Zwart

Rina woont tegenover me. Ik woon op de tweede, zij op de eerste verdieping. Tussen onze woningen zit ongeveer honderd meter: een speelterreintje met wipkippen, een klimgiraf, een zandbak en een  voetbalveldje. Verder nog heel veel rozenstruiken en een paar mooie bomen, kastanjes vooral. Op een dag als vandaag speelt er geen kind. De meesten zijn op vakantie (Marokko, Turkije vooral) en de kinderen, die nog niet op vakantie zijn, zouden wel mesjogge wezen om nu met dit regenachtige weer hier te gaan spelen. De enigen die hier spelen zijn de vogels en dan met name die gifgroene halsbandparkieten. Luidruchtige krijsen ze en vliegen ze van boom tot boom. Sommigen van mijn buren zijn blijkbaar dol op die lawaaischoppers en overvoeren ze met fruit en nootjes, geregen aan een touwtje, opgehangen aan een boompje in hun tuin. Zo komen we natuurlijk nooit van die schreeuwlelijkers af.  

Terug naar Rina. Zij weegt dik honderdvijftien, bij een lengte van 1.70 m. Daar moet dus hoognodig wat vanaf, vindt ze zelf ook.

‘Minstens dertig!’ zegt ze. ‘ Voorlopig wil ik daar even niet aan denken. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.’ Ik kom haar onregelmatig tegen in de buurt. We kennen elkaar zo’n dertig jaar en al die jaren is ze al moddervet.

Van kletspraatjes op straat houdt ze niet. Met Rina praat je ook niet. Naar Rina kan je alleen maar luisteren. Ze begroet je en dan is ze pakweg tien minuten aan het woord over haar depressie, over haar dochter, die net bevallen is van een ( dood) meisje, over haar zoon, die de hele dag in zijn nest ligt te stinken, omdat hij toch niet aan het werk komt, over haar mislukte zelfmoordpoging, over haar smetvrees en over haar principe dat ze geen mensen bij haar over de vloer wil hebben,  behalve zeer nabije familie dan.   

Ik kom zelf net terug van de markt en op zo’n dertig meter zie ik Rina mij tegemoet komen. Ziet ze het zitten om een babbeltje te maken dan zwaait ze en lacht ze al van verre naar me. Nu gaat haar koppie naar beneden en haar hand zoek iets in haar jaszak……haar mobieltje …..en ze gaat, wel of niet namaak, een gesprek aan met iemand. Ze wil dus duidelijk niet tegen mij aanlullen vandaag. Ik had het kunnen weten want ze praat in principe alleen tegen mensen die in het zwart gekleed zijn, heeft ze zich wel eens laten ontvallen. Zelf is Ria ook altijd van top tot teen in het zwart gehuld; ze ziet er altijd keurig uit. Vandaag liep ik er blijkbaar veel te kleurrijk bij in mijn kaki broek, paars t-shirt en oranje jasje. Daar gruwt ze van, van die carnavalesk gekleurde kledij.  

Rina werkte als winkelmeisje bij onze slager. Aan mijn zonen, kleuters toen nog, heeft ze vaak gevraagd of ze een stukje wordt lustten. Een vrolijke veel te mollige lieverd. Zo’n type bij wie je het niet ziet of ze nu wel of niet zwanger is. Iedereen was dan ook stomverbaasd dat er ineens een Kevin was, haar zoon. Wat een schat, echt zo’n lief zachtaardig mannetje; zo een  maak je maar zelden mee. Soms een driftkikkertje, dat wel.

Vele jaren later las ik in de krant dat ene K. van K, 15 jaar oud, in onze winkelstraat iemand had doodgeschoten. Had met een drugsdeal te maken. Mijn oudste zoon, die van Kevins leeftijd is, zei dat Kevin inderdaad de dader was. Het zal je kind maar wezen. Twaalf jaar moest hij de bak in. Hij is nu net weer een half jaartje vrij. Vrij en dag in dag uit, languit ligt hij in zijn nest, bij zijn moeder thuis, bang te wezen voor wraak.  

Rina kan het niet bolwerken. Ze gaat slaappillen verzamelen. Ze wil het leven niet de kans  geven haar nog meer ellende aan te doen. Slikt een veel te grote hoeveelheid pillen. Haar jongste kind, dochter Leana, had geen halve minuut later moeten komen. Terwijl haar maag werd leeggepompt kwam Rina al weer  bij haar positieven. Dan schaamt ze zich zo.. De eerste uren is het alleen maar huilen:

‘Wat ben ik toch voor een moeder.’

Als oma lijkt ze wat te willen goed maken. Elke maandagochtend slooft ze zich uit en bezoekt ze het grafje van haar doodgeboren kleindochtertje; brengt ze daar een bloemetje en brandt  een kaarsje.