We hebben afgesproken bij Piet voor de deur. Ton, Isaac, Piet en ik. We gaan heel Nederland door fietsen. Eerst richting Culemborg. Piet en ik hebben de tweepersoonstenten achterop en de anderen hebben ieder een evenredig deel van de bagage in hun fietstassen. Ellie, Piets prachtige vriendin, zwaait ons uit.
Veertien graden is veel te koud voor de tijd van het jaar.
We zijn de straat nog niet uit of het begint zachtjes te regenen. Regenpakken?
Daar doen we niet aan. Stoer! Als we bij Capelle, Rotterdam uitrijden, zijn we
allemaal doorweekt, zij het dat Isaac minder doorweekt is, omdat hij als enige in
korte broek is. Piet stelt voor een bakkie te gaan doen in de eerstvolgende
kroeg en daar te blijven hangen tot de ergste regen voorbij is. Maar het blijft
plenzen. Het bakkie koffie gaat over in een pilsie. We kunnen er voor een
prikkie wat eten en Arie, de café-
eigenaar, zegt, dat als we dat willen, we ook wel kunnen blijven pitten. ‘Maar’
vijfentwintig euro per persoon, voor die benauwde slaapruimte op die zolder van
hem. Aflegger! Maar ja, we hebben weinig
andere keus. De plenzende nacht in fietsen is géén alternatief. Onze kleren
gaan bij Arie in de wasdroger, voor het zelfde geld. Dat dan weer wel! Arie weet te vertellen dat het morgen droog
zal blijven maar het wordt ook koud: dertien graden.
In de loop van de avond vraagt Ton of hij even een beetje
mag gaan zitten drummen. Het drumstel staat op een klein podium in de hoek van de kroeg. De cafébaas blijkt zelf een
verwoed jazz - gitarist en samen met Ton
speelt hij een super – swingende jam -
sessie. Nummers van Dizzy Gillespie (On the sunny side of the street ), Miles
Davis (Take five) maar ook van Amy Whinehart (Black is Black) spelen ze hun
eigen verrassende versie.
Ton is een echte ‘dzjemmer’. Hij heeft zich nooit aan een
vaste band willen binden, met als gevolg dat hij met zijn drummerskwaliteiten
en improvisatietalent nooit één weekend zonder werk zit.
Piet zit zich te bezatten. Hij had eigenlijk al helemaal
geen zin in deze onderneming maar hij dacht zo zijn sores even te kunnen
vergeten. Maar als we hem zo zien zitten, weten we wel weer hoe laat het is.
Hij zit weer met zijn vriendin Ellie in zijn hoofd. Ellie is eerlijk tegen
Piet. Ze gaat al een paar weken vreemd met collega Peter. Vreemd genoeg vindt Piet dat probleem. Wat hij het
lulligste aan de hele zaak vindt is dat Ellie nooit meer eens lekker met hèm
wil vrijen. Piet is altijd een beetje naïef geweest in de liefde en wat
alcoholgebruik betreft, is hij de laatste maanden veel te overmatig.
Arie zijn vrouw gaat met haar accordeon mee zitten jammen.
Het repertoire verandert van jazz naar Nederlandstalig: ’Hazes.’ ‘Een beetje
verliefd’ spelen ze. Piet begint me dan toch te janken! Halverwege dat
Hazesnummer flikkert hij van zijn barkruk. Volkomen lam. We slepen hem met zijn
vieren naar die zolder.
Piet is de andere ochtend als een kind zo blij, dat we niet
richting Arnhem gaan fietsen. We besluiten de vakantie af te blazen en gelijk
naar huis te gaan. Met onze fietsen in de metro gaan we van Capelle naar Blaak
en van Blaak fietsen we naar huis. Een
ritje van één kilometer.
Volgende stukje i.v.m. fietsvakantie
6 juni a.s.
