Dat was heftig!
Lul maar gewoon tegen me aan. Ik luister wel.
Jij vindt het toch fijn als ik naar je luister.
Je geniet als je ziet dat ik je verhalen verzwelg.
Als ik zelf eens iets vertel kan je zo met van die stralende
ogen kijken.
Je luistert even naar me en gaat dan weer verder met jouw
kralensnoer van anekdotes.
Janwillem zit te snurken in zijn schommelstoel.
‘Ja, ik slik nog maar een pil per dag; dat zal ik mijn hele
leven moeten doen.’
‘Hé, Janwillem!’
Ze geeft een schop tegen de schommelstoel, Janwillem schrikt
zich te pletter. (Gerda lacht gemeen). ‘Hé Janwillem, jij hebt toch ook een cliënt die bipolair is?
‘Hoeveel pillen slikt die per dag?’
‘Tweeëneenhalf?’
‘Zuipt tie ook zo veel? Dat mag toch helemaal niet, hè?’
‘Is ie nu manisch of depressief?’
‘Ach, dat kan jij helemaal niet weten, Janwillempie, schatje
van me ... want daar is een heuse
psychiater voor nodig hè, troelewoepie?' zegt Gerda.
‘Wat hebben Janwillem en Gerda elkaar nou eigenlijk nog te bieden?’ vraag
ik.
Stilte.
Gerda wéét het antwoord wel maar ze geeft het me niet.
Het antwoord is
namelijk: 'Geen klote.'
Als ze nu met hem praat is ze cynisch; de warmte in haar
woorden is verdwenen.
Haar koele zinnen
komen niet door Janwillems Muur.
Mensen die van elkaar houden, intens veel van elkaar houden,
voelen, juist wanneer ze níét bij elkaar zijn, die liefde
intenser.
Zegt Ernie (met zijn bekende nasale stemmetje) tegen Bert:
‘Hé Bert, hoe kan je in Godsnaam van een ander houden,
als je verdikkeme niet eens van jezelf houdt?’
‘Ik voelde me gisteren stabiel; totaal onverwachts maakte ik
een wip met Gerda. Dat fijne gevoel verdween abrupt toen Janwillem mij plotseling
anaal penetreerde. Zomaar, pats, zonder me te waarschuwen ... ineens beng!
Gelukkig had ie de zijne goed ingesmeerd, dat dan weer wel ... maar ik ben
helemaal niet gewend aan dat soort dingen ... dus dat kwam heel heftig aan ...
en omdat Janwillem er na twee keer normaal vragen niet uitging, moest ik hem
wel een flinke por met mijn elleboog in zijn ribbenkast verkopen ... ja, toen
was het zo gepiept ... nee, ik vond het afschuwelijk!’
Als ik mezelf accepteer zoals ik ben,
kan ik ook anderen accepteren zoals ze zijn.
Niets hoeft geforceerd.
Gerda pakt me weer
vast en drukt me
tegen haar (te) dikke
warme blote lijf
Daar zeg ik geen nee
tegen: ‘Geen nee’.
Aardige jongen, die Janwillem,
Loopt maar te zeiken,
Maar ik weiger hem beslist
die blowjob!
Mijn anus staat nog altijd in de fik.
Janwillem ... rot op!
