Ze kan zich helemaal uitleven.
Wie in deze periode zichtbaar tevreden is, is grootmoeder
Maria. Ze heeft nooit onder stoelen of banken geschoven, dat ze dol is op
kinderen en vooral op heel kleine kindertjes. Ze mag zich vandaag helemaal
uitleven. Haar kleinkinderen Stefan van vijf en Brian van anderhalf zijn bij háár, want haar zoon Paul en
schoondochter Marieke moeten vandaag ergens naar toe. Ze hebben de kids
vanmorgen om acht uur al afgeleverd bij oma. Van opwinding heeft ze de
afgelopen nacht haast niet kunnen slapen. Om zeven uur vanochtend stond ze al ongeduldig, gewassen en aangekleed voor het
woonkamerraam, naar ze uit te kijken.
Rond half negen zouden Paul en Marieke vertrekken. Afgesproken
is dat ze eerst samen ontbijten. Het heeft
gesmaakt. Oma Maria heeft voor de gelegenheid gisteren al lekkere croissantjes
gekocht. Ze heeft ze belegd met
chocoladepasta. Stepha n, maar vooral die kleine Brian ziet er niet uit. Het is
nog een hele kunst om een croissantje te eten. ‘Blijf even zitten, jongens, dan
haalt oma even een washandje om jullie toetjes af te vegen, want zó lijken
jullie wel een paar zwarte pieten … foei oma … dat mag oma helemaal niet meer
zeggen.
De jongens blijven netjes op hun stoel zitten. Oma is alweer
vlug terug: ’Nou kom op met je gezichtje, Stephan, lekker warm he? Nu jij, kom
hier Brian. Zo, nu hebben jullie allebei weer een schoon bekkie.
Paul en Marieke hebben een sjoeltoernooi in Glanerbrug. Ze gaan eerder van tafel om boven hun
sjoelbak te halen. Elk team moet met z’n eigensjoelbak komen. Paul had dat best
alleen kunnen doen. Maar Marieke is een beetje bijgelovig. Op zo’n toernooi moet je alles samen doen,
vindt ze. Dat geeft energie straks.
Paul heeft jaren hoog
gesjoeld. Vormde een duo met zijn vader.
Zij zaten bij de Nederlandse Top Tien. Tot vijf jaar terug. Toen zijn vader
kwam te overlijden. God hebbe zijn ziel. Ze hebben wat prijzen binnengehaald, de
‘Vergulde Sjoelsteen’ op de Dordtse Dagen, was wel de mooiste. Vader en zoon speelden altijd met een heel
bijzondere sjoelbak. Een Dorenmeister 34, van gefineerd bronsgroeneikenhout, met lichte beukenhouten
stenen. Geschatte marktwaarde vijfduizend euro. Al vijf jaar na de dood van pa
staat hun bak onaangeroerd onder ma’s bed.
Het sjoelen zit Paul in het bloed. Hij wil dolgraag met
Marieke samen sjoelen. Hij duikt onder het bed om de sjoelbak te pakken. Maar
er is daar geen bak. Ook op de andere kamers ziet hij niks. Hij rent naar
beneden: ’De Dorenmeister 34 ligt er niet meer. Waar staat ie nu ma?’
‘O, die bak van jou en je vader, bedoel je? Ach lieve schat,
je weet sjoelen was zijn lust en zijn leven. Het was zijn op een na laatste wens
om, samen met de sjoelbak, gecremeerd te worden.’
Paul barst in tranen uit: ‘Waarom heb je me dat nooit verteld, ma?’
‘Dat was pecies de láátste wens van je vader.’
Brian en Stephan hebben hun vader nooit zo verdrietig gezien.
Als Paul zich heeft herpakt, zoekt hij met Marieke de
spulletjes van de kinderen bij elkaar. Brian en Stephan zijn onthutst als ze nu
al hun jasjes aan moeten.
‘Zeg maar, dag oma Maria.’
‘Dag oma Maria’ zegt Stephan. Brian zwaait.
‘Dag lieve jongens.’
Met zijn vieren stappen ze de deur uit.
