Donderdag 17 augustus trouwen mijn broer Ron en Loes. Ze kennen
elkaar al twintig jaar. Loes had al lang willen trouwen maar Ron vraagt haar
twee jaar terug pas: ’Zullen we nu toch maar eindelijk eens gaan trouwen,
schat?’ zegt hij terwijl hij de keuken in komt lopen, waar Loes op het aanrecht
en op haar hurken, de keukenramen zit te zemen.
Half vier is trouwen ze. Meer dan honderd familieleden
vrienden en kennissen zijn gekomen. Het hele gebeuren vindt plaats in Breezze, een
locatie in het dorpje Vierpolders bij Brielle.
Het wordt vandaag lekker weer, dus ik besluit die veertig kilometer te gaan fietsen. Ik ben al er al om twee uur. Anderhalf half uur te vroeg. Er is zijn nog geen
bruiloftsgasten. Ik kan mijn tas met waardevolle spullen (enveloppe met inhoud,
speech, leesbril) al bij Breezze binnenzetten. Ik krijg daar ook een Spaatje Rood.
Ik wandel een uurtje in de groene omgeving en langs de
Brielse Maas. Samen met Ron, Loes en de fotograaf kom ik terug bij Breezze. Ze
hebben een fotoreportage gemaakt. Loes draagt een fraaie witte (echte) trouwjurk, met machtig décolleté. Mijn broer heeft een fraai trouwpak. Kennelijk heeft
hij tussen de aanschaf van dat pak en vandaag, iets te veel gedronken en/of
gegeten want het jasje had niet helemaal meer de juiste pasvorm.
Zo warm als het weer in de ochtend was, zo kil wordt het in
de middag. De weinig verhullende kleding van vele opvallend mooie dames moet
gecompenseerd worden met dekentjes om te veel afkoelen te voorkomen. Het
huwelijk tussen Ron en Loes wordt op informele wijze voltrokken op een
schiereilandje, dat ligt op het terrein van Breezze. De dag is helemaal top. Heerlijk
eten, snoepen en drinken.
Het is nog steeds kil als
het muzikale deel van de avond
begint. Maar nu kan iedereen zich warm
dansen, zingen en springen op de technobeats van de dejays. De hoofdrol van dit swinggedeelte is weggelegd
voor mijn jongste broer Marco, de downie, ster en ‘troeteldier’ van de avond.
Ik vind het nogal bedenkelijk, dat juist hij hier die rol kan spelen.
Persoonlijk had ik liever Loes en Ron die hoofdrol gezien.
Voor mij dreigt de avond op een zeperd uit te lopen, omdat
het is gaan regenen. Veertig kilometer ’s nachts fietsen in de regen, zonder
regenkleding is rampzalig. Gelukkig biedt
mijn broer John aan om mijn fiets en mij met zijn auto thuis te brengen. Niet zo
rampzalig maar wel jammer is dat de speech die ik heb voorbereid in de feestvreugde in de
vergetelheid is geraakt. Na dit stukje schrijf ik nog wat zinnen uit mijn speech
op.
Ron en Loes: het was een geweldige dag. Bedankt hiervoor en veel
geluk ‘for now and ever’.
Een paar zinnen uit mijn ‘speech’:
Zelf heb ik twee kinderen,
veertigers zijn dat al. Ook jullie hebben al grote kinderen, hè? … ik vroeg
hen of ze d’r nog een leuk broertje of
zusje bij wilden hebben? Nou en of!
Super enthousiast zijn ze … en …. hoe denken jullie daar zelf over … want op
zich is het voor Ron totaal geen probleem, zelfs al wordt hij honderd maar Loes
is pas 45 …. helemaal geen probleem voor haar toch? ……… maar wat ook kan:
adoptie van een lief klein Chinesie… nietwaar, Ron?.
Kijk ze daar staan: het echtpaar Mastwijk – Jansen! Jaren
geleden hebben jullie elkaar gevonden. Hoeveel jaar? 20 jaar geleden? Jullie
hebben elkaar niet gezocht maar gevonden. Dat is het grote geheim van
superstellen: die zoeken niet maar
vinden.
Ron en Loes: Luister goed naar mijn advies : als er eens
slaande ruzie dreigt tussen jullie begin dan allebei met het uittrekken van je
kleren en gaat naakt worstelen, dan komt het gegarandeerd snel helemaal in orde
, geloof mij nou?!
Zo, Loes wat was jij blij! Zóhéél blij. Kennen jullie facebook? Ik ben op
facebook, Loes ook. Ik heb nog nóóit, nog nóóit, iemand op facebook zo
waanzinnig zien stralen als Loes, nadat
Ron haar ten huwelijk had gevraagd. Het is net, nee, eerlijk, het is net of ze voor het eerst sinds hele
lange tijd weer es lekker……. Oh, neen,
sorry hoor Ron, daar mocht ik het niet over hebben. Die knip ik er uit.
O, helemaal vergeten: ’Loes en Ron: wat zien jullie er prachtig
uit …. Loes: Je bent In één woord betoverend! En …. houd dat heerlijke gevoel vast,
want besef, dat je ná vandaag nóóit meer in een trouwjurk hoeft te passen. Ik
hoorde van ons broer John, dat jullie bij hem Hilversum geslaagd zijn voor
jullie trouwpakkies …. John,die is daar filiaalchef bij dat grote tweedehands
warenhuis ….. daar ken je goed slagen, hoor. Kijk maar es naar mij:… eh … hoe
vinden jullie dat ik er bij loop? ….Piekfijn,hè? Ja, ik moet ook op de kleintjes letten… tussen
twee haakjes: ik hoop dat Ron en Loes heel veel huwelijkscadeaus krijgt van
jullie allemaal, dan merken ze niet dat dat van mij er niet bij zit.
Kijk Loes nou eens: wat een leuke meid is ze toch! Leuke
verschijning, toffe jurk, gedurfd haar … prachtig die look …. zeg eens eerlijk
Loes:…..’zelf geknipt?’
Toen Ron nog een baby’tje was dachten we dat er iets niet in orde was met
hem, omdat ie in zijn wiegje zo raar lag te spartelen, later bleek dat hij tóén
al met die balletjes in zijn bedje aan het oefenen was op de:
‘v-beweging,
het balletje onder je voet terughalen en de andere kant op
dribbelen,
de bal achter zijn standbeen terughalen,
de kapbeweging met binnen- en buitenkant voet,
de overstap en
de Cruijffbeweging.
Wie verwacht dat nou van een zuigelingetje?
Ron is de Ronaldo van de Mastwijk-Brothers geworden. Zelfs
met blaasfoebele is hij veruit de beste.
Nog een dingetje wil ik van je weten Loes: wat vind jij nou
het op één na leukste van je kersverse mannetje… jahaa….het op één na leukste: ‘hij
is een leuke opa’ … okee een leuke opa
is tie…… tsja, ik mocht Loes niet vragen naar het àllerleukste van Ron. Das mijn
geheim, zei ze. Nou, dan weet ik wel genoeg.
Tot slot geacht bruidspaar: van harte: jullie hebben allebei
iemand gevonden, die je voor de rest van
je leven zal irriteren.
