’Neen, Els,
doe mij maar eens een lekker kopje thee. Heb je groene thee?’
‘Natuurlijk
heb ik geen groene thee! Als je zoiets wil, dan moet je dat maar van je eigen
huis meenemen. Ik ga niet van die achterlijke groene thee kopen, altijd wat
bijzonders, jij.’
‘Nou zeg, ‘t
was maar een geintje hoor, geef me maar eens gauw zo’n heerlijk wijntje, een Saint-Emilionnetje
van je. Saint-Emilion, de lekkerste wijn van de hele wereld, gemaakt van
druiven uit de regio van Bordeaux. Al bij het eerste slokje van die wijn voel ik
alsof ik daar ook ben in die warme, zonnige, feeërieke omgeving. Je betaalt wel
wat meer voor zo’n flesje, zo’n twintig euro, maar dan heb je ook wel wat. ’
‘Nou Ton,’
zegt Els, ‘je bent wel bezig, zeg. Zo ken die wel weer, hè? Hebbie thuis
misschien al zitten indrinken? Je staat zo lollig te doen. Ik weet niet hoe je
die superwijn van daarnet noemde, maar bij mij zal je het met een simpel
Hema-wijntje van vijf euro moeten doen, Ton. Niks mis mee. Nooit klachten over
gehad.
Ger, Thea
en Sjon zijn al aan het oliebollen en appelflappen. Ik plof op driezitter neer
naast Ger.Net als ik tegen Thea iets zeg over haar weliswaar erg leuke maar erg
’s zomerse truitje, buigt Ger opeens schuin voor me langs en terwijl hij met zijn hand op mijn knie
steunt, werpt hij een blik op de vloer voor me:
‘Gatverdamme,
Ton, kijk, dààr Ton, gatverdamme, stront, aan je schoen. Ik ga hier echt van over
mijn nek,’ walgt Ger en in zijn opwinding sprietsen enkele stukjes oliebol of
appelflap uit zijn mond bovenop mijn schoen.
Bij het op
slot zetten van mijn fiets, daarstraks, moet ik er ongemerkt, met de punt van
mijn schoen zijn ingetrapt. Ger kijkt over zijn schouder de woonkamer in en
wijst mij, iets te luidruchtig en jolig naar mijn zin, op het spoor dat ik heb
achtergelaten. Voor Ger kan deze avond al niet meer stuk. Hier kòmt hij als het ware voor, die dweil.
De anderen zitten
gezellig te babbelen, borrelen, lekkere toastjes te eten, te mens erger je
nieten of te scrabbelen. Ik trek mijn schoenen uit en maak ze met tientallen
papieren zakdoekjes in Els d’r badkamer schoon. Dan wis ik de sporen in de
woonkamer en op de trap en ’t is weer schoon.
Als gevolg
hiervan zien voor mij, alle hapjes er deze avond alleen op ruime afstand lekker
uit. Zodra ik ze in mijn hand neem en ze richting mijn mond beweeg, ruik ik die
nare geur weer en voel ik het begin van kokhalzen. Alleen de vele Hema-wijntjes
zijn goed binnen te houden. Zo veel zelfs, dat deze ezel zich voor de tweede
maal deze avond aan dezelfde steen stoot: bij het
pakken van zijn fietsje.
Gelukkiger kan een nieuw jaar toch niet beginnen!
Beste wensen voor 2023
