Ik ben een paar dagen alleen thuis. Heb ik mooi de gelegenheid om mijn donkere kamer in gebruik te nemen. Alle benodigdheden om foto’s af te drukken had ik in huis, een vergrotingsapparaat, vloeistof, bakjes, papier, rode lamp, pincetten, droger … ik weet mijn god niet wat nog meer .. ja toch: een fotorolletje van de vakantie langs de Loire. Het tijdperk van de digitale foto was nog erg ver weg.
Sta ik net met die
rode lamp aan in de badkamer, gaat de
bel. Het is natuurlijk geen verplichting om de deur open te doen als de bel
gaat. Maar misschien is het wel iets belangrijks
… het is Karin, mijn studiegenoot op de Nutsacademie. We doen Sociale Agogiek;
zitten in het tweede jaar. Samen zijn we bezig aan een werkstuk ‘Sociale
begeleiding in de Stadsvernieuwing’. Karin heeft een deel af, dat komt ze
brengen. Ze wil het mij alvast laten lezen. Ik zeg, dat ik nu geen tijd heb om
het door te lezen en er over te praten. ‘Ik heb net alles klaar gezet om foto’s
af te gaan drukken, Karin, dus ….’
‘O, leuk, Jos, mag ik mee kijken, hoe je dat doet?’
Nu pas valt het me op dat Karin er anders uitziet dan anders.
Vooropgesteld: Karin is absoluut mijn type niet. Ze heeft iets te dikke, heel
erg witte benen, nauwelijks kont, nauwelijks tiet, een wit spichtig gezichtje
met veel sproeten … maar het aller …allerergste vind ik, dat ze onophoudelijk
wauwelt ... naast me op de fiets … op
het schoolbankje … in de kantine.
Wel heeft ze prachtig lang zwart haar dat reikt tot op haar
billen. Deze avond heeft ze vlechten gemaakt; zoals Pippi Langkous. Staat haar
leuk. Ze heeft haar bril afgelaten en haar hinderlijk besproete gezichtje,
bepoederd. Haar ogen opgemaakt. Zo, met haar korte zwarte corduroy rokje en
haar zwarte maillot, zag ze er zelfs een beetje sexy uit.
‘Heb je gehoord wat ik vroeg, Jos, ik zou het leuk vinden,
om met je mee te kijken hoe je die foto’s gaat afdrukken.’ Zoals ze nu tegen me
praat, praat ze nooit tegen me: met een warme, zwoele stem. Ze ruikt ook
lekker. Zou ze weten dat ik vanavond alleen thuis ben? Hoe zou ze dat dan te weten gekomen zijn?
Ik heb altijd al moeilijk nee kunnen zeggen, dus Karin mag
bij mij in de donkere badkamer meekijken hoe ik de vakantiefoto’s ontwikkel.
Karin vindt het heel knap hoe ik bezig ben met het
afdrukken. Ze raakt me, zo in die donkere badkamer steeds zachtjes aan. Per ongeluk (?) gaat ze soms
met een arm, haar benen lichtjes langs me heen. Karin is zó anders. Zo zwoel,
bijna aanhalig had ik haar nog nooit meegemaakt. Ze wauwelde niet eens!
Normaal gesproken kan ik nooit zo makkelijk ‘neen’ zeggen. Vanavond
lukt het helemaal niet.
We hebben samen ook nog twee mooie foto’s afgedrukt van de
Loire. Een hangt bij Karin en een bij mij aan de muur.
THIJS
Met onze kater, Thijs gaat het een beetje beter. Hij kan
zijn koppie al weer wat hoger houden. Kalium doet dus zijn werk. Hij eet ook
iets meer. Dus wie weet komt Thijs er wel boven op. Duimen!
