Charles, een man van een jaar of vijftig, heeft een lange, ruim zittende regenjas aan, waar vijftien centimeter benen onderuit komen. Zijn jas hangt losjes. Daaronder draagt hij een stemmige grijze pantalon en een roze pullover op een wit overhemd. Eigenlijk iets te warm gekleed voor deze zomerse lentedag ... en dan zet de zuster, als hij met mama op stap gaat, ook nog een alpinopetje op zijn kop.
Charles is aan het winkelen in de supermarkt met mama. Hij
is bijna twee meter, heeft een langgerekt, keurig geschoren hoofd, waarop een
bril met jampotglazen. Door een gigantische overbite wekt hij de indruk dat hij
constant loopt te grijnzen. Het enige dat aan hem beweegt zijn de ogen en de
benen.
Mama loopt in een sjiek leren jasje, dat ze los heeft
hangen. Daaronder heeft ze een smaakvol grijs mantelpakje aan. Nu haar jasje
open staat wordt ook de schitterende paarlemoeren broche op haar rijke boezem
zichtbaar.
Ze heeft vanmorgen alles aan haar hoofd opgeleukt: haren,
lippen, oren en wangen. Het Charles-dagje blijft feestelijk voor haar, ondanks
alles. Aan haar oorlellen hangen kostbare fonkelende diamantjes........een
normaal mens zou die nooit in doen op een doorsnee donderdagochtend als deze.
Charles loopt als een tam, vermoeid, gedresseerd hondje
achter mama en het winkelwagentje aan. Duwen van het winkelwagentje komt niet
eens bij hem op.
Terwijl mama drie lege flessen Spa Henriette en een leeg Heinekenflesje
in de fustautomaat stopt (de automaat geeft een bonnetje van 85 cent), heeft
Charles twee meter verderop 'beet'. Hij steekt onopvallend en razendsnel twee
vacuum verpakte, gerookte makrelen in zijn regenjas....... een in zijn linker-
en een in zijn rechterbinnenzak.
‘Houd jij het statiegeldbonnetje even bij je, Charles?‘
vraagt mama. ‘Vergeet niet om het straks aan de kassière te geven hoor’. Charles reageert niet. Mama had ook niet
anders verwacht.
Hij geeft de fustbon aan de kassière en blijft haar met meer
dan gewone belangstelling aankijken. Hij wendt zijn blik pas van haar af als ze
hem een snoepje heeft gegeven.
'Nou, wat zeg je dan, Charles?' zegt mama.
'Dankewel mevouw.'
'Goed zo jongen.'
In trance sjokt hij achter mama aan … op de inpaktafel gaan
alle boodschappen in de tas. Charles krijgt nu de traditionele Bounty
toegestopt. Beiden wisselen geen woord. Kwijl druipt nu uit zijn linker-mondhoek.
Mama veegt met een tissue discreet het kwijlspoortje weg … als Charles iets lekker vindt, loopt het
water letterlijk uit zijn mond. De tissue verdwijnt in mama’s jaszak … voor
straks. Terwijl zij de boodschappentas vult, zwenkt Charles van zijn ene op
zijn andere been, zijn armen hangen iets voor zijn lichaam zijn hoofd staat een
beetje schuin naar voren. Hij kijkt in de richting van de tas, alsof hij wil
checken of de speculaas en de lange vingers, niet vermorzeld worden door de
pakken melk, fruitsap en de zak met vijf kilo aardappelen.
Als ze net de winkel uit zijn zegt mama tegen Charles:
‘Nou kom maar op! Geef die makrelen maar eens gauw aan mama.
Dan gaan we die dadelijk eens lekker samen oppeuzelen…..hè, knul?
‘Lekkuh oppeulezse….lekkuh oppeulese.’
