Dan is er ook nog broer Kik. Kik is een jaar ouder dan ik. Deze jongen is totalemento ditorbiato dell completemento falicantissimo victoria in excelsis pro deo … geestelijk gestoord dus … eten, drinken gaan bij hem meer dan goed en tevens in razend hoog tempo. Zijn motoriek is matig te noemen. Horen doet hij goed. Zien heel slecht. Zwijgen kan hij helemaal niet. Kik functioneert tot zijn dood op het niveau van een peuter van anderhalf jaar. Vrolijk, onbekommerd en onbeheerst gaat hij door het leven.
Kik is een woeste. Mam vertelt me dat hij het presteerde, om
mij, ik was drie,(nota bene één jaar ouder dan Kik, een zwieper te geven tegen
onze kokendhete potkachel aan. Nog altijd is op mijn scheenbeen het litteken
van de derdegraads brandwond te zien; een souvenir uit een periode waarvan ik
me god-zij-dank he-le-maal niets meer kan herinneren.
Al snel wordt duidelijk dat Kik een gevaar is voor zichzelf
en zijn omgeving. Als hij twee is wordt hij opgenomen in een tehuis voor
geestelijk gehandicapten bij de Witte Nonnetjes ver weg in Zuid-Limburg. Eens
in de paar jaar bezoeken mam en pap hem. Hij vervreemdt van zijn broer en
zussen.
Het is nù zó gelopen dat Kik Kik is en ik Onno ben … maar … even
zo goed had het zo kunnen zijn dat ik Kik was en Kik Onno. Dan was me wel een
heleboel ellende bespaard gebleven. Werkelijk, dat realiseer ik me nu pas, want
voor Kik is het immers elke dag lekker makkelijk.
‘Hallo Kik, lekker geslapen Kik?’
‘Ontbijtje Kik? Wat wil je op je boterhammetje?’
‘Zullen we even samen aankleden Kik? Want we gaan dadelijk
naar de dierentuin, zwembad, wandelen in het park, kijken naar een
voetbalwedstrijd of paardrijden enz. enz.
….Kiks leven is keuzenloos genieten
Zijn eten wordt dag in dag uit, gekozen, klaargemaakt en
voor zijn neus gezet. Hup, lekker eten Kik. Gaat hij ergens heen dan wordt hij
door een busje voor zijn huisdeur opgehaald en afgezet voor de deur waar hij
moet wezen. Lezen of schrijven kan hij niet dus dat wordt voor hem gedaan. Af
en toe een beetje wandelen en in ’t rond
kijken ... en ga zo maar door … een luizenleventje.
Met zijn verjaardag krijgt hij bezoek en zijn standaard
verjaardagskado’s zijn grote kralen om kettingen mee te rijgen, daar krijgt hij,
ook na tientallen jaren rijgen, nog geen genoeg van. Hij probeert op zo’n verjaardag
ook altijd de tas van een van de gasten af te pikken … tsja, als Kik dat soort
dingen gaat doen wordt hij door de begeleiding naar zijn kamer gebracht.
Op haar sterfbed vraagt mam mij of ik Kik zo nu en dan wil
bezoeken. Dat heb ik gedaan. Het eerste wat ik deed was hem van Zuid-Limburg naar
Rotterdam verhuizen. Dan kon ik hem makkelijker bezoeken en kreeg ik toch nog
een beetje een band met hem. Hij leefde nog zes jaar hier in de buurt. Op 65
jarige leeftijd stierf Kik.
