CAFÉ DE DRAAITOL.

 

Wij , mijn vriend René en ik zitten deze zaterdag al vanaf een uur of zeven te zuipen en een beetje te ouwehoeren in ‘Café de Draaitol’, onze stamkroeg. We hebben vanmiddag samen gevoetbald ... verloren. 

René heeft net een portie bitterballen besteld bij Janneke, de uitbaatster.  Het is dat ik het weet maar ik zou toch zweren dat we in ‘lotiaarD ed éfaC’ zitten. Dat staat tenminste op de caféruit. 
Ome Bram is hier stamgast. Vaste plek. Vlakbij het raam. Vóór hem zijn pintje. Leeg is zijn glas zelden.  Janneke houdt dat goed in de gaten. ‘s Zaterdags van 10 uur ’s ochtends tot 10 uur ‘s avonds kan je hem hier uittekenen. Altijd diezelfde houding … ellebogen op de bar, gekromde rug, kin bijna loodrecht boven zijn biertje,  tot ’s middags zijn kin bijna in het bierglas zakt.

René vertelt me dat Ome Bram renteniert. Hij is nog maar net vijftig en werkt al vijftien jaar niet meer. Hij heeft een paar dochterondernemingen van Post NL naar de kloten geholpen en vijftigduizend mensen gedwongen  om hun vaste contract in te leveren voor een tijdelijk arbeidscontract. Na die reorganisatie liep zijn contract af en ontving ome Bram de ruimhartige bonus van 1.000.000 euro.

Dan verbrand ik me tong lelijk aan een kokend hete bitterbal.  Ik slaak een rauwe kreet van de pijn en spuug impulsief  de bal in Janneke's spoelwater. 

Van dat miljoen kan ome Bram nu alweer 15 jaar ‘redelijk’ rondkomen.  Hij heeft niet zo veel nodig. Het is tien uur; hoogste tijd voor Bram.

Onder de ronde kleine ‘o’ van ‘Café de Draaitol’ staat Janneke, de vijftig jarige uitbaatster. Haar naam, Janneke, doet een klein iemand vermoeden maar dat is allerminst het geval. Ze had beter Jan kunnen heten, want  ze  is een vrouw waar werkelijk alles groot aan is. Hoewel … een broer van me, die zich hier af en toe laat vollopen, heb ik wel eens horen zeggen dat Janneke, dan wel grote tieten heeft maar een klein hartje. Hoe hij aan die wijsheid komt, weet ik niet.

Janneke is vandaag bijzonder in haar sas,  want Chiel, een oude vlam van haar, is vanmiddag weer eens langs geweest. Chiel is hier jarenlang buurtpostbode. Hij ziet er slecht uit. Problemen. Volgens René heeft zijn vrouw hem gedumpt en houdt zij het nu met ventje, tien jaar jonger als Chiel. 
Met een vies gezicht vist Janneke de vermorzelde bitterbal uit haar altijd zo propere spoelwater. Om haar gemopper daarover voor te zijn vraagt René aan haar: ‘Niks voor jou Janneke, een lekker  jong ventje?’.

‘Nou, René ik denkt, dat ik daar niet bij die oude grijze Thijs van mijn hoeft aan te komen je weet toch hoe Thijs is?’

‘Ja, een jaloers mannetje hè? Wel jammer, want zo’n prachtige vrouw als jij, Janneke,  heeft juist een ruimdenkende, trouwe, liefdevolle partner nodig èn een stel stille aanbidders.‘  

Ze gaat er eens extra goed voor staan, kijkt tevreden naar haar weelderige boezem, streelt over haar nog redelijk slanke heupen en zegt, tevreden lachend: 'Jongens, neemt nog wat te drinken van mijn en dan gaat ik sluiten!'

René en ik drinken allebei nog een Westmalletje ‘om het af te leren’, als we, lichtelijk tollend, huiswaarts keren, zien we de zon al heel voorzichtig opkomen.