Ik ben mijn bed aan het verschonen. Hoor ik plots een scherp geluid. Komt misschien van een van mijn buren. Even later hoor ik het weer … ’t is een piep. Een minuut later nog eens … het zou een vogelgeluid kunnen zijn ... daar is het alwèèr! Nog geen minuut later. ’t Klinkt tamelijk dichtbij. Maar ’t is zeker niet hier in de slaapkamer. Overal in huis ga ik kijken en luisteren. Onder de bank, de salontafel, de mooie boekenkast. Niks te zien. Niks te horen en terwijl ik zoek: ‘piep’ … elke minuut weer ‘piep’.
Leg mijn oor te luisteren op de tv, het modem … dan is het
heel dichtbij. Het doet pijn aan mijn oren. Van bovenaf komt het. Geen beest te zien op
het plafond, op een paar vliegen na. Die piepen niet.
Vlak boven mijn hoofd nu … mijn schedel vibreert er van. Kut.
Het is de rookmelder! ‘Harde Piep’ en ‘rookmelder’ google ik: ‘batterijen leeg’
en ‘graspieper’ krijg ik als rectie’.
Ik ga gelijk zoeken naar vogelgeluiden op You Tube en ja
hoor, mijn geluid is ook het geluid van de graspieper. Alleen … die maakt dat geluid staccato en drie keer vlug
achter elkaar. Dan heb ik nog geluk …
De batterijen van mijn rookmelder zijn dus leeg en moeten
vervangen worden. Dat doe ik wel even, denk ik … er is alleen geen beweging in
dat ding te krijgen. Dan moet de huisbaas het maar doen. Ik bel hem op
donderdagmiddag om drie uur. Het gepiep gaat ondertussen met dezelfde irritante
regelmaat door. De telefoniste zet me in de wacht. ‘U bent dit niet van ons
gewend … bla, bla, bla … wij verzoeken u
het later nog eens te proberen.’ Om vier uur en om half vijf doe ik dat met als
reactie hetzelfde bla,bla, bla-verhaal.
Het kan niet anders: dit wordt een slapeloze nacht. Trek
desondanks mijn pyjama aan, poets mijn tanden, ga in bed liggen en probeer te
slapen … tevergeefs. Het geluid blijft hinderen. Na anderhalf uur slaap ik nog
niet. Ga porno zitten kijken. Blijf klaarwakker en krijg de hik. Ga weer naar bed. Lig op mijn rechterzij,
linkerzij, rug, buik en moet dan plassen. Om half drie ga ik er weer uit. Een
boek gepakt ‘Platform’ van Michel Houellebecq’. Mijn oren worden nog steeds
geterroriseerd. Mijn pyjama is niet warm
genoeg. Ik pak er een deken bij. Half vijf ga ik ‘uitzending gemist kijken’:
Arjen Lubach. Lang zo leuk niet als ’s avonds.
Tot half acht lig ik in mijn bed te draaien, te woelen ...
ga dan ontbijten en bellen naar de huisbaas. Ik ben de eerste. De telefoniste
deelt me doodleuk mee dat de onderhoudsman pas over vijf dagen komt .. .
piep,piep,piep. Nog vijf hele dagen met dat hinderlijke geluid leven wordt mijn
dood (overdreven).
Ik, de man met de linker handen, ga op zoek naar een buur die
mij wil helpen. Mijn handige buurvrouw Hilde komt gelijk, maar ze krijgt ook
geen beweging in dat ding. Knutselaar Frans, ligt ziek op bed, zegt zijn vrouw.
Dries, ex-buschauffeur, heeft me al een paar keer geholpen, is niet thuis. Bij
Rob kan ik altijd aankloppen, zei hij me, toen ik hier kwam wonen. Hij houdt woord.
Binnen een kwartier staat hij voor de deur, in een half uur heeft hij de
rookmelder gedemonteerd en die rotpiep geëlimineerd.
Wat een rust.
