Nadat ik een pond gemengd gehakt en mergpijp voor de hond heb gekocht, fiets ik naar Bristol voor een paar korte broeken. In een reclameblaadje zie ik dat korte broeken in de aanbieding zijn. Nog geen vijftien euro voor een korte broek tot halverwege de bovenbenen. Precies de broek die ik zoek. Van die wijde, slobberige, zogenaamd korte broeken, tot op of over de knie, houd ik niet.
Mijn maat weet ik nooit precies. Ik denk vierendertig; zeker
weten doe ik het niet. Een verkoopster kan mijn maat wel opnemen. Een jongedame
met een mouwloze donkerblauwe werkjas, is bezig bij een kledingrek om groene T-shirtjes
van kleerhangers af te halen en er blauwe T-shirtjes voor in de plaats te
hangen. Geen leuk werk. Ze heeft er niet veel zin in. Met een norse uitdrukking
op haar gezicht smijt ze de groene T-shirtjes als natte vaatdoeken in een grote
gele plastic bak. Veel moeite om leuk op haar werk te verschijnen, heeft ze
niet gedaan. Het enige aantrekkelijke aan haar vind ik haar prachtig glanzende,
zwarte haar. Klein en tenger is ze. Een meisje nog. Hooguit zeventien. Ze is
nog weinig in de zon geweest. Haar gezicht en ook haar benen zijn nog wit. Ze
heeft wallen onder haar ogen, alsof ze een paar nachten slecht geslapen heeft.
Een trieste indruk maakt ze op mij. Triest en verwaarloosd.
Voor klanten is het altijd prettig als het verkopend
personeel een frisse, opgewekte indruk maakt. Bij Bristol heeft dat blijkbaar
geen prioriteit. Af en toe kijkt de
verkoopster schichtig mijn kant op. Ze zal me in de gaten moeten houden: misschien
is hij de kleptomaan, die zijn rooie Dirck van der Broek-tas aan het volstouwen
is.
Wat ik moet weten is, welke maat korte broek ik moet hebben.
Ik stap met mijn vraag op de tengere verkoopster af. Zenip, zo heet ze, kijkt
me vriendelijk aan en pakt een meetlint uit haar jaszak.
‘Ik zal even uw heupmaat opmeten, meneer’. Haar stem heeft
een mooi, donker timbre. Had ik niet verwacht.
‘U heeft maat vierendertig. Er hangen nog genoeg broeken van
die maat in dat rek daar, waar u net stond.’
Ik bedank haar en ga even later met drie korte broeken het
pashokje in. Ze heeft het goed
opgemeten. Maatje vierendertig past. De broeken hebben ook precies de juiste
lengte.
Ik koop een spijkerstof, een corduroy en een katoenen broek.
Het is lekker weer, dus ik houd de beige broek gelijk aan. De lange broek, die
ik aan had toen ik Bristol binnenliep, heb ik in mijn Dirk van der Broektas
gepropt; bovenop het gehakt en de mergpijp.
Bij de kassa leg ik twee van de korte broeken èn het
prijskaartje van de derde broek neer … van de broek, die aangehouden heb dus.
De filiaalchef wordt er bijgehaald, want zo iets heeft het kassa-meisje nog nooit
meegemaakt. Hij doet moeilijk … wil dat ik hem uittrek … maar daar begin ik niet aan ... alle
betalingsgegevens liggen bij de kassa ... uiteindelijk gaat hij met tegenzin akkoord.
Met opgeheven hoofd stap ik Bristol uit. Echt korte-broeken-weer vandaag. Ga nu eerst effe naar Capri: met de Rotterdampas een oubliehoorn met twee tagliatelli-bolletjes scoren.
