Het begint allemaal bij Anja, dat grietje bij Max in groep
drie. Ze zit achter hem. ‘Gatverdamme Max je stinkt!’ Ze gilt het uit, net zoals
dat ordinaire typetje in Toren-C dat
doet. De hele klas kijkt gelijk om, eerst naar de krijsende Anja, dan naar Max.
Hij zakt zo ver mogelijk onderuit op zijn stoeltje, maar helemaal verstoppen
kan hij zich niet. Er is wat gelach, gemompel en er wordt naar hem gewezen. Stom,
zelf ruikt hij niks.
‘s Morgens, voor het naar school gaan helpt Max zijn moeder nog
even met het in bad doen en aankleden van zijn kleine zusjes en broertje. Dat
doet hij wel vaker. Max is de oudste,
hun grote broer. Als de jongste eens gepoept heeft verschoont hij hem gewoon. Nog
nooit eerder heeft hij gehoord, dat hij stinkt. Dat kan ook eigenlijk niet want
Max helpt zijn broertjes en zusjes altijd als hij nog in zijn pyjama is. Daarna
gaat hij onder de douche en dan pas trekt
hij zijn schoolkleren aan.
Voor de zekerheid kijkt Max vlug nog even onder zijn
schoenen. Hij kan natuurlijk onderweg naar school in de hondenpoep getrapt hebben.
Niks te zien. De meester, geschrokken van het gekrijs van Anja, zegt tegen de
klas dat ze weer netjes op hun stoel moeten gaan zitten, met hun gezicht naar het
bord. ‘Pak allemaal je pen en je taalschrift en schrijf, achter elkaar, de
letters van het alfabet, zo mooi als je kan.’
‘Anja en Max lopen jullie even met mij mee?’ De meester,
Anja en Max lopen naar de gang. Aan de gang grenst een klein kamertje met een
tafel en vier stoelen. Wij gaan dat kamertje in. Het eerste dat de meester doet is aan Max
snuffelen. Hij houdt hem bij zijn schouders beet en gaat met zijn neus van boven naar beneden
langs Max zijn lijf en tenslotte kijkt hij onder zijn schoenen. ‘Sorry, hoor Max,
ik wil alleen maar even aan je ruiken. Had je daarnet misschien een poepje
gelaten?’ Max schudt van nee.
‘Tsja, Anja, ik ruik helemaal niks aan hem, alleen maar
zeeppoeder van fris gewassen kleren en ook heeft hij er niet eentje laten vliegen. Ruik jij nú nog wat, Anja?’ Ze kijkt
nog steeds een beetje verwilderd. ‘Hij stinkt meester, hij stinkt naar zure poep.
Gatverdamme!’ En weer gaat ze tekeer als
een speenvarken.
‘Nou, dan wil ik jou ook even besnuffelen Anja, misschien
draag jij die geur wel bij je.’ ‘Neen, dat wil ik niet’, krijst ze en ze vliegt
op van haar stoeltje, rent weg de gang op, pakt haar jasje en stiefelt de
school uit. Onder haar stoeltje ziet de meester wat poepresten liggen. Dat ziet
hij ook op haar voetafdrukken in het kamertje.
‘Ga maar weer naar de klas, Max, het komt niet van jou. Kijk
goed waar je loopt.’
Nog lang na deze dag wordt Max getreiterd door een stel
klieren van zijn groep.; ook Anja zit daar bij. Elke dag, op weg van school
naar huis wordt hij nageroepen: ‘Maxie is een stinkdier, hi ha ho!! Maxie is
een stinkdier, hi ha ho!’
