De verhuizing naar mijn nieuwe woning, gaat gemakkelijk. Ik neem het ameublement en de (ronde) eethoek van de volkstuin mee, en abonneer me weer op de Volkskrant. Ik wil per se trouw blijven aan die krant, trouw tot in den dood. Vijfenzestig ben ik dan en ik heb de Volkskrant nu al vanaf mijn negentiende. Een prima krant, artikelen op niveau over sport, literatuur, politiek, nou ja eigenlijk alles wat er in een krant moet staan en dan staat het er voor mij ook nog eens in goed en prettig Nederlands. Er is eigenlijk maar één ding aan te merken op de Volkskrant en dat is dat die krant zich nauwelijks bezig houdt met Rotterdam, Feyenoord, Sparta, Excelsior, Crooswijk en het Oude Noorden. Het is duidelijk een 020 krant. Voor Rotterdams nieuws zou ik eigenlijk het AD moeten nemen maar die krant vind ik alleen al op een afstandje niet zo lekker ruiken. Ik kan voor het 010 nieuws natuurlijk ook naar Radio Rijnmond gaan zitten luisteren. Ik heb dat toen ik hier pas woonde wel geprobeerd. Hier ben ik pas begonnen met radio luisteren. Vermoeiend vind ik Radio Rijnmond. Die lui, die daar programma’s maken, geven mij de indruk dat ze dorpsverslaggevertjes zijn. Ze overschreeuwen zich ook te veel naar mijn zin. Voor wat de actualiteitenprogramma’s betreft dan. De culturele programma’s zijn wat relekster en voor mij beter te verteren. Irritant is dat er een hoog ‘de leukste thuis’- gehalte bij de programmamakers doorklinkt.
Met een gehuurd verhuisbusje en de hulp van Suwak
verplaatsen we al mijn spulletjes van
het Oude Noorden naar Prinsenland. Ik hoef maar weinig aan dat nieuwe huis te
doen. De oude huurders laten veel liggen. Het meeste mag ik zo maar voor niks
hebben. Voor een paar spullen moet ik wat betalen, alles bij elkaar niet meer
dan 400 euro voor een koelkast, een kookplaat, een deurmat, een rolgordijn in de keuken en een douchegordijn (in de douche). Behangen hoef ik niet en door het hele huis
ligt nog gave vloerbedekking. De grootste uitgaven zijn mijn nieuwe aankopen:
een prachtige door Suwak handgemaakt kast in de vorm van een contra bas; kost
me 600 euro. Dat lijkt erg duur maar
deze schoonheid van een kast is het dubbel en dwars waard. Ik koop ook een lekkere
luie stoel (zo eentje die je in verschillende standen kan zetten) van ex-Oude
Noorden buurman Hans. Daar moest hij 400 euro voor hebben. Die 400 vind ik aanvankelijk nogal duur. Maar ik zit er nu
al meer dan zeven jaar op, de ene dag wat langer dan de andere maar altijd even relaxed, dus hij is het geld zeker
waard geweest.
In vergelijking met de buurt waar ik zeven jaar geleden nog woonde is dit Prinsenland een hemels oord
van rust en regelmaat. Het is dat ik beter weet maar anders zou ik denken dat
ik hier alleen op de wereld was. Medemensen kom ik nauwelijks tegen, noch op
koude noch op de warme dagen. Desalniettemin heb ik mijn ogen wijd open. Voor sociaal contact met mijn mede-wijkbewoners
sluit ik me aan bij een koor, een sportschool, een kaartclub en een
bridgevereniging. In het woelige,
drukbevolkte Oude Noorden zou ik nooit op het idee gekomen zijn om dergelijke
gezelligheid te ondernemen. De verhuizing ging makkelijk en nu is er de
verrukking over Prinsenland, dit weldadige resort van rust.
