KERST 2015

Maar liefst vijf eetfestijnen heb ik, alles bij elkaar dit jaar met de kerst. Wat dat betreft mag, ik niet mopperen. Dat zal waarschijnlijk nooit meer voorkomen. Twee diners waren georganiseerd in de Prinsenhof, dat is het buurthuis waar ik doordeweeks (van maandag t/m donderdag) ook regelmatig eet. Er was op 23 december een gratis diner (betaald door de Jumbo) voor minder draagkrachtigen en voor hen die in 2015 alleen waren komen te staan. Bij die laatste groep werd ik ook gerekend. Door de scheiding.

Er was in Prinsenhof op 24 december een vijfgangendiner waar 18,50 euro voor betaald moest worden. Dat was een vijf sterren diner. Verrukkelijk. Samen met mijn op één na oudste zus, haar echtgenote en haar schoonmoeder hebben we heerlijk zitten schranzen. Het was voor mij niet altijd even makkelijk alles in behapbare stukjes op mijn vork of lepel te krijgen. Snijden was voor mij absoluut nog onmogelijk maar gelukkig zitten er steeds mensen bij mij aan tafel die graag het vlees en wat dies meer zij klein willen snijden.

De eerste kerstdag was ik bij vrienden in de Rotterdamse Provenierswijk en de tweede kerstdag in Ommoord bij mijn op een na oudste zus en haar echtgenote ... mijn jongste broertje was daar trouwens ook bij. Zowel mijn zus als mijn vrienden waren op het lumineuze idee gekomen om eens lekker te gaan gourmetten. Kosten nog moeite waren gespaard: volop vlees, kip, groenten het kon niet op.  Ook hier werd mij weer van alle kanten hulp geboden om mijn voedsel tot hapklare brokken te verwerken.

Na het eten op de tweede kerstdag, hebben we met zijn vieren nog gezellig staan te sjoelen. Het val trouwens niet mee: sjoelen met links. Ik vond het wel sportief, dat de anderen ook één beurt de sjoelstenen met links schoven.

Ondanks dat het eten lekker was en de sfeer gezellig, stierf ik wel constant van de pijn, gedurende al dat lekkere eten. Ik heb dat natuurlijk niet zitten uitschreeuwen maar ik voelde dat mijn gezicht vertekende. Mijn jongste zoon vond dat er blijkbaar nogal grappig uit zien; hij moest er tenminste even hartelijk om lachen ... hij wist waarschijnlijk niet dat het mijn pijn-gezicht was.

Op de derde kerstdag, de zondag na kerstmis, was het hele gezinnetje van Jos en Winny weer even herenigd: Jos en Winny dus, Freek en Sarah, Ralf, Ilona en kleinzoon Bent. We begonnen de dag met elkaar wat cadeaus te geven. Ik deed zelf wat mooie kalenders cadeau … en kreeg een leuke foto met mijzelf en Bent erop afgebeeld (ik met angstig gezicht want mijn kleinzoon dreigt op mijn gewonde arm te gaan timmeren). Bent kreeg mooie voorleesboeken en ik  een waanzinnig lekkere jonge jenever van het merk Zuiddam, niet vergeten: Zuiddam, de lekkerste jenever, die ik ooit dronk.

Winny, Sarah en Ilona hadden voor allerlei smakelijk eten gezorgd. Het was alleen jammer, dat schoondochter Ilona in de loop van de dag ziek werd en zelfs met koorts op bed moest gaan liggen.

Zonder Ralf e n Freek was deze derde kerstdag überhaupt niet mogelijk geweest voor mij. Zij hebben me heen en weer gebracht van Alexanderpolder naar het Oude Noorden. Hartstikke tof, want met mijn kwetsbare schouder en arm durf ik niet in het openbaar vervoer. Ik ben bang dat ik mijn evenwicht verlies of dat medereizigers tegen me aan botsen en dat dan de boel opnieuw breekt en er weer geopereerd moet worden. Ik ben echt een bangerik geworden.