Met vrouw en zonen (dertigers) reis
ik gisteren naar Tilburg; met de NS 60 Plus
Voordeelkaart naar de Poptempel 013. Op
6 april 2011 om half negen ’s avonds begint het spektakel. Een optreden van de rond
1985 ‘beroemde’ New Wave popgroep Fisher-Z. Ze hebben enkele hits gehad. ‘The Worker’ en
Marlise’ waren onder andere twee tophits.
Iedereen móét eens in zijn leven wat muziek van die band gehoord hebben.
Overigens: ik was 35 jaar, toen Fisher-Z op zijn top was. De meeste fans van
toen zouden toen, qua leeftijd althans, mijn kinderen kunnen zijn.
Dat is trouwens typisch ‘Jee’. Voor
mij geldt ook wat singersongwriter John Mayor zingt in een van zijn songs:
‘I am so
scared of getting older ‘cause i’m so good in being young.
Dat was dus toen ook al zo,.Heel 013 (1000 mensen) vol met veertigers. Twee dertigers, mijn zonen en twee zestigers, mijn vrouw en ik.
Trouwens eerst even een
welgemeend advies aan mensen, die de muziek van Fisher-Z misschien leuk gaan
vinden: ‘ga
nooooooooooooooooooooooooooooot, nooooooooooooit maar dan ook
noooooooooooooooooit naar een optreden van John Watts en consorten’. Want:
op de affiche staat dat Fisher-Z zal aantreden. In de zaal, wordt dan pas
duidelijk, dat alleen John Watts, de voormalige
leadzanger optreedt. Op de aankondiging in de zaal staat: John Watts en ‘the Fisher-Z show’.
John Watts, in de tachtiger
jaren, een grandioze zanger met een groot bereik (heel hoog en heel laag kunnen
zingen. Toen en ook nu nog is hij de geweldig strakke gitarist. De originele
Fisher-Z muzikanten zijn pure klasse pure klasse: Steve Liddle, een oneconomische
drummer: elk drumstel ramt hij veel te snel aan gort. Bassist David Graham, die
soms wat al te veel van zijn gitaar lijkt te eisen en dan tsja, de keyboardman Steve
Skolnik: doet wat ie moet doen; geen tierelantijnen.
Tien voor negen gaan John Watts
en zijn nieuwe, voor het publiek, onbekende vrienden ‘al’ van start. Watts zegt
de zaal, dat hij begint wat met nieuwe
eigen werk.
‘Dus niet gaan schreeuwen om ouwe
hits van Fisher-Z.’ zegt Watts tegen de zaal.
Hij gaat ze zingen, dat belooft hij maar eerst zeven nieuwe nummers van Watts himself.
John Watts is een aimabele
presentator van deze ‘show’ en uit zijn nieuwe teksten blijkt dat hij nog
steeds dezelfde maatschappelijk betrokken man is. Hij zingt over ‘de tsunami’
en hij roept mensen in zijn songs op, te ageren tegen de ‘graaiers’. Vroeger in
de Fisher-Z glorietijd toonde hij in zijn songs ook zijn engagement met zijn
over psychiatrie, Berlijn, Rusland en
kruisraketten.
Het gitaarspel van Watts is nog steeds
van de uiterst strakke. Maar zijn handelsmerk van de vorige eeuw, die stem, waar
ik soms kippenvel van kon krijgen, dat geweldige stemgeluid is er vijfentwintig jaar later, helaas niet
meer. Begrijpelijk ook wel Hij heeft nog
maar tien procent van het bereik van destijds over. Jammer, jammer, jammer. Hij zingt nu noch hoog noch laag. Het is
allemaal vlak. Watt het allerergste is, is de futloosheid van de muziek! Die
eerste 7 nummer, Watts nieuwe nummers zijn regelrechte Wattjes!
Tijdens de uitvoering van de dertien
voormalige Fisher-Z knallers signaleer ik bij mezelf slechts twee keer de
neiging om voorzichtig, ritmisch, op mijn voeten mee te gaan staan wippen. Een
keer bij ‘In England’ en een keer bij ‘Marlise’.. Twee gouwe ouwe. Alle twee
van de CD ‘Red Skies Over Paradise’.
Deze wipbeweging is voor mij echt het uiterste. Elders in de zaal
zie ik wat publiek zwaaibewegingen maken in de lucht. Een enkeling krijgt het
voor elkaar om op de maat van de muziek mee te springen met Watts en zijn
bandje.
Een avond om gauw te vergeten.
Vandaag, een dag na het concert, heb ik, echwaar, de hele dag van die drie prachtige cd’s, met het oude repertoire van Fisher-Z genotenj.
-
Wordsalad.
-
Going deaf for a Living
-
Red skies over paradise
