Naar Frankrijk. Naar Avignon ga ik jaren achtereen. Voor het jaarlijkse drie weken durende theaterfestival. Pascal en ik gaan daar voor het eerst heen als vrienden. Het woord ‘vriend’ durf ik haast niet meer op te schrijven. Voor mij is het zo’n zwaar beladen woord geworden. Pascal, van de theatergroep, is sinds dertig jaar de eerste, die ik voorzichtig weer eens ‘vriend’ durf te noemen. Al die jaren had ik er geen.
Ja, oké, ik ben vele jaren met mijn echtgenote, Carola, die
ik tevens gedurende lange tijd als een vriendin beschouw. De relatie is over.
De vriendschap weggeëbt. Ik schrijf het
maar op zoals ik het voel.
Samen leven als geliefden was van korte duur.
Jaloezie, ontrouw en berouw
gevolgd door langdurige stilte, kilte.
Desondanks komen kinderen.
Voor hen en met hen gaan we nog vele jaren
vrolijk samen door.
Wonen samen … slapen samen
en als dat te veel benauwt,
samen wonen, apart slapen, gezellig
als broer en zus bewaren we
de lieve vrede
voor ons zelf, onze zonen
en de hele wereld.
En dan, na vijfenveertig
nu eens lichte dan weer zware jaren,
een bitter end.
