WAT 'N GEZEIK

Overdag lukt het me zelden of nooit. Nee, eigenlijk lukt me het nooit. Het allerbeste is als ik overdag  niet of zo min mogelijk drink. Dat gaat natuurlijk niet lukken. Ik moet drinken al is het alleen maar voor mijn medicijnen. Daarvoor moet zelfs  heel véél drinken. Twee liter per dag voor mijn nieren. Als ik op een bepaalde tijd een activiteit heb,  bijvoorbeeld film, theater, lezing  of wandeling drink ik ruim twee uur van te voren een flinke hoeveelheid water of melk; geen alcohol, want daar móét je juist weer van. Wat ik ook doe is vlak voor het begin van die activiteit de aardappelen even afgieten.

De afgelopen week ben ik twee keer naar de bioscoop geweest. Eerst naar ‘C’mon C’mon’ en een paar dagen later naar ‘Drive my car’. Hartstikke mooie films; allebei, daar niet van  Maar beide keren heb ik het eind van de film niet gehaald.  Op drie à tien minuten van het einde klapt mijn blaas zowat. Ik móét dan met de hoogste urgentie naar de plee. De laatste keer was ik zelfs nog te laat ook. Een  geringe hoeveelheid urine druppelde op het moment dat  ik mijn gulp openritste, al in mijn onderbroek en sijpelde langs mijn been door naar mijn jeans.

Twee uur en een nog onbekend aantal minuten (maximaal tien) lukt het me overdag om mijn plas op te houden.  Dat blijkt uit wat gebeurt in de bioscoop. En omdat zo’n filmprogramma,  inclusief previews en reclames meestal een paar minuten langer duurt  dan twee uur en tien minuten, klàpt mijn blaas zowat, vlak voor het eind van de film.

Ik verbaas me erover dat ik ’s nachts zo lang mijn plas op kan houden. Qua drinken houd ik me in de loop van de avond beslist niet in.  Een kop koffie, een glas thee, een glas melk, een flesje cola en een blikje bier sla ik achterover. Bij mijn medicijnen klok ik ook nog wat water naar binnen. Overdag zou mijn blaas daar al binnen een half uur van op springen staan.

Ik weet niet hoe laat ik wakker word. Ik weet niet eens hoe laat het is. Ik zie wèl dat het ochtend is. Het is licht. Ik moet mijn bed uit want ik moet vreselijk piesen. Knap wel dat ik zo’n hele nacht mijn plas op kan houden. Toch zeker zes à zeven uur.