmond en Rotterdam heen en weer. De ene helft van de familie is origineel Brabants; de andere helft origineel Turks, met een Brabants sausje. Iedereen spreekt met een zachte G.  Semih’s  jonge Nederlandse vrouw, loopt  even naar buiten om een sigaretje te roken.

Ik zit daar ook, met mijn gebroken hielen in een rolstoel een sigaartje te roken. Want zoals elk ziekenhuis tegenwoordig, is Erasmus MC ook rookvrij. Sonja is niet echt gekleed op het koude weer van vandaag: een tamelijk bloot, roze vestje.  Ze moest er even uit moest voor een sigaretje. Nu kan het even, want oma is er om op de kleine meid passen. Ik vind het eigenlijk te koud om hier een hele sigaret op te roken (grapje). ‘Ja,’ zegt ze, ‘maar ze kan er niet echt om lachen, geloof ik.’

Nog maar een paar dagen. Dan zijn ze hopelijk weer thuis in Helmond. Met een gil eens springt Sonja  verschrikt op. De man, die buiten haar gezichtsveld komt aanlopen, knijpt haar in haar in een van haar tamelijk omvangrijke billen. Haar aanvankelijke afwerende reactie gaat over in lachen en een halve omhelzing. Het blijkt een grapje van haar vader te zijn. Ze herkent bijtijds zijn manier van knijpen.

Ik vertel haar, dat ik ook eens zo grappig wilde zijn als haar pa. In de lunchpauze loop ik een beetje rond te kijken in de HEMA........vanuit mijn rechterooghoek zie ik opeens mijn geliefde echtgenote, Sanne. Zij staat t-shirtjes te bekijken in een uitverkoopbak . Geen flauw idee heeft ze van mijn nabije aanwezigheid. Ik denk dan lollig te wezen door haar liefdevol over haar billen te strelen. Als door een wesp gestoken draait ze zich om en plant haar lieftallige vuistje, woest tegen mijn ribbenkast. ‘Ooooh,’ zegt Sanne ‘ben jij het Frits.  Hoe had ik nou kunnen weten dat jij dat deed.  Zoiets moet je ook niet bij mij doen! Je weet dat ik absoluut niet wil, dat er een vreemde aan mijn kont zit.’

Twee gekneusde ribben constateert mijn huisarts later. ‘Pittige vrouw heb je, sterk ook hoor’ lacht de Brabantse Sonja. Ze maakt haar sigaretje uit en gaat weer binnen kijken hoe het met haar man gaat. Als het tot het weekend zo goed blijft gaan als nu, kan hij zaterdag naar Helmond terug. Als er sprake zou zijn van afstotingsverschijnselen, dan hadden ze er al lang geweest moeten zijn. Meestal komen die binnen de week en die termijn is  al lang verstreken. Met zijn jeugd, Semih is pas 29, zijn energie, zijn gezonde levenswijze, (sporten, niet roken, geen alcohol) moet hij het gaan redden. Sonja heeft er wel vertrouwen in.

Ik neem nog een laatste trekje van mijn Cubaans sigaartje, druk hem uit in de mega-asbak en rol het Erasmus MC weer in. Ik mag over een week naar huis. Moet dan nog wel een paar weken blijven rolstoelen.