Het is op zich allemaal niet zo heel erg, vindt Fred, maar als hij net van het ene akkefietje verlost is duikt er weer wat anders lulligs op. Vanmiddag bijvoorbeeld ziet hij langs de stoeprand een duif spartelen in doodstrijd. Hij kijkt er geïnteresseerd naar maar loopt gewoon door. Nog geen tien minuten later bekruipt hem het schuldgevoel, dat hij daar iets aan had moeten doen. Het beeld komt bij hem op dat hij zijn rechterbeen hoog opheft, zo hoog hij kan, en met kracht laat neerkomen op het armzalige restje duif. Ondertussen bekijkt Fred bewonderend een street-art kunstwerk en is dan de vogel gelijk alweer kwijt. Hij hàd hier iets aan moeten doen. Zo kòn dat niet, bleef het maar door zijn hoofd spoken.
Fred loopt door de wijk waar hij vele jaren gewerkt heeft.
Hij heeft meegewerkt aan de renovatie van een groot aantal woningen in deze
buurt. De bewoners van deze wijk hadden inspraak. Het wijkorgaan, Freds
werkplek, is het hart van de renovatie in deze buurt. Anneke Siegtrö valt Fred nogal eens lastig.
Anneke is een onaantrekkelijke buurtbewoonster … een Duitse met een SS
-verleden, vettig piekhaar en een in-en-in bleek bekkie. Haar huis wordt niet
gerenoveerd. Zij woont in een duur, in goede staat verkerend herenhuis in de
wijk. Ze komt regelmatig op hoge poten bij Fred binnen vallen, toevallig steeds
als hij alleen in het wijkcentrum zit. Allerlei lulverhalen komt ze mee:
hondenpoep, op de stoep parkeren, op haar stoep voetballende kinderen,
duivenstront. Het is allemaal heel vervelend maar met renovatie, waar Fred voor
zit heeft het geen reet te maken. Freds collega’s poeieren haar binnen een
minuut de tent uit maar daar is hij niet
zo’n kei in. Haar gezwam noteert hij in het logboek en hij zegt haar toe dat
hij het ook nog eens zal doorgeven. Hij had haar natuurlijk ook gelijk buiten
moeten zetten. Hij bleef er maar over piekeren.
Maar het enige concrete wat hij direct na haar vertrek uit
zijn kantoortje deed was, zich terug trekken op het toilet (er was maar één
toilet voor dames en heren) en zich
aftrekken op de allerminst appetijtelijke uiterlijkheden van mevrouw Siegtrö.
Ook op dit laatste wapenfeit kon Fred nimmer met volle tevredenheid terug
kijken.
Wat Fred ontbeerde was moed, daadkracht en zelfbeheersing en
dan zijn dat nog maar enkele futiliteiten, die hem in de loop van een korte
wandeling door zijn vroegere werkomgeving te binnen schieten. Moed, daadkracht en zelfbeheersing, ontberen hem
nu eenmaal. Daarom heeft hij besloten daar niet meer tegen in te gaan. Hij wordt
daar alleen maar doodongelukkig van . Vanaf heden gaat hij er de nadruk op
leggen, zichzelf liefdevol te accepteren.
Liefdevol gaat hij zijn lafheid, futloosheid, ambitieloosheid en
losbandigheid leren aanvaarden. Daar is een (vrij prijzig) cursusaanbod voor. Hij
heeft inmiddels voor een redelijke prijs iets gevonden: een driedaagse cursus
op Texel. Kost 3.000 euro; all-in. Fred kan dit bedrag zelf helaas niet ophoesten.
D.m.v. het starten van crowdfunding , probeert hij nu het benodigde bedrag in
te zamelen. Lezers van deze column, die deze cursus voor Fred mogelijk willen
maken, kunnen hun liefdevolle bijdrage storten op IBAN-nummer RABO 214322 177
t.n.v. Fred Baars o.v.v LAF (Liefdevolle Acceptatie Fred). Bij voorbaat zijn dank.
Bij het ter perse gaan van dit verhaal staat de teller op
7,99 euro!
