Het hele trappenhuis ruikt naar Karel. Typisch zijn geurtjes, want de meeste andere mannen hier op de trap doen daar niet aan. De dames natuurlijk wèl maar hun geurtjes zijn zoeter, zachter en liever. Die van Karel zijn ‘after-shave-hard’. Niet bepaald vies, zeker niet maar ze komen hard aan. Ook zijn Axe komt ijzig binnen. Het is duidelijk: Karel wil imponeren. Vandaag komt zijn Indonesische bruid voor het eerst bij hem thuis. Met haar zus. Haar zus, die al jaren in Rotterdam woont, aan wie Karel al de helft van de vijfduizend gulden heeft moeten betalen.
De bel gaat. Daar komt de bruid. Karel hijst zich met moeite
uit zijn fauteuil en trekt de deur open. De zus loopt voorop. Ze stelt de bruid
aan ons voor: Rina. Eindelijk weten we dan haar naam: Rina. Een kleine vrouw,
niet meer zo piepjong: tussen de 35 en
de 45 jaar. Als een angstig, weerloos diertje zit ze roerloos op de bank … 'dus
dit is de kooi waarin ik voorlopig gevangen zal zitten,' straalt ze uit. Dan
loopt Karel naar haar toe.
’Hallo, Rina, ik ben Karel, eindelijk ben je er, ik ben zo
ontzettend blij met je. Ik heb heel erg naar je verlangd. Kom hier meisje. Laat
me je eens goed vast houden.’ Zonder op haar toestemming te wachten drukt hij
haar zowat plat. Hij zit in trance naast haar, met zijn ogen dicht, droomt een
beetje weg. Zij zit stijf van de zenuwen met wijd open ogen en ingehouden adem
naar haar zus te kijken. Volgens mij is het haar zus niet maar een gehaaide
mensenhandelares. Want als ik mijn zus zo angstig zou zien, zou ik haar hier
niet achter laten.
Neen deze 'zus' vraagt binnen vijf minuten al naar de rest
van het geld. Awel, daar is Karels zus speciaal voor gekomen. Zij betaalt Rina’s
‘zus’ de rest van het geld; met tegenzin.’Zus’
verdwijnt als een speer in de taxi, die nog voor de deur staat.
Karel en Rina trouwen precies zes weken na haar aankomst in
Nederland.
Met de seks, zo vlak naast mijn slaapkamer, met dat flinterdunne
wandje, heeft Karel duidelijk minder moeite dan ik. Zijn bed maakt de meest
vreemde geluiden onder Karel en Rina’s bewegingen. Haar hoor ik kreten slaken,
die eerder duiden op een verkrachting dan op zinderend genot. Het duurt twee á
drie weken en dan merk ik dat Rina niet meer boven komt slapen. Karel wel: ‘Ze
vindt het boven te koud, ze slaapt liever beneden, voor de kachel.’
Zijn alcohol gebruik gaat onverminderd voort. Ook hevige
buikkrampen en de daarbij behorende ontladingen kunnen hem daar niet van
weerhouden. Op een namiddag komt Rina ons tegemoet in het trappenhuis, we
verstaan niet wat ze zegt, want ze praat alleen Maleis. Ze klinkt paniekerig en
trekt ons bij Karel naar binnen; die ligt daar te kermen van de pijn. Hij kan
niet meer op zijn benen staan, niet omdat hij laveloos is, maar ‘gewoon’ omdat
hij zo’n vreselijke pijn in zijn buik heeft. Hij moet met spoed opgenomen
worden in het ziekenhuis.
Als ik ’s avonds nog even bij hem ga kijken in het
ziekenhuis, is hij al dood! Een darmperforatie door zijn onverzadigbare alcoholconsumptie.
Karel dood; veel te jong. Nauwelijks anderhalf jaar heeft hij plezier gehad van
zijn bruid.
Ik waarschuw zijn zus. Hij ligt nog in zijn ziekenhuisbed,
met het laken over zijn hoofd. Zijn zus zit naast zijn bed. Met een harde, bittere uitdrukking op haar gezicht
zegt ze: ‘De laatste jaren heeft Karel zich doelbewust doodgezopen … Korea is
te veel geweest voor hem.'
Rina trouwt binnen drie maanden met een zekere Alex … ook
geronseld via die zogenaamde zus van haar. Hoeveel ze deze keer gevangen heeft
voor Rina weet ik niet … Alex en Rina slapen gelukkig nooit boven, naast mij.
Binnen het jaar baart Rina een kind, een meisje. Ze noemen haar Dewi. Elk einde is een begin.
