Vanmiddag zijn de spataderen in mijn linkerbeen weggelaserd (lees: weggelezerd). Om half één moest ik daarvoor in het ziekenhuis wezen. Een half uurtje later zou ik op de poli van de afdeling flebologie geholpen worden. Volgens een kennis, die het al had laten doen, was het een fluitje van een cent.
Het deed me denken aan jaren geleden, toen ik kennis maakte met laseren. Een keel- neus- en
oorarts zou, geheel pijnloos, mijn snurkprobleem oplossen. De arts laserde mijn
zachte gehemelte met een laserapparaatje, dat ik bij hem moest kopen voor de
lieve som van 1500 gulden, waarvan de verzekering geen cent vergoedde.
Zelden in mijn leven heb ik zo’n pijn gehad als tijdens dat
gelaser in mijn keel (‘iets te weinig verdoving gebruikt….sorry meneer,’ zei de
arts, terwijl ik zat te kermen,‘het was voor mij de eerste keer’.) Ik heb een
week niet kunnen slikken. Maar over snurken heb ik nooit klachten meer gehad
Twee maanden geleden kreeg ik speciaal voor die
spatader-ingreep steunkousen aangemeten. Ik moest ze, op de dag van behandeling,
meenemen om direct na de operatie aan te trekken. Ik legde de kousen daarom
gisteravond keurig klaar op mijn nachtkastje.
Na de gebruikelijke ochtendrituelen, ging ik eerst even naar
de sportschool om te spinnen. Dat ik wilde ik persé even doen omdat ik na
vandaag veertien dagen niet meer mag sporten.
Ik ben gestrest. Realiseer me als ik in de tram zit naar het
ziekenhuis, dat ik die steunkousen niet heb meegenomen. Leg ik goddomme die steunkousen
klaar en nog vergeet ik ze! Er zit niks anders op: terug naar huis maar weer.
Het wordt de laatste tijd steeds erger met m’n vergeetachtigheid.
Weer zit ik in de tram, nu mèt mijn steunkousen in een
plastic Jumbo-tasje. Om tien voor half
een stop de tram voor het ziekenhuis. Precies op tijd … denk ik … maar dan merk ik,
dat ik, ja, je gelooft het niet, het plastic Jumbo-tasje met die steunkousen
niet meer in mijn hand heb … nee hè!? … in de tram laten liggen! Het heeft nu
geen enkele zin meer om die kousen nog
achterna te gaan rennen maar
godzijdank, ook zonder mijn eigen steunkousen kan ik geholpen worden. Ze hebben
in het ziekenhuis nog wel wat liggen. Alleen even aanmeten. Daar wordt niet
moeilijk over gedaan. Een geluk bij een ongeluk.
Het laseren gaat wel goed. Alleen sterf ik van de pijn van de
zes gemene verdovingsprikken in mijn bovenbeen, die nodig waren om de
laserdraad pijnloos door mijn spataderen te voeren. Nu zit ik met de napijn in mijn been;
De voorspelling is dat de pijn de komende dagen heftiger wordt. Elke vier uur
moet ik tegen de pijn 500 mg paracetamol slikken.
Of die spataderen nu echt weg zijn, zie ik pas over een week,
wanneer die steunkous ’s nachts uit mag. Volgens de dokter is de operatie
geslaagd. Deze kleinzerige patiënt is in ieder geval nog in leven.
Zou er trouwens al een laserbehandeling zijn tegen geheugenfalen?
