Er is helaas geen enkel wasmiddel krachtig genoeg om die prachtige paarse bramenvlekken te verwijderen. Dat betekent dus: naar de vuilnisbak dat truitje. Koos blijft maar verrukt zeggen: ‘Lekkerrrrrr.’
Op de terugweg wippen we even de super binnen om wat voor
het avondeten te kopen. We houden het simpel
en binnen de beperkte
mogelijkheden van deze caravan: een soepje, sateetje met pindasaus en
stokbrood. Carola is even met Bart naar de douches om hem te verschonen.
Ongelooflijk hoe snel zo’n kleine caravan gevuld is met de verstikkende geur
van de poepluier . Koos zit met zijn knikkerspel te spelen.
Diana en ik zorgen voor het eten. We staan elkaar
voortdurend in dat kleine piemelkeukentje in de weg maar sportief als we zijn,
doen we net of dat geen probleem is. Het eten is sneller klaar dan we dachten. Dan horen we Koos weer zeggen:
‘Lekkerrrrrrr’
Hij had helemaal niks te eten gehad. Nog eens zegt hij:
Lekkerrrrr.’
Vòòr hem staat mijn potje pilletjes, tegen de kniepijn,
vanmorgen bij de apotheek gehaald. De negentien pilletjes die er in zaten zijn
weg; die zitten nu hoogstwaarschijnlijk in Koos zijn maag.
Ogenblikkelijk rijd ik naar die dokter; zonder aarzelen
regelt hij een helikopter, die ons naar het ziekenhuis in Den Helder moet
brengen.
‘Zijn maag moet onmiddellijk worden leeggepompt.’ zegt de
dokter.
Het gaat allemaal razendsnel. Binnen tien minuten landt de
helikopter voor het ziekenhuis. Artsen en verpleegkundigen staan daar klaar met
een rijdende brancard. Nog eens tien minuten later is Kees zijn maag
leeggepompt. Wat uit zijn maag gepompt is, blijkt een kleurrijk goor toetje te zijn, gevormd door mijn
roze pillen, paarse bramen en de groene gesmolten bollen pastiche ijs met
daarin drijvend half verteerde stukken oubliehoorn. Die arme Koos heeft wel
even pijn als dat slangetje door zijn strotje wordt geduwd. Dat mag ook best wel
een keer voor dit héle goede doel. De
ziekenhuis arts zegt ons dat Kees een dodelijke dosis pillen slikte.
Zijn maag is nog niet
leeggepompt of hij vraagt gelijk weer om snoep. In de kantine van het
ziekenhuis dan maar een ’gezonde’ Mars gekocht voor hem. Die gaat er in als
koek.
Erg lullig wel trouwens dat we toen niet eens even met die
helikopter teruggevlogen konden worden
naar onze caravan. Moesten we verdikkeme
met de pont en dan ook nog eens een half uur lopen naar de camping! Alles bij
elkaar zeker nog anderhalf uur onderweg
geweest.
Maar….het belangrijkste is natuurlijk dat Koos het overleefd
heeft!
