Een grote rugzak heeft hij niet nodig. Z’n bivakmuts moet er in, zijn handschoenen. Een klauwhamer en een kruiskopschroevendraaier. Daar moet het mee lukken. Voor de zekerheid pakt hij ook nog een rol tape in.
Op dinsdagavond gaat Vera naar yoga. Begint om half acht. Om
kwart over zeven gaat ze de deur uit. ’t Is kort na Sinterklaas. Donker. Geen
straatverlichting. De school tussen haar huis en de yoga staat er verlaten bij.
Hij zit in de laadruimte van een huurwagen, een Ford-Transit. Onzichtbaar voor
haar. Hij ziet haar prima: ze lijkt relaxed ... draagt haar yoga-spullen in een
Lidl-tas. Lacht ze nu echt?
Ze is mooi, nadert nu de Ford, die geparkeerd staat naast
het ruiterpad. Ze heeft haar rode winterjack aan. Over haar legging, dat korte
jurkje. Had ze ook aan bij hun laatste afspraak. Bij hem thuis. Wat hadden ze
een lol! Hij zat echt op zijn praatstoel. Vertelde naar nieuwe dingen.
Zoals die keer dat hij een homo had afgetrokken … voor geld. Vijfentwintig gulden kreeg hij
daarvoor … gulden (!) … zo lang is dat al weer geleden. Vlak langs de Ford
loopt Vera nu. Hij is woedend ... moet zich verbijten, als hij denkt aan wat ze
hem zei.
Zijn kinderen geloofden nog in Sinterklaas. Hij maakte hen
wijs dat Sint en Piet in juli in de Rotte zouden aanleggen. Dan wisten ze bijtijds
welke kinderen er ‘zoet’ of ‘stout’
waren. Ook sloegen ze dan alvast wat kadootjes, strooigoed en marsepein in.
Tsja, want in december is dat allemaal in een mum van tijd uitverkocht. Die
keer dat mijn jongens waren wezen kijken langs de Rotte, was de Stoomboot al
naar Spanje vertrokken. Jammer voor ze.
De woede-tranen blijven komen. Lang was Vera z’n liefje. Haar blik was zo
vrolijk en vriendelijk. Nu oogt ze star, afstandelijk en vlak. Schichtig loopt
ze langs de Ford. Angstig bijna. Mijn gejank
wordt onbedaarlijk. Ze mag me niet
horen. Onverstoorbaar stapt ze door. Wat
heeft ze toch een mooi figuurtje.
We hadden het zo fijn samen, lekker eten, lachen, praten,
tv-kijken. Het was van het ene op het andere moment over. Dat
televisieprogramma waar we zo gezellig samen naar keken ….hoe heet dat ook al
weer … dat programma met die grappige, chagrijnige man … o ja … ‘de slimste
mens’, dat programma is afgelopen, ze staat op, doet haar jas aan en zegt:
‘Je bent wel aardig maar te oud voor mij. Bijna dertig jaar
schelen we. Ik heb een jonge, frisse gast
ontmoet. Van mijn eigen leeftijd. We gaan voor een relatie. Hij en ik! En jij
en ik? Wil je vriendschap? Oké. Regelen
we. We gaan elkaar ééns per maand zien.’
Ja, dank je de koekoek. Eéns per maand? Razend was hij ... ook
nu nog. Grommend doet hij zijn bivakmuts
op, handschoenen aan. Pakt de klauwhamer en de kruiskopschroevendraaier uit de
rugzak ... stapt uit en met grote geruisloze stappen, over het ruiterpad, achterhaalt
hij haar bijna. Vera wordt gered door een lijvige bovengrondse boomwortel. Daar
struikelt hij over. de val in zijn eigen kruiskopschroevendraaier wordt hem fataal.
