Meneer! Meneer!! Die bal. Meneer houd die bal tegen! Die bal!!... Meneer … De bal rolt met een behoorlijke vaart de Rotte in.
Een wat oudere heer staat langs de kant van het water. Hij
fotografeert de zwanenfamilie. Vader en moeder zwaan zoeken hun voedsel op de
bodem van het riviertje. De twee met bruine en witte veren getooide jongen,
trachten hun ouders om beurten na te doen.
Twee ventjes van zo’n jaar of acht komen achter de bal
aangerend. Ze houden halt aan weerskanten hem. Hij stopt zijn fototoestel in de
binnenzak van zijn regenjas.
‘Hoorde u ons niet, meneer?’
vragen ze en ze kijken beteuterd hun bal na. Die drijft steeds verder
van de kant af.
Vader en moeder zwaan zijn nu extra alert. Met hun vleugels
maken pa en ma zwaan zich groot en breed. Ze houden de bewegingen van zowel de
mensen op de kant als de bal in het water scherp in de gaten.
Nee, hij had de jongens niet horen roepen.
Het water is hier te koud en te diep, om de bal zwemmend of
wadend te pakken. Bovendien kan je maar beter uit de buurt van zwanen met
jongen blijven, zegt hij tegen de voetballertjes. Zwanen verdedigen hun jongen
zeer agressief. Hij heeft wel eens gehoord dat
een grote boze zwaan met één van zijn vleugels de arm van een jongeman gebroken
heeft.
Terwijl de zwanen zich ogenschijnlijk relaxed naar een
rustiger plekje op het water bewegen, vertelt hij, dat het hem vroeger lukte om
een bal weer op het droge te krijgen door stenen of bonken klei vlak achter de
bal te gooien. Door de golfslag werd dan de bal weer naar de kant gedreven.
Dat lijkt die jongens een goed idee. Ze gaan gelijk op zoek
naar stenen. Het mikken gaat hen niet zo
goed af. Nu eens gooien ze precies òp de bal, dan weer er vlak vòòr of er ver óverheen.
Al met al is de bal na vijf minuten nog
verder weg gedreven dan toen ze begonnen met gooien.
‘Geef mij eens een paar stenen,’ zegt hij en trekt zijn jas
uit. Gooien kan hij, zeg! Want binnen
een paar minuten ligt de bal tegen de kademuur aan. Nog steeds wel in het water.
Bijna één meter onder het voetpad langs
de kade. Veel te diep voor de korte armen van de jongens.’ Hij zet zijn hoed
af, trekt zijn colbertje uit en stroopt zijn mouwen op. Hij gaat op de kade
liggen en rolt met één hand de bal langs de kademuur omhoog.
‘Bedankt meneer, ….hé meneer, voetbalt u even met ons mee?’ ‘Nee,
die tijd is jammer genoeg geweest. ’
De jongens vinden het goed dat hij een foto van ze maakt als
ze een balletje trappen. Ook schiet hij nog een plaatje van de zwanen, die Inmiddels weer terug zijn op het plekje in
de Rotte, waarvan ze door de bal verdreven werden. Onverstoorbaar grazen ze
daar nu weer.
