Kokendheet is het op het terras van het Maastheater. De koeling maakt het binnen aangenaam. Mijn vriendinnen Tamara en Connie zitten, als ik aankom al aan een frisje. Ik bestel een pils en loop naar hun tafeltje.
‘Verrek’, zegt Connie,’
ben jij het Jos, ik herken je zowat niet zonder baardje’. Tamara had me wèl
herkend, aan mijn houding, maar nu ze mijn gezicht ziet zegt ze óók dat ik
onherkenbaar ben. Mijn gezicht ziet er
wel goed uit zo, vindt Tamara. Connie kijkt Tamara aan, alsof zij zoete
broodjes zit te bakken en zegt tegen mij:
‘Neen, sorry hoor Jos, mèt dat baardje leek je een stuk jonger, nu ben je een saaie zeventiger met hangwangetjes’.
Jammer dan. De een vindt dit, de ander dat. Mijn baardje
moest er af; mijn huid was geïrriteerd. Had ik last van: veel jeuk en roos. Het
is voor nu iedereen ‘effe wenne’.
We zijn hier voor de voorstelling Controle (XL), een dikke
medley van breakdance, fysieke komedie, live muziek, film en bizarre humor. De
voorstelling is een technisch hoogstandje: op een bewegende vloer worden
in één uur in een wervelend tempo acrobatische acts en dansfiguren vertoond
door acht super elastische jonge mannen in witte turn-outfits.
Technisch vond ik de voorstelling adembenemend, alleen bóéide
het me niet aldoor. Enkele
danspresentaties werden te lang uitgesponnen, werden daardoor wat te eentonig.
Tamara vond sommige dansen ook wat langdradig worden. Loes vond alles helemaal
prima. Technisch, was het uit de kunst, daar waren we het alle drie over eens.
Terwijl we napraten op het terras, komt een jongen van een jaar
of tien op een groot wit speelgoedpaard naast ons tafeltje staan: ’Ik ben Ridder Johan op mijn witte paard’.
‘Zooo,’ reageren wij vriendelijk lachend: ‘Goedendag, Ridder
Johan op je witte paard’… en hij galoppeerd verder. Nog geen kwartiertje later
staat ie weer naast onze tafel: ’Ridder Johan heeft dorst’. En, typisch Connie
weer, ze pakt haar glaasje appelsap, geeft het aan de ridder, die het glas
helemaal leeg klokt, wat beslist niet Connie’s bedoeling was; ze had zelf pas één
slokje op. Een paar minuten later staat hij er alweer: ’Loop nou maar effe
lekker door Ridder Johan,’ zeg ik. Toch wil hij nog wat gaan zeggen: ‘Neen, ophoepelen
met je schimmel en gauw.’ Connie en Tamara vinden mij een beetje te cru tegen dat
knaapje. De Ridder loopt om ons tafeltje heen tot hij achter me staat. Met zijn
vlakke handje geeft hij zachte tikjes op mijn kale hoofd.
De vader van de ridder, die wat tafeltjes verderop zit, ziet
zijn zoon mij slaan en staat op om Johan bij me weg te halen. Maar als Connie
en Tamara naar de vader roepen dat ik Johan een beetje geplaagd heb, blijft hij
schaapachtig lachend, alleen achter zijn jus d’orange zitten.
In het Maastheater wordt een grote diversiteit aan voorstellingen
gegeven. Ook veel kindertheater. Waarschijnlijk was dit Johans try-out voor
zijn eerstvolgende optreden.
