Ik zit met ‘Wandelen
met Sonja’ in de metro. We zijn op weg naar Spangen. Waar ik woonde van mijn
derde tot mijn dertiende. We gaan het wooncomplex Justus van Effen bezoeken. Een bewoonster, onze gids, gaat ons er van
alles over vertellen.
Vandaag is de eerste dag dat ik ‘bewust niet kijk’. Niet naar het foebele. Ik weet dat het
Nederlands elftal tegen Senegal speelt en ik weet ook dat het bij rust nog 0 –
0 is. Heb net naar het journaal van
18.00 uur zitten kijken. Eigenlijk wil ik er he-le-maal niks van weten. Van dit
WK in het dictatoriale Qatar. Maar ik ontkom er niet aan. Ik ben niet gek … ga natuurlijk niet mijn
vingers in mijn oren stoppen en mijn handen voor mijn ogen houden … dat kan ook helemaal niet. Op datzelfde NPS-journaal hoor ik dat de
corrupte FiFA (de wereld voetbalbond) de ‘one love band’ tegen discriminatie
van LHBTI’ers heeft verboden. De
aanvoerders van alle teams zouden hem oorspronkelijk dragen. Maar de FIFA vindt
het nodig om de deelnemende landen te chanteren. De team-aanvoerders die de
band toch dragen krijgen meteen een gele kaart, met een grotere kans op een
schorsing. En wat is de reactie van de KNVB, de Nederlandse voetbalbond hierop?
Die slikt dat als zoete koek. De altijd zo assertieve coach Louis van Gaal,
weet niets beters te zeggen, dan dat ze wel mòèten gehoorzamen, omdat ze
wereldkampioen willen worden. Wat een slap gelul. De enige juiste reactie
hierop is: stoppen! Inpakken en wegwezen uit dat emiraat .. . en andere landen
proberen mee te krijgen. Dan wordt het WK in dit slavenland een grandioze
financiële flop.
In de metro, met de wandelclub, op weg naar het
wereldberoemde wooncomplex Justus van Effen, dringen toch voetbalsignalen tot
mij door. Ik zie uit ramen de Nederlandse driekleur wapperen … hebben ze nu dan
al gespeeld? … zouden ze gewonnen hebben? denk ik …maar als ik goed kijk zie ik,
dat het die omgekeerde wappievlaggen
zijn. Op een afstandje hoor ik scholieren druk praten over een verrassende
keeperskeus … ‘een onervaren keeper’ ... Ik wil het allemaal niet horen. Ook in
de krant van vanmorgen, ik kan er niet omheen, op de voorpagina, de prachtige
aanhef: ‘Qatar kon wel het WK kopen maar niet de zege. Het verloor met 2 – 0
van Ecuador.’
Ik ben voetballiefhebber; een verslaafde. Elke zondagavond
om zeven uur zit ik met het bord op
schoot naar Studio Voetbal te kijken en nu, nu heb ik mezelf opgelegd om het WK
te negeren. Het is nu pas de eerste dag. Er komen er nog zesentwintig. Alle
Qatarese wandaden komen weer bij me boven. Om te beginnen die duizenden omgekomen
gastarbeiders, die acht in bloed gedrenkte stadions bouwden, het verbod op
LHBTI’ers, homoseksuele en lesbiennes worden in gevangenis gegooid, vrouwen
mogen daar niks zonder de uitdrukkelijk toestemming van een man (broer, vader
of echtgenoot).
Waar Qatar niks aan kan doen, is dat het daar zo bloed verziekend
heet is. Tussen de dertig en veertig graden. Er moet daarom gevoetbald worden
onder een stadion-overkoepelende reuzenairco. Het zal mij niet verbazen als er
door die extreme omstandigheden daar voetballers dood op het gras neervallen.
Gelukkig is er in het Justus van Effen complex geen voetbalnieuws
te horen. ’t Is wel een beetje koud maar lekker rustig. We genieten van het gave
verhaal van onze ‘gids’ over dit meesterwerk van architect Michiel Brinkman. Méér van dit soort bezienswaardigheden en ik
kom die vier voetballoze weken wel door : op een slof en een oude
voetbalschoen.
