Verrot koud is het geworden. Mijn vriendin Cora en ik zijn bibberend op weg naar huis. Het feest was zo leuk dat we de tijd vergaten. De laatste bus is net weg dus moeten we het hele eind lopen. Zonder jas koelen we in onze bezwete kleren snel af. We houden elkaar stevig vast. In de smalle, donkere en verlaten straatjes achter het Centraal Station komt ons een stel tegemoet. Het spiegelbeeld van mij en Cora: hij, gekleed in strakke spijkerbroek en T-shirt; zij in een lange bloemetjesjurk. Hij, lang, donker krulhaar. Zij lang, steil, blond haar met bloemetjes er in.
Ook zij bibberend van de kou.
Het stel vraagt de weg naar de jeugdherberg. Voor Cora en
mij maakt het niets uit dat ze Duitsers zijn. Niet alle Duitsers zijn
klootzakken, toch? Cora en ik wisselen razendsnel een blik van verstandhouding:
“De jeugdherberg is hier wel erg ver vandaan en ons huis hier heel dichtbij,
dan kunnen ze toch net zo goed….”:
“Weet je wat, komen jullie maar ‘bei uns zu Hause
schlafen’.”
We hebben ruimte genoeg en zijn zelf op onze liftvakanties
in het buitenland ook vaak aan een slaapplek geholpen. Het stel is dolblij. Wij
ook, omdat we eens een keer iets terug kunnen doen.
Thuisgekomen drinken we, om een beetje warm te worden, een
flesje wijn. Ze komen uit Frankfurt en zijn hier op doorreis naar Amsterdam. De
vrouw blijkt zwanger, hoewel daar nog niets van te zien is. Met die
zwangerschap is het stel allerminst gelukkig. Ze zijn op weg naar de
abortuskliniek in Amsterdam.
De wijn heeft ons wat opgewarmd en slaperig gemaakt. We
vertellen onze gasten dat we de volgende dag om zeven uur op moeten voor ons
werk. Op de keukentafel zetten we wat klaar voor hun ontbijt en verder moeten
ze maar zien hoe laat ze willen vertrekken.
Onze eerste indruk bij thuiskomst ’s avonds is, dat ze het
huis keurig hebben achtergelaten. Ze hebben de afwas gedaan, het bed netjes
afgehaald; de dekens en lakens opgevouwen…….eigenlijk niet meer dan normaal.
Als achtergrondmuziekje bij het lezen van de krant, wil ik
een pinkfloydje opzetten maar wat ik wil horen zit er niet bij.
“Aan wie heb jij Ummagumma uitgeleend, Cora?”
“Aan niemand.”
“Shit, ‘A saucerfull of secrets’ is er ook al niet,”
Langzamerhand kom ik er achter dat alles van Pink Floyd en
nog een aantal van onze favoriete elpees: Dylan, Stones, Mayall, weg zijn. Aan
het eind van de dag maken we de balans op: behalve een flink aantal waardevolle
elpees, is ook zo’n kleine driehonderd gulden cashgeld gejat. In onze naïviteit
hebben we gastvrij onderdak geboden aan een koppel ‘Schweinhunde’, dat
waarschijnlijk gedeeltelijk met onze poen hun ongewenst klein
’Schweinhuendschen’ laat afdrijven. Dat laatste vind ik al met al nog het minst
erge.
