VERJAARDAGSKADOOTJES

13 juli is het bijna, dan ben ik jarig! Ik word dan alweer 69 jaar. Het verjaardagsgevoel heb ik al een beetje. Dat komt omdat ik vandaag (zaterdag) met mijn vriendin kadootjes voor mezelf ga kopen. Mijn vriendin vindt het niet leuk om alleen naar het Alexandrium (het winkelcentrum) te gaan………. haar vaste vriendin met wie ze altijd op zaterdag winkelt, is ziek dus vraagt ze mij om mee te gaan mijn eigen verjaardagskadootjes te kopen.   Ik heb haar twee boeken gevraagd en zij heeft zelf nog een ander kadootje in haar hoofd. Dat moet bij de Hema gekocht worden.  Ik ben wel blij met de kadootjes die gekocht worden maar de manier waarop dat gaat bevalt me allerminst. Ik moet bij de boekhandel op een bankje voor de winkel gaan zitten wachten tot zij met een alles verhullend tasje naar buiten komt. Ik weet dat ik één boek heb gevraagd dat heel erg dik is en één boek dat aan de dunne kant is….daar kan ik nu dus niets van zien.  

Het is vandaag overigens warmer dan het KNMI heeft voorspeld.  Het is watje noem echt ‘korte broekenweer’. Maar ik loop hier in mijn mooie rooie lange broek. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik me een beetje ongemakkelijk voel in mijn korte broek….. dat ik hem niet aantrek bedoel ik. Ik vind namelijk dat ik nogal witte benen en tamelijk lange zwarte beharing op die  benen heb. Maar dat mag toch geen excuus zijn om met lekker weer die korte broek in de kast te laten liggen. Met een korte broek worden die benen tenminste weer een beetje bruin zoals ze vroeger ook waren.

Bij de Hema mag ik natuurlijk ook niet mee naar binnen. Ook weer op een bankje. Ik heb geluk dat er vlak achter die bankjes koele pakjes drinkyoghurt van Campina met een VLEUGJE vanille worden uitgedeeld. Heerlijk is dat. Het zal waarschijnlijk in de winkel komen onder de merknaam Vleugje.

Vlak voor mijn neus staat een toonbank met ijsbakken en een hele rij mensen die ijs willen kopen. Naast me op mijn bankje heeft een mevrouw haar boodschappenkarretje neergezet en gaat ijs kopen. Wat zij niet gezien heeft is dat er stuk gevulde koek op  haar bankje ligt. Ik had haar nog willen waarschuwen maar voordat ik er erg in heb komt ze terug met haar ijsje en is ze bovenop dat stuk gevulde koek geploft. Ze heeft er geen erg in gehad en als ze even later likkend aan haar ijsje opstaat zie ik dat ter hoogte van haar rechterbil  dat stuk koek geplakt zit. Ik durf er niks van zeggen ……… laat haar gewoon een beetje voor schut lopen met dat bekoekte groene jurkje.

Ondertussen heeft mijn vriendin bij de Hema weer een kadootje voor me gekocht. Ik heb geen flauw idee wat het is maar dat hoort eigenlijk ook zo te zijn met verjaardagskadootje. De zware tas moet ik dragen……… maar wel tien keer verbiedt zij mij om stiekem in die tas te kijken wat er in zit.

 Ik mag wel nog even met haar bij de Hema naar binnen voor een Heerlijke Lunch.

ORANJE

Ik heb de laatste tijd weer kleurrijke kleren aan. Vandaag bijvoorbeeld loop ik rond in een rode broek en een licht blauw overhemd met vele witte figuurtjes er op als motiefje. Gisteren had ik een rood-blauw geblokt overhemd aan met mijn oranje lange broek eronder. Die oranje broek had ik een paar dagen aan trouwens. Het is zo’n soort broek waar je ook hoveniers en vuilnismannen in ziet rondlopen maar dat maakt mij niks uit……ik vind die oranje broek gewoon mooi. Mijn vriendin zei laatst nog: je lijkt met die broek wel een gevangene van Quantanamo Bay of iets dergelijks…..ze  bedoelde die gevangenis waar de Amerikanen Terroristen opsluiten……… op Cuba is dat geloof ik. Maar dat kan me ook niks schelen,  ik vind die broek nou eenmaal mooi  dus trek ik hem gewoon aan. Dan heb ik ook nog een jack in de kleuren van de Nederlandse vlag. Precies zoals die vlag van boven naar beneden drie even brede strepen rood, wit en blauw. Ik had dat jasje eens aan met die oranje broek daaronder……..dan is het een inkopper om tegen me te zeggen, dat ik wel een fanatieke fan  van het koningshuis  moet zijn en natuurlijk gebeurde dat ook enkele malen. Maar ze moeten eens weten wat een hekel ik heb aan het koninklijk huis. Het kost veel te veel en ze doen vaak de verkeerde dingen….zoals die Maxima pas bijvoorbeeld, die op haar gemak gaat zitten praten met de hoogstwaarschijnlijke moordenaar van een bekende Turkse journalist en daar helemaal niet over begint tegenover hem. Waar ze het dan wel over gehad heeft?............. over vrouwenbelangen soms…..?

Het is overigens voor mij wel een beetje verdacht al die kleurrijke kleren. Ik ben namelijk bipolair (manisch-depressief) en in mijn signaleringsplan staat geschreven dat ik manisch ben  wanneer ik dat soort kleren draag. Maar gek genoeg heb ik nergens last van.  Als ik manisch ben dan doe ik alles overdreven, overdreven vrolijk, overdreven hard, overdreven veel ruzie maken, alles doe ik dan overdreven……hypomaan heet dat gedrag eigenlijk.

Depressief is weer geheel de andere kant op zoals de meesten wel zullen weten, dan ben je erg neerslachtig, je ben vrijwel continue droefgeestig en down. Nu ik het toch over mezelf heb, ben ik gelukkig zelden depressief geweest. Wel was ik regelmatig, maar ook weer niet echt veel, hypomaan.

Maar ondanks dat in mijn signaleringsplan staat dat ik met kleurrijke kleren hypomaan zou moeten zijn , ben ik dat dus gelukkig niet. Want als ik hypomaan ben kan ik zomaar om niks allerlei rare dingen doen, die ik eigenlijk helemaal niet wil.  Ik heb dan bijzonder veel lef in mijn lijf en dan durf ik ook veel. Zoals bijvoorbeeld naar het casino gaan en veel geld inzetten en dan natuurlijk alles verliezen. Of brutaal zijn tegen mensen (mensen uitlachen om hoe ze er uit zien).Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Gelukkig heb ik daar pillen tegen die ik elke dag moet innemen en die houden me goed in balans. Vervelend is nu wel dat de producent van die pillen de prijs ervan ineens verdrievoudigd heeft. Nu die pillen toch niet meer te betalen zijn, denk ik er hard over om ze maar niet meer in te nemen en dan weet ik niet  hoe manisch of depressief ik nog kan worden. Dan maar geen balans.

YARDEN

Ik dacht dat ik het goed geregeld had, alles betaald had en alleen maar hoefde af te wachten tot ik dood neerviel en vervolgens een ander laten bellen naar Yarden, mijn uitvaartonderneming…… en ik had dus geen kosten verder. Maar zo gaat het dus niet.

Yarden zit in financiële moeilijkheden (geld niet goed belegd) en kan mijn uitvaart en die van vele, vele anderen niet regelen zoals ze dat in de verzekeringspolissen beloofd hebben.  Schandalig!

Zo zou ik (dood) thuis opgehaald worden; ze zouden de uitvaart leiden; er zouden dragers komen voor de kist; ze zouden me opbaren (voor de kijkdagen) en ze maken maximaal 50 rouwbrieven klaar (plus postzegels) en ik wordt per rouwwagen van huis naar de begraafplaats of in mijn geval crematorium vervoerd. Ook wordt er gezorgd voor één volgauto…..de aula van het crematorium of de begraafplaats mag gebruikt worden en in overleg wordt er een muziekje verzorgd. Natuurlijk zal er ook koffie en koek zijn in de koffiekamer (indien aanwezig). Verder wordt nog een uittreksel uit het register van overlijden geleverd.

Dit hele pakket kost Yarden anno nu laten we zeggen 3500 euro. Mijn polis bij hun heeft een waarde van 3200 euro dus wat moet er nu gebeuren als ik vandaag de dag dood zou gaan: 300 euro bij lappen. Dat is een fikse streep door mijn rekening want bijna veertig jaar lang denk ik niets meer aan de dood te hoeven betalen. Nu is het 300 euro en over zo’n 10 jaar , als ik werkelijk wel eens dood zou kunnen gaan zal dat zelf te betalen bedrag wel meer dan verdubbeld zijn ….. reken dus maar op 700 euro erbij lappen. Voor de zekerheid zal ik 1000 euro bij sparen; dat moet toch wel voldoende zijn.

Overigens vertelt Yarden wel dat je ook een minder duur pakket kan uitkiezen zodat ik bijvoorbeeld precies op de 3200 euro uitkom of misschien nog wel minder. Nog een mogelijkheid is: het geld van mijn polis van 3200 terug te vragen en daarmee een andere uitvaartverzekering te sluiten; de afkoopwaarde bedraagt 1832,= euro….mijn polis wordt zo zowat gehalveerd, dus afkopen lijkt me niet zo handig.

 Hoe ik aan Yarden gekomen ben is ook een apart verhaal. Ik was nog heel jong, twintig of zo en ik had nog nooit gedacht aan mijn dood laat staan aan mijn uitvaart…..toen sprak ik op een keer mijn  ex-schoonvader  (inmiddels al decennia geleden overleden) …… hij was een groot pleitbezorger van de crematie. Hij was lid van de Algemene Vereniging Voor Lijkverbranding (AVVL). Hij wil na zijn dood de grond niet vervuilen met zijn lichaam want hij zou zich laten cremeren ….een voor die tijd (1970) milieuvriendelijke wijze om van het dode lichaam af te komen. Hij raadde mij en zijn dochter (mijn inmiddels ex-vrouw)dus ook hartstochtelijk aan om lid te worden van de AVVL en…..wij werden lid van die club, die jaren later van naam en organisatievorm veranderde en Yarden ging heten. Zo’n tien jaar lang hebben mijn ex-vrouw en ik trouw de noodzakelijke premies betaald. Tot zo ongeveer begin tachtiger jaren. Toen dachten we klaar te zijn met betalen voor de dood. Maar niet heus dus.  Schande.

PRATEN MET DIEREN

Mijn vriendin heeft een heel bijzondere vriendin. Aleida heet die vriendin. Samen met Simon, haar man en een stel honden en katten reizen ze door Europa. Vorig jaar zaten ze nog in Duitsland en dit jaar rijden ze voornamelijk door Frankrijk. Ze zitten nou in de omgeving van Bordeaux. Het stel is dol op dieren en in elke stad of dorp waar ze komen melden ze zich aan voor vrijwilligerswerk in het dierenasiel. Als er ruimte is in hun aanhanger nemen ze er dikwijls onderweg nog een beestje bij en wat ook voorkomt : ze laten een beestje dat toch niet zo bevalt in een of ander plaatsje achter……in het asiel wel te verstaan want ze zullen natuurlijk nooit een hond of kat in een verder verlaten bos aan een boom vastbinden….. nee daarvoor houden ze te veel van het dier en als ze het  diertje ergens achter laten dan kan Aleida dat altijd uitleggeen aan het beestje want …..en dat is iets heel bijzonders, Aleida kan met dieren praten, althans, dat zegt ze. Kijk, ik kan ook met dieren praten maar ze verstaan geen woord van wat ik zeg…..natuurlijk kunnen ze aan de toon waarop ik spreek horen of ik vriendelijk of boos ben maar woordelijk kunnen ze me niet verstaan, laat staan dat ze me antwoord kunnen geven. Aleida denkt dus dat ze woordelijk verstaan wordt en dat ze net zo woordelijk een antwoord krijgt.

Nu is het zo dat ze de lapjeskat Juliën niet mee kunnen nemen naar Spanje waar ze binnenkort naar afreizen. Dan zegt  Aleida tegen Juliën die bij haar op schoot zit:

”Lieve Juliën, je weet dat je jarenlang mijn lievelingskatje geweest bent, ik houd nog steeds erg veel van je en dat zal ik altijd blijven doen maar vandaag moeten onze wegen zich scheiden. Wij gaan door naar Spanje en jij mag jammer genoeg Spanje niet in….zo is de wet daar nu eenmaal. Ik zal je nooit vergeten en ik weet zeker dat  jij mij ook nooit zal vergeten.  Ik laat je hier in dit asiel achter. Het is een goed asiel, dat heb je zelf de laatste weken ook wel gemerkt Jij bent ook al van de mensen van het asiel hier gaan houden.”

Dan is Aleida stil; ze luistert blijkbaar naar de reactie van Juliën. Van de reactie van Juliën is geen enkel geluid te horen. En als na een paar minuten Juliën plots van Aleida’s schoot springt komen bij  haar de tranen.

Simon, die er de hele tijd voor spek en bonen heeft bijgezeten, probeert Juliën nog  te pakken te krijgen maar de kat laat zich niet meer vangen…… hij rent razendsnel het park in waar Aleida en Simon in de buurt geparkeerd staan.

“Wat heeft Juliën tegen je gezegd Aleida?’’ vraagt Simon een beetje hijgerig.

Aleida: ’’Juliën is uitermate teleurgesteld in ons. Hij had gedacht dat hij betrouwbare baasjes aan ons had toen ze hem 15 jaar geleden uit het Asiel van Rotterdam haalden. Maar nu, nu wij zo nodig naar Spanje toe moeten, laten we de kat stikken. En toen sprong Juliën opeens van mijn schoot.  Ik heb steeds goed kunnen volgen wat Juliën tegen me zei.’’

Hoogstwaarschijnlijk zal Juliën in de toekomst helemaal niets meer van zich laten horen.

PELLEN

Het is een ‘ouwe-mannen-kwaal’ en ik ben bijna  negenenzestig……. van de dokter hoorde ik dat er mannen zijn die er op hun vijftigste al vanaf moeten worden geholpen. Waar het dan om gaat? Om last hebben van je urine je blaas en je prostaat.  Ik kan soms mijn plas niet ophouden, dan komt de pies er nog eens in een heel dun straaltje uit ook en tenslotte …….  als ik denk dat ik bijna uitgepiest ben, blijken er ook nog een paar druppels urine in mijn blaas te zitten, die er na afloop van mijn plasje  tergend langzaam  uitkomen en zorgen voor een grote natte plek op mijn broek.

Zestien juli word ik eraan geholpen. Mijn prostaat wordt gepeld (uitgehold) waardoor mijn blaas meer urine aankan zodat ik niet zo snel naar de wc zal moeten rennen en het gedruppel ook afgelopen zal zijn. Ook wordt dan mijn plasstraal weer wat steviger. Ik moet er een nachtje voor in het ziekenhuis blijven, zodat de verpleegsters en dergelijke kunnen controleren of alles goed met me gaat.  Het kan ook twee nachten worden als de prostaat nog niet helemaal uitgebloed is. Toevallig,……nou ja toevallig, hoorde ik van een kennis van mij dat hij dezelfde ingreep had gehad en hij was daarvoor vijf nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Hij was wel vijfenzeventig toen het bij hem gebeurde. Hij vertelde me dat het een ingreep van niks was. Hij had niks gevoeld en alleen dat de prostaat bleef bloeden vond hijvervelend. Bovendien was hij alleen…….zijn vrouw was toen al vijf jaar overleden…. hij vond het wel prettig dat hij een paar dagen geheel verzorgd in het ziekenhuis kon liggen.

Toen mijn vriendin dat hoorde van die vijf dagen, kreeg ze zowat een rolberoerte.  Eén dag zonder mij was al erg, vijf dagen was een ramp. Het kostte me de grootste moeite om haar duidelijk te maken dat in negenennegentig van de honderd  van deze operaties de patiënt na één nacht naar huis mocht……………. wat ze ook vreselijk vond was dat ik had opgegeven aan de dokter, dat ik in geval van uiterste nood niet meer gereanimeerd wilde worden……..als ik bijvoorbeeld een beroerte krijg of een hartaanval tijdens de operatie, is de kans dat ik heel erg slecht uit de reanimatie kom, zo groot, dat mijn leven nauwelijks meer het leven waard is en dan hoeft leven voor mij dus niet meer.

Ze gaat me samen met een vriendin wegbrengen naar het ziekenhuis. Dat is wel  fijn want dan hoeft ze de hele weg niet alleen naar huis toe te lopen.

Over vijftien dagen dan is het zo ver.  Ik moet die dag beginnen met bloed te laten prikken en ondertussen zorgen dat ik een volle blaas heb, die moet ik leeg piesen op een soort computer-wc, die meet hoeveel ik plas, en hoe hard ik plas. Ik word natuurlijk voor de operatie verdoofd en dat gebeurt met een ruggenprik: mijn hele lijf onder mijn navel wordt dan verdoofd. De anesthesist biedt me nog aan om via een computerschermpje de operatie te volgen, maar daar heb ik deze keer geen zin in.

Ik weet trouwens nog helemaal niet hoe laat die operatie is maar ik weet wel dat ik tot 6 uur voor de operatie alles mag eten en drinken (behalve melk); tussen 6 en 2 uur voor de operatie een glas water mag drinken; en vanaf 2 uur voorde operatie mag ik niks meer.

Over ruim twee weken gebeurt het.PELLEN

HARING

Het is de heetste dag van het jaar tot nu toe. Ik was op de fiets naar mijn cursus gegaan. Toch een half uur fietsen van Alexanderpolder naar Crooswijk. Moe was ik er van niet geworden; desalniettemin zag ik wel op tegen de terugreis. Het zou dan vast en zeker een stuk warmer zijn…. En bovendien had ik dan hard gewerkt op de cursus. Het zou mij zeer benieuwen waar we het deze keer over zouden hebben.  De cursus is altijd van half tien tot half twaalf ………. het is nu kwart over negen en ik ben er al. Nog even mijn fiets aan een boom vastzetten want ook al heb ik niet meer de nieuwste, mooiste fiets, als ik hem niet aan een lantaarnpaal of een boom vastzet is hij zo gejat.

Als ik het gebouw binnenga waar de cursus gehouden wordt, merk ik gelijk dat ons vaste lokaal door anderen is ingenomen. Er wordt volop een vreemde taal gesproken…..Marokkaans denk ik, en de zaal zit vol met zeker 50 mensen. Dat is wel wat meer dan ons clubje, dat uit hooguit acht mensen bestaat. We krijgen vandaag dan ook een klein hok toebedeeld. De cursusleidster Marian laat er geen gras over groeien en zegt dat we het vandaag gaan hebben over doelen stellen en wat daar allemaal bij komt kijken.  Als hulpmiddel bij het DOEL presenteert zij het woord SMART met behulp waarvan het doelstellen uiteen gerafeld wordt. De S staat voor SPECIFIEK, de M voor MEETBAAR, de A voor ACCEPTABEL, de R voor REALISEERBAAR< de T voor TIJDGEBONDEN.

Samen met Murat stelde ik  me het lopen van de Vierdaagse ten doel.

SPECIFIEK  is dat lange afstand wandelen.

MEETBAAR: vier dagen lang 40 kilometer per dag lopen

ACCEPTABEL: het kan qua tijd; huisgenoten nemen taken over; voor zorg wordt vervanging gezocht.
REALISEERBAAR:             Murat loopt wekelijks 50 kilometer  rond de Kralingse Plas en heeft goeie schoenen; Ik ben niet zo getraind en moet dus nog flink oefenen en goeie schoenen kopen.

TIJDGEBONDEN:              De tijd is duidelijk: de derde week van juli

We waren nog vergeten rekening te houden met ‘’verblijf in Nijmegen regelen’’ en de kosten overmaken

Andere leden van de groep stellen nog dingen ten doel als het schoonmaken van de keuken in twee dagen en een blog schrijven. Al met al was het een inspirerende ochtend. De tijd was voorbijgevlogen. Het was alweer tijd om naar huis toe te gaan en inderdaad warmer als vanochtend. Ik had honger. Voor ik vanmorgen van huis ging had ik alleen maar een krentenbol op. Daarom heb ik deze ochtend veel meer koekjes bij de koffie gesnoept dan anders. Maar toch was het hongergevoel gebleven en gelukkig zag ik op de hoek van de Crooswijksestraat en de Crooswijkseweg die haringtent. Ik zat zowat te juichen op mijn fietsje. Voor 2,50 euro kocht ik een heerlijk broodje haring. Ik ging het zitten oppeuzelen op een bankje in de schaduw  vlakbij die haringtent. Jammer was wel dat een bankje verderop een man bezig was grote  bloedkorsten van zijn arm te krabben……dat deed het broodje wat  minder smaken

PADVINDER

Ik zeg nou al de hele cursus Kracht en Kwaliteit dat ik goed kan schrijven maar dat ik de laatste tijd mijn inspiratie kwijt ben. Ze zullen er daar zo langzamerhand geen bal meer van geloven. Hij zegt alleen maar dat goed kan schrijven maar we hebben nog nooit iets van hem gehoord of gelezen. Eigenlijk hebben ‘ze’, mijn medecursisten, wel een beetje gelijk, want zo goed ben ik niet, helemaal al niet als ik geen inspiratie heb. Vandaag is weer zo’n dag zonder inspiratie maar gelukkig komt er een man naast me in de metro zitten; een man gekleed in een spijkerbroek en een padvindersoverhemd….zo’n kaki overhemd weet je wel, met zo’n groene stropdas. Maar hij is geen padvinder hij is arbeider, dat zegt hij tenminste, hij werkt altijd ‘s nachts bij de RET hij repareert daar kapotte dingen in metrotoestellen en hij maakt die metrotrein ook schoon. Ik weet niet of het echt waar is maar hij zegt dat hij van 10 uur  ’s  avonds tot 10 uur ’s ochtends werkt.

 Vind ik wel erg lang twaalf uur achterelkaar werken.

Hij is net naar de markt geweest, die bij de markthal ….oplichters vindt hij die marktkooplieden daar. Voor zo’n klein zakkie schoongemaakt spruitjes (en hij wees een inderdaad zeer klein zakje aan)  zou ik twee vijftig moeten betalen;  amme nooit niet …… dan ga ik morgen wel naar de markt op Zuid…

”oh die op het Afrikaanderplein bedoelt u”. Ja daar krijg je tenminste zo’n grote zak spruiten voor dat geld en hij wees inderdaad een hele grote zak aan…..alleen moet ik die dan wel zelf schoonmaken maar dat kan me niks schelen. Doe ik samen met mijn vrouw en dan is het zo gebeurd

Hij moet gelijk met mij uit de metro ……. bij Metrostation Prinsenlaan.

‘’Ik woon vlakbij het zwembad’’ zegt hij.

‘Ik ook’ zeg ik en we  besluiten samen op te lopen

Hij vindt dat de buurt achteruit gaat, veel alcoholici, die de buurt onveilig maken en er wonen hier  in Alexanderpolder  nogal veel oude mensen die daar toch wel angstig van zijn van die alcoholici…..vooral als ze ’s avonds de pleintjes onveilig maken. Daarom wil ik ook zo snel mogelijk naar het Oude Noorden terug verhuizen. Dat is ten minste een gezellige buurt met leuke winkeltjes op de Zwartjanstraat ……….en leuke kroegies ook…. Nee gewone kroegies waar het niet vol zit met alcoholici. In het oude Noorden staan ze ook niet op straat samen te scholen met allemaal een blikkie bier in hun hand. In Alexanderpolder wel……en denk je dat de politie van Alexanderpolder  een hand naar ze uitsteekt. Ik woon hier nou 7 jaar en ik heb maar een keer een politie-agent gezien  neen foutje het waren er twee, er zat er een in een politieauto; die agenten moesten een paar kleine pest-apies d’r vuurwerk af te pakken. Maar van alcoholici blijven ze af, daar zijn ze te schijterig voor. Er is in dat hele grote Alexanderpolder niet eens een politiebureau.

Nou ik ga hier rechtdoor. ‘Ik niet’ zeg ik. ik ga hier rechtsaf. Ik woon in die walgelijk flat daar, zie je die flat van 6-hoog.

‘Dat is toch een mooie flat…..zegt de padvinder, wat is daar mis mee en zo te zien is nog net geverfd ook. Er zitten wel verdomd veel duiven daar zeg, daar moet je een wat aan doen hoor, want dat wordt een zooitje die duiven