We ontmoetten elkaar op een weekend ‘macrobiotisch koken, gezond snijden en schillen met de dunschiller’. De cursus werd gegeven in een imposante oude boerderij in Groandondersennerbroek op een steenworp afstand van Daremmakkegrraïn (NH). Ik was door mijn collega Hans, de vriend van Liesbeth overgehaald om aan die cursus deel te nemen. Hij was laaiend enthousiast. Liesbeth ook trouwens. Mij leek het ook wel wat. Ik ging vooral voor het schil- en snijgedeelte van de cursus en dan met name voor het snijden. In het verleden had ik me maar al te vaak, met van alles en nog wat, lelijk in de vingers gesneden. Dus op dat gebied viel wel wat voor mij wel wat te leren.
De cursus was niet slecht. Beetje zitten schillen:
goudrenetten, kiwi’s, mango’s,
aardappelen. Beetje zitten snijden: snijbiet, uien, aardbeien, en perziken.
Leuk, lekker en leerzaam maar toch te veel ‘een makkie’ naar mijn zin.
Alle lof voor Hans trouwens, want die kreeg de allereerste
dag, al meteen een flinke optater te verwerken. Zijn vriendin Liesbeth werd
zomaar ineens straalverliefd op mij … ik wist niet wat me overkwam en het
ergste was nog, dat ik haar niet kon weerstaan. Haar vriendelijke gezicht was
nu niet bepaald wonderschoon te noemen: met haar kleine spleetoogjes (bijna
geheel verborgen achter dikke brillenglazen), haar vettige bruine piekhaar, d’r
beugel en een vijftal kleine inktzwarte wratjes (absoluut geen
schoonheidspuistjes!). Voor het overige
was er trouwens op Liesbeths verschijning he-le-maal niets aan te merken.
Integendeel zelfs.
En Hans zag die affaire voor zijn neus ontvlammen … en liet
Liesbeth en mij begaan . Hij zag ons elkaar
strelen. Héél subtiel zoenen. Pas toen hij haar handen achter in mijn broek zag verdwijnen ging hij
wijselijk een ommetje maken. Geen onvertogen woord heb ik er ooit van Hans over
gehoord! Liesbeth ook niet trouwens. Hulde Hans!
We zijn bij mij thuis. Liesbeth is er een kwartiertje. Ze kijkt
een beetje rond terwijl ik een bakkie koffie zet. Mijn vriendin is naar haar
werk; Liesbeth en ik hebben het rijk alleen. Ze blijft lang staan kijken bij
aquarellen, die mijn vriendin gemaakt heeft. Ze vraagt niet van wie ze zijn. Ik
hoor haar alleen mompelen ‘zó, mooi zeg!’.
Ik schenk koffie voor
ons in. Gevulde koek erbij. Heerlijk. Ik wil mijn arm over Liesbeths schouders
leggen maar dat weert ze af. Ik moet ook toegeven, dat ik dat lomp doe: geeuwen … me uitrekken en dan een arm … over haar schouder laten
zakken. Ik denk, dat ik dat als vrouw zijnde zelf ook niet gewild zou hebben.
‘Het Is nog zo vroeg en bovendien heb ik er nog helemaal
mijn gevoel er niet bij,’ zegt Liesbeth met een pissig afgemeten bekkie alsof
ze me al tien jaar kent en eigenlijk niet zo veel meer met me te maken wil
hebben. Maar Liesbeth en ik kennen elkaar nog maar pas twee weken!
Het heeft ons gesmaakt, de koffie en de gevulde koek. Mijn arm mag nu toch wel over
haar schouder. Haar hand zit tussen mijn bovenbenen geklemd. We zoenen. De
voordeur gaat open. Mijn vriendin stormt binnen. Ik schrik me wezenloos! We gaan
snel verzitten.
’Was ik godverdomme nòg die klotemap vergeten,’ roept ze,
‘ik ben vanavond pas laat thuis hoor … kerngroep-vergadering. Eet niet mee!’
‘Vanavond alwèèr? Ik zit verdorie de laatste tijd constant in
m’n uppie te schillen en te snijden,’ zeg ik geforceerd grappig. Geen reactie.
Liesbeth staat op om zich voor te stellen maar ze is lucht voor m’n vriendin. Met
de dossiermap onder haar arm stormt ze weer even snel weg als ze kwam.
‘Doei,’ sneert ze, ‘fijne dag samen, hè!’ Met een
gigantische teringklap trekt ze de deur achter zich dicht.
