Ik ben vandaag in het Groninger museum. Daar is, verspreid over drie verdiepingen een overzichts-tentoonstelling van ‘alles’ rondom the Rolling Stones: instrumenten, muziek, films, kleding, foto’s video’s, vrouwen … alleen … de heren van the Stones zijn er zelf niet bij. Die zijn bezig met hun laatste (?) wereldtournee.
The Stones, werden in 1962, toen ze debuteerden, door
muziekprofessoren hard neergesabeld.
Behalve de ‘orenteisterende muziek’, verfoeiden de critici hun vieze lange
haren en het achterbuurtachtige-uiterlijk van hen. Ook dat uit de klauwen
gelopen optreden in Scheveningen, was olie op het vuur van die Stonescriticasters.
Ik vond the Stones er in de sixties ruig uitzien (niet vies
of vuil maar brutaal en uitdagend), lekker ruig, dat maakte ze voor mij juist zo
supertof. Diezelfde foto’s van toen, zie ik vandaag weer … ik kan mijn ogen haast
niet geloven: vijf lieve, gladgeschoren, gezonde, vrolijke jongenskoppies. Waren
dàt nou die verfoeide, criminele tronies van de sixties? Een schok ging door de popwereld toen bekend
werd dat gitarist Brian Jones in zijn eigen zwembad verdronken was. Hij was de
oprichter van de Rolling Stones en de creatiefste musicus van de groep.
Mijn eerste
Stones-LP was ‘The Rolling Stones’ uit 1964 met nummers als ‘Route 66’, ‘Tell
me’, ‘Little by little’ en ‘Walking the dog’. Ook heb ik in 1964 de
Stones-single: ‘It’s all over now’ gekocht, wereldwijd een megahit. Nog steeds,
als ik het intro van dat nummer hoor, móét ik dansen. Kort geleden was ik in
Schiedam bij een optreden van een Stones-coverband. Daar ben ik zo wild uit
mijn dak gegaan (qua dansen en zuipen), dat ik drie maandagmiddagen mijn
wandelclubje heb moeten afzeggen.
De podiumkleding van voornamelijk Mick is zó mooi van dichtbij.
Gemaakt van allerlei stoffen in vele vormen,
dessins en kleuren. Mick is hier zelf niet maar je ziet hem zó voor je: nichterig
paraderen ‘on stage’. Op die verdieping ontmoet
ik een hippy dame, duidelijk een generatie genoot, die al swingend op de muziek
van ‘Tell me’ een lange rode cape van Mick staat te bestuderen. Ze heeft peenrood
haar. Ze struint tweedehands winkeltjes af; koopt daar allerlei soorten kledij
en gaat die vervolgens verknippen, verscheuren en weer aan elkaar naaien. Soms
gebruikt ze van een jurk alleen de schouderpartij en van een andere jurk alleen
de linkermouw. Het ziet er nog goed uit ook, leuk en creatief.
Ik heb veel verzameld van de Stones en heb ook heel wat
uurtjes Stones geluisterd. Mijn favoriete cd’s zijn al oudjes: Black and Blue
(1976) en Stripped (1995).
Mick Jagger is het
boegbeeld van de Stones. Als hij wegvalt is het over en uit met de groep. Samen
met Keith Richards zorgt hij voor tekst en muziek. Met zijn virtuoze
stemgebruik en zijn wervelende podiumact maakt hij een unieke belevenis van
elke life show.
Het enige minpuntje van deze expostie: ik heb ’Sympathy for
the devil’ niet gehoord. Hun allerbeste nummer toch?!
Voor dat ik weer naar Rotterdam vertrek zie ik: ‘The Stones
in Cuba’. Duizenden Cubanen kijken naar Mick Jagger, die op onvergetelijke wijze ‘Paint it black’, zingt,
swingt.
