Op het terras van café ‘de Witte Aap’ in de Witte de Withstraat drink ik een biertje. Ik bestel een kleintje pils. De barman blijkt geen Nederlands te verstaan want ik krijg een halve liter. Daar betáál ik ook naar: zeseneenhalve euro. Niet te weinig …. maar goed … het is feest op de Witte de With … dus de cafébazen slaan er ook een feestelijk slaatje uit.
‘Is die stoel nog vrij?’ vraagt een dame (65).
Ze wijst naar een stoel aan mijn tafeltje.
‘Ja. Kom d’r gezellig
bij zitten!’ Ze zeult een king-size
Wibra-tas met zich mee.
‘Eerst even een biertje halen, hoor.’ Ze zet haar tas op die
stoel. ‘Past u even op mijn tas’ … ze
ziet me de laatste slokken van mijn bier wegklokken. ‘ Ik neem gelijk wel een
pilsje voor u mee … lust u vast nog wel.’
‘Lekker! Alleen niet zo’n bloemenvaas als deze,’ lach ik.’
Gezellig, vandaag de Witte de Withstraat en omgeving … een
dichter op een zeepkist … een Afrikaanse dans- en djembégroep … een kerk op de
Schiedamse Vest met prachtig gemozaïekte muren … en theater in een oud fabriekspand op de Baan.
‘Alstublieft, één voor u en één voor mij, proost.’ (ze
drinkt haar pilsje in een teug leeg). ‘Sorry hoor, ik hàd me toch een dorst! Weet u wat dit is …
dat gedoe hier? ’
‘Ja … moderne kunst.’
‘Ik ben net naar een toneelstuk geweest dat werd gespeeld door mensen die bij de GGZ lopen, zeg
maar psychiatrische patiënten. Goed om zien … bijzonder … maar stééngoed.’
‘Oké, dat is dus modern …. ‘bijzonder’ … ik zou hier nooit
geweest zijn als mijn moeder geen ondergoed nodig had. Wat in haar kast ligt is
niet toonbaar meer. Hemden en broeken versleten. Vlekken, die er niet uit te
boenen zijn. Ik ga naar de Wibra voor een paar nieuwe setjes ondergoed. Dat
spul is daar toch het voordeligst. Ga speciaal op zondag, dan is het wat
rustiger. Maar dat valt eigenlijk nog tegen. Als ik klaar ben bij de Wibra, hoor
ik Afrikaanse muziek en zie de drukte in de Witte de With. Van die Afrikaanse
dans heb ik genoten. Ik ben gek op dansen ... rumba, chachacha, de tango ook …
houdt u ook van dansen?’
‘Ja, ik hou van wild …. vrij dansen … zonder die verplichte danspasjes.’
‘O,’ zegt ze. Ze kijkt wat zorgelijk. ‘Mijn moeder kan niet
meer zo lang alleen thuis zijn. Ik ben haar mantelzorger. Thuiszorg doet geen kl… sorry … Thuiszorg doet niks meer voor haar… nou, ik
moet er echt vandoor …. dag meneer.’
‘Dag mevrouw , vergeet dat geld niet mee te nemen … dat is voor
dat pilsje, dat ik net van u kreeg.’
‘Joh, schei nou effe gauw uit … neem er nog maar lekker eentje
van mij. Tot ziens.’
Met een ietwat schommelende tred loopt ze de Witte de
Withstraat in en verdwijnt langzaam in de bescheiden menigte.
