Met Sonja naar Katendrecht.
Hoe je totaal de verkeerde kant op kan wandelen en toch een erg
leuke middag bij elkaar kan lopen. ’t Was
Sonja d’r dag niet. Ze had erg haar best gedaan in de voorbereiding maar
uiteindelijk liep het gewoon anders.
We zien het zwemparadijs Rijnhaven in aanleg. Lopen in de richting van de oude hoerenbuurt
in Katendrecht, langs de irritante, onbetaalbare yuppenwoningen, met de
onhebbelijk voorover hangende stokrozen. In het voormalige pandje van de ouders
van Sonja (groenten en chocolaterieën) is sinds de coronacrisis, een goed
lopende Pameijer-bakkerij gevestigd. We gaan er even naar binnen, genieten van
de ‘heerlijke gebakken broodgeur’ en krijgen van de vriendelijke hoofdbakker Feyenoordkoekjes
mee.
We lopen in de richting van de Maas. Langs Theater Walhalla,
en het in ontwikkeling zijnde Landverhuizersmuseum. Daar wordt de historie
neergezet van Nederlanders die een nieuw leven gingen opbouwen in Canada, Australië en Nieuw Zeeland.
Dan komen we in de buurt van de Rechthuislaan, waar het
Verhalenhuis Belvedère gevestigd is. Een monumentaal pand dat van de sloop
gered is en nu het centrum is van cultuur-historische activiteiten. Een
vrijwilligster vertelt ons meer over de historie. Onze Elizabeth veert enthousiast
op want zij heeft een boek gelezen waar de vrijwilligster over vertelt. We
kijken onze ogen uit in deze aangenaam koele ruimte met een veelheid aan
historische bezienswaardigheden. Ook de drankjes zijn meer dan goed binnen te
houden. Persoonlijk wil ik graag een
pilsje maar dat mag, uit geloofsoverwegingen, helaas niet geschonken worden
door de Somalische moslim, die achter de bar staat. Ik moet dus aansluiten in
de andere rij voor mijn flesje bier.
Ik heb in dit pand al twee keer enkele van mijn verhalen voorgelezen.
Vanmiddag lees ik er ook een aan onze groep voor. Ik lees ‘Baat het niet dan schaadt het niet.’
Over mijn beginnende huisarts. De
wandelgroep gaat echt helemaal uit haar dak.
Het is tijd om op huis aan te gaan. Als we de Hoerenloper
over zijn, besluiten we nog wat te gaan drinken. Alleen Dieneke gaat niet mee ,
zij gaat liever naar huis. Kiezen we verdorie een café uit met een abominabele
bediening. ‘Slow-hand, pokerface Mac’ haalt alles uit de kast om ons een
rotgevoel te geven: Trudie bestelt een normale koffie en krijgt een medium;
Sonja d’r koffie is lauw; Ans wil een stukje taart eerlijk delen met Marijke en
die lul deelt het taartje in één kwart- en één driekwartstuk. Ik bestel een
biertje en hij zegt héél cool, met zijn uitgestreken smoel:’ ‘t Is hier een
coffeecompany’’
Sonja’s normaal zo lieve, vrolijke gezichtje staat op onweer
en als ze de wc-deur óók nauwelijks open krijgt, loopt ze linea recta naar dat
ijskonijn achter de bar. Heel assertief wrijft ze hem in hoe walgelijk hij onze
groep behandelt. Hij zal er nog van horen want Sonja schrijft een review ’op
poten’ naar zijn baas.
De metro terug is stampvol en stikbenauwd. Alles gaat verder
goed. Behalve dan dat Rob tergend langzaam achter de groep aan sloft. Er komt
nog steeds stoom uit Sonja’s oortjes.
