Dancing Queen.
In een huis, aan de overkant van het water, danst een vrouw in haar lingerie. ‘t Is half twaalf in de
avond. Haar bewegingen zijn sierlijk, groot en traag. Tot halverwege haar de bovenbenen kan ik haar
zien. Vuurrood ondergoed draagt ze. Ze heeft donker haar en een blanke huid. Haar benen roerloos,
voeten stevig op de grond. Haar bovenlijf en heupen swingen op de muziek … als er al muziek is, daar
in dat huis. Voor hetzelfde geld zingt ze zelf. Of ze beweegt op de muziek in haar hoofd. In haar
verbeelding swingt ze, wáár dan ook, met haar geliefde. Ze heeft duidelijk iets van Pink Floyd of
Enigma op staan. Met haar rug naar me toe danst ze. Haar stijle haar valt tot halverwege haar rug.
‘Als je toch geen voetballen meer kijkt, Jee, zet ik ‘Inspecteur Witse’ op, hoor,’ bromt mijn vriendin,
Cora. ‘Wat is daar voor interessants te zien?’
‘Kijk, daar … die vrouw … zie je?’
‘Met die hond?’
‘Nee joh; in die flat, aan de overkant, met dat flitsende licht … daar!
‘Oh, ja … een dansende dame … boeien! Nou, ik zet hem over naar Inspecteur Witse, hoor.’
‘Is goed. Vrouwenvoetbal is toch geen reet aan.’
De dame gaat helemaal los. Ze springt ritmisch op en neer, haar beweeglijke armen zijn één met de
muziek ... àls daar tenminste muziek is. Ze is los in d’r heupen: soepel draaiend naar rechts naar
links, in ’t rond.
Ze zal zo tussen de dertig en de veertig zijn. Dichter bij de dertig dan de veertig. Waarom? Ja, die
super soepele bewegingen, hè … en zeker ook dat afgetrainde lijf. Ze zal één meter vijfenzeventig
zijn. Geen buikje èn van deze afstand geen zwembandjes te zien … noch rimpels noch grijze haren.
Over haar borsten en billen is mijn indruk: zonder meer stevig, hard bijna. Dat zegt natuurlijk niks,
want ook knalrode lingerie kan corrigerend werken.
Eerlijk gezegd zit ik me een beetje op te geilen, hier, in mijn eigen woonkamer. Waar Cora nota bene
bij zit. ’t Is maar goed dat ze tv kijkt.
Àls die ‘dancing queen’ muziek op heeft staan, dan gaat ze nu uit haar ‘plaat’ bij de swingende
klanken van the Police, Led Zeppelin of de Stones. Ik ben nieuwsgierig naar haar gezicht. Op zo’n
afstand krijg je daar niks van mee.
‘Wat sta jij nou te doen? Doe niet zo achterlijk, man! Uit onze verzameling vakantiespullen, heb ik de
verrekijker opgediept. Eindelijk komt die thuis ook eens een keertje van pas!
‘Hoe zou jij het vinden, als je begluurd werd, Jee? Hé! Kappen nou!’
‘Jahaaa, schat. Ik leg hem zo weer terug.’
De dame nu héél dichtbij. Ze danst wild, met haar rug naar het raam. In een flits draait ze zich om en
trekt in één beweging haar pruik af. Op haar gezicht, dat ik nu heel scherp in het vizier heb, groeit
een grijs ringbaardje.
‘Verrek! Het is een kerel … hij zwaait lachend naar me. Gegeneerd zwiep ik de overgordijnen dicht.
Cora ligt in een deuk!
