Het is al heel wat jaartjes geleden dat ik in café Boudewijn op de Nieuwe Binnenweg was. Met mijn vriend Bert stap ik daar vanmiddag binnen, na een bezoek aan het Dépôt (spreek uit: deepoo, of in plat Rotterdams: De Pot). Dat is die schilderijenopslagplaats van Museum Boymans van-Beuningen. We sterven van de dorst na al dat trappenlopen in die penetrante zweetlucht. Het is bijna 30 graden.
De deur van Boudewijn staat wagenwijd open. De airco staat op
zijn hoogst. Lekker milieuvriendelijk, meneer Boudewijn! Bert zegt dat er
helemaal geen meneer Boudewijn bestaat. De eigenaar van deze zaak zelf is een tot
9 jaar gevangenisstraf veroordeelde drugscrimineel, een aan lager wal geraakte leraar
Frans. Hij zit nu al 7 weer jaar vast dus hij zal binnenkort wel gratie krijgen,
net als quizmaster annex drugsdealer Frank Masmeier. Die is immers ook
veroordeeld tot 9 jaar en krijgt al na 7,5 jaar gratie. Hoezo? Daar heeft het klootjesvolk
niks mee nodig! Het is zomaar een positief
signaal naar adspirant drugsdealers.
‘Twee maal een kopstoot’ roep ik naar Marlies. Ik ken haar
niet maar ze heeft een button met haar naam op haar borst. Ziet er leuk uit.
‘Een kopstoot?’ vraagt ze.
‘Ja, een kopstoot! Weet
je niet wat dat is? Werk je hier nog maar net soms?’
‘ Ja ik ben nieuw hier, vanmiddag begonnen. Kom uit het
onderwijs; daar werd ik gillend gek. Dus als je me even wil zeggen wat je met
die kopstoot bedoelt?’
‘Dat is een glaasje
jonge jenever en een pilsje.’ Dat heeft ze snel door. Binnen de minuut slaan we
de kopstoot achterover.
‘Marlies: doe er nog
maar twee. Zoveel alcohol binnen vijf minuten naar binnen klokken geeft de
gewenste boost.
Bert moet nu al weer pissen. Hij is net nog in het Dépôt
geweest. Tegenwoordig moet hij drie keer
per uur, die zeikerd. Maar goed, maakt niet uit. Beter dan dat ie het in zijn
broek doet. Ik kijk es even rond of ik nog oude bekenden zie. Jaren terug was ‘Boudewijn’
onze stamkroeg.
Zie ik ineens Theo binnen komen. Mooie kop met haar nog …
wel helemaal grijs … mooi grijs, wit bijna. Hij gaat aan de bar staan. ‘
‘Meneer, mag ik u wat vragen? zeg ik.
‘Ja natuurlijk ,’ zegt hij en hij kijkt me aan met zo’n
gezicht van: kom maar op met je vraag.
‘Bent u misschien Theo Weins’
Natuurlijk zegt hij ‘ja’
want ik vroeg naar de bekende weg.
‘ Maar wie ben jij dan?’
‘Leo Spieringshoek,
we hebben hier nog in deze wijk gewerkt.
Aan de Stadsvernieuwing in de wijk Cool. Ik was daar bouwkundige en jij maatschappelijk
werker.
‘Ja, Leo, als ik aan die vreselijke Bouman-familie denk … die terroriseerde echt de buurt. Wij, werkers,
waren allemaal als de dood voor ze,’ zegt Theo terwijl zijn gezicht wit wegtrekt.
‘Marlies, doe me nog maar een kopstoot en geef meneer hier
er ook maar een op mijn rekening, dat kan hij nu wel gebruiken.’
‘Ja, meneer, voor u ook? vraagt ze lachend aan Theo.
‘Doe maar voor ‘n keertje.’
Daar komt Bert aanzwalken. Die kan het beter bij koffie
houden.
‘Marlies, doe Bert een cappuccino maar die betaalt hij zelf …
Bert, dit is Theo, een oud collega; Theo, dit is mijn vriend Bert. Zeg Theo, ben
je nog steeds getrouwd met ónze collega
uit Cool … Irina was het toch?’
‘Neen, Leo, drie jaar
geleden gescheiden na een huwelijk van ruim dertig jaar ... ik ben nu met Marlies,
die hier achter de bar staat.’
