Dit is de weergave van een openhartig gesprek van free lance journalist Jacob Mensch met Halle Stappen, oud-Nederlands kampioen 'Sneldammen' bij de heren. In dit uitgebreide gesprek, waarvan hier deel een, hebben ze het niet over zijn onnavolgbare spel maar leren we een geheel andere kant van Halle kennen.
Waarom, Halle, maak
je het jezelf, qua uiterlijk , toch
altijd zo moeilijk, zeker wanneer het best ook makkelijk zou kunnen? Nu eens
vertoon je je als een net heertje, dan weer als een soort clochard. En daarbij
wek je regelmatig de indruk, een actieve relnicht te zijn, met je strakke
broeken, je dandy jasjes, je sjaaltjes en je schoenen in allerlei ogen pijnigende
kleuren. Nù zie ik je weer lopen met een iel paardenstaartje achterop je hoofd.
Nog niet zo héél lang geleden had je een
warrige ‘krullenbol’ en daarvòòr trok je de aandacht met een glimmende
kale knar. Nu ben je glad geschoren en morgen ben je weer baarddrager. Allemaal
moeilijk te rijmen! Waarom vertoon je je
nu eens schreeuwend uitbundig en dan weer verstikkend saai?
Uitbundig? Saai? Nicht? Je stort nu wel ineens een heleboel bagger
over me uit, zo aan het begin van dit gesprek! Wat wil je van mij?
Welnu Halle, reageer om te beginnen eens op je wisselende
‘haardracht’ .
Nou, ik kies steeds voor een andere haardracht; als je kaal
tenminste ook een ‘haardracht’ mag noemen. Die kale kop, ja, dat was destijds
tamelijk impulsief. Het begon in het jaar 2001 in de TGV op weg naar Frankrijk.
Ik maakte me in de trein een voorstelling van hoe ik er zonder hoofdhaar uit
zou zien. In mijn lichtelijk manisch optimisme van destijds, zag ik er kaal wel
redelijk goed uit; beter in ieder geval dan met dat kortgeknipte grijze
kransje, dat toen op mijn hoofd groeide.
De hotelkamer in Lyon had een ruim ligbad, alsof ik een half jaar terug, toen ik deze kamer
boekte al wist wat hier zou gaan plaatsvinden. Zoals altijd had ik mijn
elektrisch scheerapparaat meegenomen. Ook
had ik de spulletjes om me nat te scheren bij me: scheerzeep, de -kwast,
-mesjes en het -apparaatje en last but not least: aluin. Aluin stond bij alle
mannen vroeger op de wastafel. Het is een bloedstelpend middel en het gebeurde
nogal eens, dat bij het scheren per abuis een stukje hoofdhuid gescalpeerd
werd. Met de toename van het elektrisch scheren is het aluingebruik omgekeerd
evenredig afgenomen.
In Lyon onthaarde ik niet
alleen mijn hoofd, ook de rest van mijn lijf. De details hiervan zal ik
je besparen.
Goed en toen was je helemaal kaal, Halle. Je stapte daar Lyon
in en alle vrouwen vlogen je om je nek? Je hoefde alleen maar op een
willekeurig plein in Lyon te gaan staan
en van alle kanten komen lieftallige Franse dames aangerend, roepend: ‘Oooooh,
kijk daar nou toch eens een allemachtig leuke kale man staan!’ Je moet het op
een lopen zetten om niet door ze verpletterd te worden.