HUILEN, HUILEN, HELEMAAL ALLEEN.

Ik heb naar een serie gekeken op NPO-Plus. Een streamingsdienst heet dat. Normaal gesproken ‘zit’ ik altijd op NPO 1-2 of 3. Daar ‘eet’ ik dus wat me voorgeschoteld wordt: Journaal, de slimste Mens, Arjan Lubach, Studio Sport.

Op NPO-Plus heb ik al maanden een abonnement. Maanden van ellende. Pas deze week heb ik voor het eerst, probleemloos, een serie kunnen bekijken. De serie ‘Dag en Nacht’. Totaal 8 afleveringen. Ik koos ervoor, om er elke avond tussen elf en half een, twee te gaan bekijken. Nadat ik mijn dagelijkse column geschreven had.

‘Dag en nacht’ speelt zich af op de afdeling  gynaecologie van een ziekenhuis in een grote stad. Kim van Kooten bedacht de serie, schreef de dialogen en speelde en passant de hoofdrol. Ik ben een tamelijk stoïcijnse tv-, film-, theaterkijker en ook van deze serie zijn vrijwel alle bevallingen, (ook de zware en zeer gecompliceerde), doodgeboortes, miskramen en keizersneden  langs me heen gegaan zonder dat emoties mij  heftig beroerden.

Één enkel moment  echter raakte me diep. In de tweede aflevering werd een jonge moeder op heel liefdevolle, zorgzame wijze door een man geholpen bij haar bevalling: met lieve woorden, zachte strelingen, met puffen, met eten en drinken. Toen het baby’tje eenmaal geboren was, kwam opeens de vader van de baby, de echtgenoot van de bevallen vrouw, vanuit het buitenland de kraam ‘invliegen’ en omhelsde en knuffelde zijn vrouw en hun baby euforisch.

Die man (vriend? broer? neef?buur?) die de vrouw zo geweldig hielp bij haar bevalling, beweegt zich intussen onopvallend naar buiten. In de daar op volgende scene zit ‘mother’s lovely helper’ met zijn rug tegen de muur van de kraamkamer … ellebogen op zijn knieën … hoofd tussen zijn handen, onbedaarlijk te huilen.

Ik kon me toen, zo in m’n uppie, zittend voor de tv, echt niet meer inhouden … en ik huil nóóit!

Het eerstvolgende stukje verschijnt op 5 februari a.s. Dit i.v.m. het IFFR.

OP DE TREIN SPRINGEN

 

Op de trein springen?

Afgelopen zaterdag heb ik het eerste ritje gemaakt op mijn nieuwe fiets. Het is een  gewone mountainbike geworden. Geen e-bike dus. Ik fiets met mijn buurman Cor (78), die wèl een e-bike heeft, een retourtje Hoek van Holland. De drukte rond het Zomercarnaval in het centrum van de stad gaan we uit de weg, door via de Maasboulevard en de Rotterdamsedijk  door Schiedam heen naar de Maas te fietsen. Eenmaal langs de rivier, is het één rechte weg  naar Hoek van Holland.

‘Hij fietst lekker, Cor.’

‘Wat is lekker, Jee?’

‘Mijn fiets, mijn nieuwe fiets, die fietst lekker!’

‘O, ja … ‘

Ik snap niet hoe hij er op komt maar hij schakelt probleemloos op iets anders over:  

‘Vroeger Jee, in de koude oorlog, had je maar twee landen met een atoombom: Rusland en Amerika. Nu komt de dreiging van maar liefst acht landen. China, India … Iran ...’

Daar stopt hij …  ik tel er niet meer dan vijf … dat zeg ik ook tegen Cor, waarop hij zegt:

‘Ja, ik ben inderdaad een beetje stijf.’

Hij is zo doof als een kwartel. Ik zal dat oude grapje eens met hem uithalen … :

Tamelijk hard zeg ik: ‘Cor.’

  ‘Ja,  Jee?’

 ‘Weet je, Cor: Van moguliadie word je doof!’.

‘Hè, wat zeg je nou, Jee?’

Dan zeg ik tamelijk hard en duidelijk: ‘Van masturberen word je doof!!’

‘Ha, ha, ha, flauw hoor,  Jee , da’s wel een heeele ouwe… eh, wat denk je  van die oorlog tussen Rusland en Oekraïne, dat maakt alles maar duurder; alleen door dat gas al. Een half jaar geleden kocht ik voor veertig euro voor  een hele week boodschappen. Nu ben ik al meer dan vijftig euro kwijt en dan zijn we er nog niet mee. ’

Op Cor zijn lippen en in zijn mondhoeken komen er van die witte spuugjes. Door de snelheid waarmee we fietsen waaien die kloddertjes soms ook op mijn gezicht.  Ik blijf daarom maar liever een stukje voor hem rijden.

Over de Nieuwe Waterweg komt ons een olietanker tegemoet. ‘Vroeger Jee, en nou praat ik over dertig, veertig jaar geleden, zei ik, op een zondag wel es tegen mijn vrouw: ‘Wil, zullen we eens gezellig een eindje gaan rijden, schat’ … met de auto bedoelde ik dan ... dat was nog leuk toen. Toen had je nog een volle tank benzine voor een tien gulden. De benzineprijs staat op recordhoogte; desalniettemin staan de Europese wegen stampvol files. … zwarte zaterdag vandaag, hè … reken maar dat die mensen zich rot schrikken als ze weten wat hun vakantie in totaal gekost heeft.  Ik voorspel je dat na de zomervakantie de verkoop van fietsen enorme push krijgt. Let op mijn woorden, Jee (en als Cor dat zegt, dan gaat hij met een arm zwaaien en met zijn vinger naar mij wijzen): … ‘niet alleen de minima komen krap te zitten, ook het middensegment zal afhankelijk worden van de  voedselbank.  ‘De rijke-pikken hebben niks te  klagen, Jee, want  … ‘

‘Mag ik nou even Cor, ik krijg nauwelijks de kans om wat te zeggen: ‘Wat ik onrechtvaardig vind, is de jubelton en dat huisjesmelkers en aandeelhouders geen belasting hoeven te betalen over hun verdiensten en dat de Shell miljarden winst in de knip houdt. Winst die gemaakt wordt in een tijd dat autorijders zich blauw betalen aan de peut. Zo kan ik nog wel even doorgaan. De kloof tussen arm en rijk wordt alsmaar groter maar dat is natuurlijk geen nieuws.’

We zijn nog maar amper bij Maassluis. Het gaat steeds meer betrekken. Het wordt ook steeds benauwder. Ik zeg:  ‘Cor, let op mijn woorden, het zou mij niet verbazen, als het zo dadelijk gaat regenen. Zullen we hier op de trein springen, terug naar Rotterdam?

‘Hier? Voor de trein springen, Jee? Nee toch?’ lacht Cor.