Van Rachel krijg ik een mooie en lieve kaart voor mijn verjaardag. Rachel, die ook bij Claude in Avignon logeert, is een Amerikaanse uit de staat Florida; ze is 23 en weegt schat ik 125 kilo bij een lengte van 1.68. In de Amerikaanse Jerry Springer-show figureren nogal eens dergelijke types. Rachel is overigens een vriendelijke dame. Ze heeft een stralende glimlach, is een beetje verlegen, erg zachtaardig en vraagt me honderduit over wat er in Holland speelt. Ze is een paar maanden in Avignon; ze combineert een baantje op de Amerikaanse ambassade met een cursus Frans. Ze wil op den duur lerares Frans worden in de Verenigde Staten. Rachel ligt in het kamertje naast mij. Ze blijft soms hele dagen (in de hitte; gemiddeld 28 graden) op haar kamer. Het valt natuurlijk niet mee met dat zware lijf….in die hitte. Ze zegt dat ze van regen houdt. Heerlijk, regen en het klopt: want, gedurende 2 dagen van mijn verblijf in Avignon was het echt noodweer en toen zag ik een bijzonder actieve Rachel. Merkwaardig genoeg, heb ik Rachel nooit veel zien eten; ze verklapt me eens dat ze het eten van Claude niet lekker vind. Ze laat ook meestal meer dan een half bord eten staan. Eigenlijk heb ik haar maar één keer veel zien eten. Dat was de keer dat ik voor alle gasten bij Claude kookte: witlofsalade met kaaspuree en een balletje gehakt … ongelooflijk … ze breken de tent af….zo lekker vinden ze het. ‘Delicious, delicious,’ zegt Rachel alsmaar … en zó veel van de Engelse taal weet ik nou ook weer wel, dat delicious ‘lekker, ’ betekent. Toch is ze geen grammetje afgevallen tijdens haar verblijf. Dus zal de plaatselijke Mac Donald wel een goeie aan haar hebben gehad. Na het ‘witlof-succes’ gaan we met z’n allen naar de grote markt, langs de Rhône. Het is rond elf uur ’s avonds. Honderden mensen vergapen zich aan allerlei, in vele kraampjes uitgestalde snuisterijen uit de hele wereld. Enkele van de vele aanwezige Afrikanen maken muziek op door henzelf vervaardigde muziekinstrumenten. Het doet denken aan het aanbod van marktkraampjes op het voormalige Rotterdamse Dunya maar dan veel grootschaliger. Ik koop een reusachtige bruine snijboon, die gebruikt kan worden als percussie-instrument. Cadeautje voor mijn muzikale jongste zoon.
Op die markt brengt Claude me in contact met een
alleraardigste man, Hendry, een Belg, die me in contact zal brengen met de
fietsverhuurder. Die Hendry, ziet er trouwens niet uit, zijn gezicht is bont en
blauw geslagen.
‘Mijn vrouw……’, zegt hij. ‘Uw vrouw? Wat is er gebeurd dan?’
vraag ik bezorgd en nieuwsgierig tegelijk. ‘Ja, ik zie mijn vrouw zo voorover staan, met
haar kont verleidelijk naar achteren. Ze is iets aan het zoeken in de vriezer.
Ik heb geen idee wat … kan me dan
niet beheersen. Ik ga op haar toe, til
haar rok omhoog, schuif haar slipje opzij en net als ik hem er bij haar in
wil hangen, komt ze omhoog uit de
bukhouding, draait zich om en slaat me verschillende keren met een zak ijskoude,
keiharde frites tegen mijn hoofd. Ik dacht dat ik doodging.’
‘Is dat nou niet een beetje overdreven reactie, meneer? U
bent toch man en vrouw? Ik bedoel … u bent toch met elkaar getrouwd, neem ik
aan?’ ‘Ja, normaalgesproken lust ze er wel pap van maar gisteren beslist niet …
in die supermarkt!’
Na het bezoek aan de grote markt duik ik,nog net voor
middernacht, mijn bed in. Morgen vroeg op: om half acht Rachel uitzwaaien. Ze
gaat met de Thalys naar Marseille en daarvandaan vliegt ze naar Florida.
