Ik ga zelf een verpleeghuis beginnen en ik noem het Euthanazia. Speciaal bedoeld voor zowel ouderen als jongeren die zèlf wel willen bepalen wanneer ze hun leven beëindigen. Die genoeg van het leven hebben. Nog enkele leuke dagen willen beleven. Maximaal twee weken. Dat is de limit. Dagelijks een keuzemenu. Gezellige uitstapjes. Bezoek ontvangen van en op bezoek gaan bij favoriete personen of groepen. En dan is het afgelopen. De uiterste overlijdensdatum is de ingangsdatum van de AOW van die persoon.
De kosten (3.500.= euro per week all-in), zijn betaalbaar
gehouden. Voor mensen met een kleine beurs heeft de overheid de zogenaamde ‘Euthanasietoelage’
in het leven geroepen. Informeer u hierover bij de Dienst Belastingen in uw
woonplaats. Ter informatie kunnen wij u van onze kant mededelen dat de overheid
deze toelage beschikbaar kan stellen omdat er mede dankzij de werkwijze van Euthanazia,
veel minder aan AOW hoeft te worden uitbetaald.
Euthanazia stelt zich ook ten doel de alsmaar stijgende
zorgkosten een halt toe te roepen. Waarom blijven tobben en keer op keer naar
de psychiater lopen? Huisartsen, medisch specialisten, hebben er veel belang bij
hun patiënten zo lang mogelijk in leven te houden, zelfs als die patiënten dat
helemaal niet willen. Euthanazia biedt in dezen een verrassend nieuwe, heldere,
kostenbesparende oplossing.
Speciaal voor onze bewoners organiseert Euthanazia, tegen
een billijke vergoeding, diverse creatieve workshops: boetseren, macramé,
schilderen, poëzie, proza: onder het motto: ‘Laat me.’
Een deelnemer aan de workshop ‘Proza’ schreef het
volgende:
Morgen zal ik iedereen weer zien. Niemand in het
bijzonder heb ik uitgenodigd maar ik ben er van overtuigd dat ze allemaal zullen
komen om mij uit te zwaaien. Familie, kennissen en buren en waarschijnlijk ook
de pastoor. Jammer dat mijn lieve Harrie en mijn oudere broers en zusters dat
niet meer mogen meemaken. Morgen ben ik AOW-gerechtigd en iedereen weet wat dat
betekent. Dat is de dag die de mooiste moet worden in mijn leven, waar ik jaren
voor gespaard heb. Mijn wensenlijstje heb ik twintig jaar geleden al eens
opgesteld en hoewel dit lijstje elke vijf jaar mag worden bijgesteld heb ik
daar nooit aanleiding toe gezien.
De dag moet beginnen in Beach Valley; waar dag in dag uit
het fraaiste strandweer gesimuleerd wordt. Met volop (fris)dranken lekkere
hapjes, aangereikt door opgewekte, vriendelijke en behulpzame serveersters.
Met twee fraai gebouwde jongemannen
begeef ik me naar het zwembassin, alwaar de jongens mij helpen drijven op het
verwarmde water. Daarna zullen de boys mij, als ik dat wil, een ontspanningsmassage geven.
Samen met de anderen, die voor deze plek hebben gekozen,
gebruik ik de lunch, een buffet met in ieder geval, op mijn verzoek volop zeevruchten uit mijn
geboortedorp Volendam.
De middag wordt gevuld met films en artiesten uit mijn jeugd. Ik wilde graag de film Midnight
Cowboy zien en een optreden van André van Duin en de Beatles. Ook wil ik nog de
journaalopnamen terugzien van de cafébrand op oudejaarsavond van het jaar 2000
in mijn dorp waar zo veel jongelui omkwamen
en waar ik zelf zo vreselijk door verminkt ben geraakt aan mijn
bovenlijf en gezicht.
Volop eten en drinken is er tijdens de films en optredens.
Voor het diner is er een gesprek met mijn
lievelingsschrijver Ronald Giphart die mijn ervaringen zal verwerken in zijn eerstvolgende
roman. Als Ronald Giphart dan onverhoopt niet meer mocht leven tegen die tijd,
dan mag het ook Herman Koch of Arnon Grünberg zijn.
Samen met allen, die óók vandaag AOW-gerechtigd zijn
geworden ga ik genieten van mijn laatste avondmaal.
