Het begon met schelden tegen Annie, mijn vrouw, toen ging Sjanie met van alles lopen gooien, liep in huis hard te schreeuwen en het meest angstaanjagende van alles was, dat ze zo maar steeds kwam te vallen tijdens haar gegooi en geschreeuw ... epilepsie leek het wel. De ene keer kwam ze lelijker terecht dan de andere keer. Een keer brak ze d’r neus en verloor ze drie tanden. En dat allemaal in een voor Annie en mij onbegrijpelijk woedeaanval en dan deed het zich feitelijk alleen voor als ik niet thuis was. Het was een soort van afreageren op Annie, zeg maar. Ze was vaak nog bezig, als ik uit mijn werk kwam. Ik deed dan rustig mijn jas uit, zette mijn pet af en liep naar Sjanie toe. Ik merkte gelijk al dat ze wat rustiger werd. Ik zei helemaal niets. Ik wees alleen maar in de richting van haar kamer. Ik zette grote ogen op, ik zei niks … wees naar haar kamer. Achteruit liep ze naar haar kamertje. Vlak voor haar slaapkamer draaide ze zich om, opende de slaapkamerdeur en ze wilde hem meteen op slot draaien maar die vlieger ging niet op. Met één grote stap was ik ook bij de deur en hield hem open. Zonder dat ik ook maar iets hoefde te zeggen, ging Sjanie op haar bed liggen. Ik bleef haar met grote ogen aankijken. Dat bleef ik doen totdat zij in slaap was gevallen.
Dit was een patroon. Voor
mij was dit nog wel vol te houden maar voor Annie was dit niet te doen. Zij
raakte zo nu en dan gewond door die, rondvliegende voorwerpen. Op een keer
smeet ze onze mooie fruitschaal in Annie d’r richting en dat deed ze met zoveel
kracht dat Annie’s scheenbeen daarvan brak. Toen hebben Annie en ik elkaar eens
aangekeken en uiteindelijk besloten we om haar uit huis te laten plaatsen … ook
voor haar eigen bestwil. Maar ik moet wel zeggen dat zo’n beslissing altijd
pijn doet, pijn voor Annie als moeder natuurlijk maar zeker ook voor mij als haar
stiefvader, want ik heb nooit en te nimmer verschil willen maken, omdat ze
toevallig mijn stiefdochter is. Ik heb mijn eigen dochter Berna altijd net zo
behandeld als haar.
Met de afgelopen Pasen was
het precies twintig jaar, dat Sjanie uit huis werd geplaatst. Het werd Huize de
Koeling in Vriezenkoop. Elk weekend gingen we bij ons meissie op bezoek. En het
is nu ook al weer bijna achttien jaar geleden, dat we uit Vriezenkoop te horen kregen dat het beter
was dat we niet meer op bezoek zouden komen bij Sjanie. Ze hadden gemerkt dat ze
zowel voor als na afloop van ons bezoek helemaal uit haar doen was … ze ging
schelden, hard door de gangen lopen, gooien met van alles, dus dat was heel
vergelijkbaar met hoe ze zich thuis gedroeg. Vandaar dat ze dachten dat we
voorlopig maar niet moesten komen. Dat duurt nu achttien jaar. Vorige week belde
ik nog even met de Koeling om te vragen of Sjanie met de feestdagen een
middagje bij me langs mocht komen … ik zit tenslotte ook maar in mijn uppie
sinds Annie vier jaar geleden de geest gaf … maar dat kon niet want ze was die
middag al bij haar zusje, ja, bij mijn eigen dochter Berna nota bene. Je zou
zeggen Theo, dan ga je daar toch lekker naar toe … die woont vlak bij je in de
buurt. Ja, dat klopt wel … alleen ben ik daar ook al niet meer welkom meer …
weer heel ergens anders om. Om een lullig
iets met een e-bike, geloof ik.
