Vanavond half acht première; gisteren
was de try-out van lokatietheater ‘Komen en Gaan’ rondom Begraafplaats
Crooswijk in Rotterdam. Spannend; beetje te spannend soms. Faalangst?
Plankenkoorts? Misschien. Houd dat nou nooit eens op?
Het zijn hooguit twintig
regeltjes die ik moet zeggen, die ik bij wijze van spreken, als het geen
theatertekst was geweest, zo, gewoon tijdens een lullig vergaderingetje of
borrelpraatje uit me mouw had kunnen schudden. Maar nu, nu ik die woorden uit mijn hoofd heb moeten leren
en op het juiste moment en met het juiste gevoel moet reproduceren, ben ik ineens
zo bang als een wezel, dat ik over al die twintig zinnetjes ga lopen struikelen….twintig
regeltjes …..hooguit.
Mijn tekst gaat bovendien
ook nog eens over iets, dat me zeer na aan het hart ligt:……ten onrechte
gesloopte woningen in Crooswijk……….prachtige woningen, die gesloopt zijn om
ruimte te bieden aan dure appartementen voor nieuwe kapitaalkrachtigere wijkbewoners……….en nu blijkt dat
‘ze’, die tweeverdieners met ‘van die vele hopen poen’, niet eens in Crooswijk wìllen komen wonen.
Alleen de naam
‘Crooswijk’ werkt al afstotend. Blij toe! Laat ze allemaal maar wegblijven!
Woedend ben ik om de
kapitaalvernietiging……. goeie goedkope ‘betaalbare’ woningen in dat
Wandeloordbuurtje in het zogenaamde 'Nieuw Crooswijk' gesloopt….maar ondanks de op zich uitstekende toneeltekst
word ik van mijn gevoel losgeklopt en sta ik als een beginneling te stotteren
en te stuntelen met die woorden.
Misschien valt dadelijk alles
wel op zijn plek, tijdens de try-out of misschien pas morgen bij de première. Of wie weet gaat het wel helemaal niet
lukken; ben ik er te emotioneel over. Dat kan zo maar en dat zou rete-jammer wezen.
Die tekst ken ik nu al
zeker 8 weken uit mijn kop. Het gebeuren waar die tekst over gaat daar maak ik me nu al vier jaar druk over en toch
lukt het me nu niet om die twee op het toneel te koppelen. Zou het wel
faalangst of plankenkoorts zijn? Niet geconcentreerd genoeg of juist
overconcentratie? Of is het misschien het slechte weer of dat mijn haar niet
goed zit? Weet ik veel?
De laatste dagen heb ik
de tekst wel 100 keer gedaan met steeds weer een andere invalshoek en op steeds
weer een andere lokatie: op de fiets, in de auto, onder de douche, op de
markt, in de trein…..en never-nooit had ik het gevoel: ‘Tjakka, dat is het’.
Gisteravond, één uurtje
voordat ik op moest in de try-out kwam er iets uit wat er op leek. Ik deed de
tekst toen even samen met mijn vrouw en
ik dacht gelijk:
‘Ja, nou komt het in de
buurt…..’ Mijn vrouw was gelijk enthousiast. Kijken hoe het gaat als we op moeten.
Nu, ruim een etmaal na die
try out en drie uren voor de première voel ik me weer een beetje meer op mijn
gemak. Ja, het ging goed, die try-out,
vooral qua gevoel: ik kwam wat
dichter bij mijn eigenste woede en
verbittering over wat bewoners van de Wandeloordstraat en omgeving in Nieuw-Crooswijk
is aangedaan. Gek genoeg zaten er in mijn twintig regeltjes tekst nu wel wat
missers maar dat kon ‘de pet niet kreuken’, zoals een bekend Rotterdams
gezegswijs zeg. Door het goede gevoel
erbij leek het perfect en in het publiek is er toch niemand die mijn tekst
kent.
De spontane enthousiaste
reacties van de try-out toeschouwers na afloop deden me ook goed; een opsteker.
Kon ik wel gebruiken.
Vandaag, straks, de première;
lijkt haast wel een obsessie aan het worden. Ik kan niets anders meer
doen, kan aan niets anders meer denken………………….
Leuke hobby hoor: toneel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten