De jongen heeft geen idee waarom zijn moeder hem op de
wereld heeft gezet. Hij vraagt zich af of ze het wel zo bewust heeft gedaan. Zijn
moeder ontmoet op de dansschool een vent en heeft ergens, god mag weten
waar, een fijn vrijpartijtje met
hem. Een one-nightstand. In hetzelfde weekend ontmoet zijn moeder
Daan. Een mooie, rustige verlegen jongen. Zijn moeder is gelijk weg van hem. Geen one-nightstand dit keer. Vrijen doen ze wel.
Niet te weinig. Zijn moeder neemt verkering met hem. In haar buik gebeurt al
wat. Zo'n dag of tien later is zijn moeder af en toe kotsmisselijk, haar
tepels zwellen op, haar buikje wordt wat dikker en de rest gaat zoals
gewoonlijk allemaal vanzelf. Zijn moeder trouwt, zes maanden zwanger, met Daan.
Zijn moeder en Daan kunnen het niet weten maar de jongen is geen zoon van Daan.
Wel van zijn moeder natuurlijk en van die gast van de dansschool, dat is zijn
vader. Dat zou je niet zeggen. De jongen heeft niks van hem weg. Van Daan natuurlijk ook niet: de jongen is
precies zijn moeder. Net zulke donkerbruine haren, bruine huid, blauwe ogen,
een klein neusje en een zachtaardige uitstraling. Later blijkt de jongen ook nog
zijn moeders slechte ogen te hebben. Zijn
moeder en de jongen zijn de enigen, in het uiteindelijk zeer grote gezin, die
een bril nodig hebben.
Zijn moeder kan, als ze net zwanger is, natuurlijk abortus plegen.
In die tijd, eind veertiger, begin vijftiger jaren leeft dat nog helemaal niet.
Zijn moeder is daar ook de vrouw niet naar.
In de beleving van zijn moeder, zit er al vanaf dag één, een levend
wezentje in haar buik. Abortus in die periode staat gelijk aan moord. Zijn moeder heeft absoluut geen angst voor het moederschap. Integendeel ze kijkt vol
verlangen uit naar het moment dat ze haar baby aan de borst kan leggen. Het is
wel grappig, dat zijn moeder weet dat de jongen in haar buik groeit maar dat ze
niet weet dat ik een jongen bèn. Dat is echt
iets van de laatste tientallen jaren, dat medici het geslacht van de
foetus kunnen bepalen. Zijn moeder beleeft haar eerste zwangerschap als het
toppunt van haar nog zo jonge leven. Zijn moeder zit heel lekker in haar vel. Het voelt voor haar alsof ze vederlicht
dansend door het leven gaat. Dan al neemt zijn moeder zich voor om het niet bij
één kindje te laten. Ze gaat het niemand vertellen. Niemand, niemand heeft er
ook maar iets mee te maken. Ze besluit kort voor de bevalling van de jongen,
dat ze daarna nog eens negen kinderen wil baren. In totaal tien kinderen wil ze
hebben. Het leven lijkt zijn moeder een uitbundig festijn met een gezin van
tien kinderen.
De jongen is haar eersteling … en wat voor een. Wat een
loodzware bevalling! De jongen is groot (53 cm), en zwaar (8,5 pond); zijn
moeder is niet zo groot geschapen. Vooral met het grote hoofd van de jongen heeft zijn moeder veel moeite. Zij is ingescheurd; maar
liefst dertig hechtingen moeten zijn moeder weer helpen helen.
Deze eerste bevalling brengt zijn moeder aan het twijfelen
of ze dat megagezin echt wel wil. De jongen, die nu gezoogd wordt door zijn
moeder, voelt haar twijfel niettemin langzamerhand wegebben.
