Aan de ene kant is ze hartstikke geïntegreerd. Ze praat plat Rotterdams en gaat bijna uitsluitend om met Nederlanders. Ze kiest zelf haar vriendjes. Anderzijds voelt ze zich als oudste dochter in het gezin verplicht om moeders taken over te nemen.
Ze belt haar chef: komt iets later op haar werk … iets … dat
wordt twee en een halfuur. Minon is moe. Haar moeder is doodziek. Moet met
spoed naar het ziekenhuis. Minon gaat mee met de ambulance. Ze heeft nu de zorg
voor het hele gezin. Er zijn nog twee jongere zusjes, een klein broertje en haar
vader natuurlijk. Naast haar 50-urige werkweek en haar studie economie aan de
Erasmus-Universiteit zal ze nu ook moeten koken, afwassen en stofzuigen.
En….wat doet vader dan?
Niets … nou ja , niet niets natuurlijk, hij werkt hard. Van ’s ochtends zes tot ’s avonds zes.
Verder … familie woont hier niet. Kennissen hebben ze ook niet.
Vader is hier al in 1970 gekomen. Zeventien was hij toen. Kwam hier samen met
een vriend … die is al weer een paar jaar dood.
Minon heeft zelf niet alléén Túrkse vrienden of vriendinnen.
Van alles wat. Uithuwelijken??? Daar hoeven ze bij haar niet mee aan te komen. Zij
kiest zelf haar huwelijkspartner wel!
Minon streelt over haar buikje, zichtbaar tussen het korte
rose truitje en de laag op haar heupen hangende jeans. Ze is duidelijk trots op
haar buikje. Haar chef heeft een grote dikke buik. Niet bepaald iets om trots
op te zijn.
Iets lekkers slaat hij (en de anderen, ook veel te dikke
dames en heren collega's) echter niet af. Minon is jarig. Daarom trakteert ze.
Baklava. Een Turkse lekkernij: bestaat uit laagjes filodeeg, wat lijkt op
bladerdeeg, gevuld met gemalen stukjes noot. Minon koos voor pistachenootjes.
Aan plofbuiken denken ze nu maar even niet: smullen maar!
