Mijn bovenbuurman is jarig. Hij krijgt een karaokespeler cadeau. Het apparaat moet ongeveer zeven uur vanavond uitgepakt zijn. Zo rond half acht vult een mega basdreun mijn woning. Alles wat kan trillen trilt.
‘Zou er vanavond
misschien een leuke film draaien in Lantaren Venster?’
Snel o zoek naar de bioscoopladder van de week, Staat meestal in de woensdagkrant. Er zit niks bij voor mij. Dan blijf ik maar thuis, misschien valt het wel mee.
Buurman is jarig. Dus dat betekent een huis vol visite. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd, zie ik als ik tegelijk met zijn visite naar boven loop. De buurman is helemaal geen talentvol zanger. Zeker tegenwoordig niet. Twee jaar terug is keelkanker bij hem geconstateerd. De bestraling is gelukkig voor hem goed uitgepakt. Alleen droogt zijn keel ten gevolge van die bestraling snel uit. Daardoor gaan zijn stembanden vreemd trillen. Hij maakt dan piepende kraak- of krakende piepgeluiden. Hoe dan ook, zingen kan hij vergeten. Door op een speciaal soort kauwgum te kauwen, kan hij zijn stembanden in conditie houden. Eventjes want er zit een soort anti-viagra spul in de kauwgum. Dus buurmannetje moet telkens weer de keus maken of lekker praten of lekker neuken. Ja, het valt niet mee voor hem. Fijn wel dat hij flink wat verjaardagsvisite heeft. Hun lachen, zingen en springen maakt, in combinatie met het luidruchtige karaoke-ding, het verblijf in mijn woning ondraaglijk.
De geluidskwaliteit is abominabel. Vrijwel alle muziekstukken vallen als doffe dreunkussens op mijn plafond. Een enkele keer herken ik iets als ‘Satisfaction’ van de Stones of ‘Help’ van de Beatles en ja ook dat lied van André Hazes … ’een beet je verliefd.’ Jezus Christus, wat wordt dat meegebruld zeg … mijn vingerplant gaat er spontaan van vingeren. Het lezen van een goed boek of alvast schrijven van Sinterklaasgedichten (volgende week is hij er al weer!) kan ik wel vergeten. Als het gebrul van het Smurfenlied losbarst, druk ik die herriestoppers in mijn oren.
'lalalalalalalalala lalalalalala. Waar komen Smurfen toch vandaan??'
Alsof ik in de Kuip zit: ‘Hand in hand de kameraden, hand in hand voor Feyenoord één………’ vreselijk en…….onverteerbaar is dit voor een fervente Sparta-fan als ik, zeker nu ze er ook nog bij gaan hossen en wel tien keer achter elkaar het woordje ‘Feyenoord’ scanderen.
De schemerlampen kunnen zich nog net staande houden. De hanglampen zwiepen heen en weer. Mijn katertje Fidel weet niet hoe hij heeft. Zelfs bij de, in dit geval, werkelijk lieflijk klinkende uitvoering van ‘Poessie mauw,’ van het kleindochterje van buurman, komt Fidel niet tevoorschijn. Hij zoekt al direct bij de eerste karaoke-dreiging een veilig heenkomen onder mijn bed, achter nog niet uitgepakte verhuisdozen.
Die lui van hier boven weten van geen ophouden. Zowaar komt er nog wat geinigs uit de oude doos langs: Marina, Coma Prima, Jailhouse Rock, That'll Be The Day, Bye Bye Love, Spiegelbeeld …
Tsja en nu
zit ik in mijn luie stoel met een jonge borrel in mijn hand, zowaar die oude
tophit van Johnnie en Rijk nog mee te zingen ook. Zingen, ja! Niet karaoken.
Het refrein ken ik uit mijn hoofd.
Ik ben zo blij, zo blij,
dat mijn neus van voren zit en niet opzij
Ik ben zo blij, zo blij,
dat mijn neus van voren zit en niet opzij
Langzamerhand wordt het boven rustig. Zelfs Fidel durft, ondanks mijn matige gezang toch weer tevoorschijn te komen.
