AANDACHT.

De weekboodschappen doe ik zo vroeg mogelijk op  zaterdag. Het liefst om acht uur al of iets later.  

Het is dan rustig. Er zit echter een addertje onder het gras:  Toos slaat rond die tijd ook toe. Haar e-bike staat tegen de winkelruit. Ze is dus al binnen. Ik moet haar zien te ontlopen.  Haar grote boodschappentas heeft ze onder haar winkelwagen geschoven. Veel te groot die tas. Ze koopt zowat niks: mandarijnen, een pakje boter. Meer niet.  Voor de boodschappen komt ze hier niet. Aandacht moet ze hebben.  Maakt niet uit van wie. Ze loert constant op mogelijke slachtoffers. Berg je maar als ze je beet heeft.

Zodra ik de super binnenloop, spot ik Toos. Bij de toiletrollen staat ze nu. Ze bekijkt zogenaamd de koopjes: vandaag veertien wc-rollen voor twee euro tachtig.  Ze ziet een slachtoffer naderen en  slaat efficiënt toe. Ze toont een voordeelpak chocoladespritsen aan de wat wazige, ongeschoren en sjofel geklede Surinamer.

‘Dat is toch een kòpie, meneer? Negenenzeventig eurocent,  die spritsjes. Waar kunnen ze dat van doen? Ik heb ze vorige week zèlf gekocht.’ De man maakt een afwerend gebaar.

‘U zult er beslist geen spijt van krijgen. Maar ja, jullie Indo’s eten natuurlijk veel liever spekkoek enzo , hè?' De man zegt hoofdschuddend, dat hij geen Indo is maar Congolees en loopt naar het biervak, wurmt een blikje uit een sixpack, opent het, drinkt een paar slokken en gaat ermee naar de kassa.

Nu heeft ze mij toch nog te pakken: ‘Hallo meneer. Ook weer lekker vroeg op de been? Ze kakelt nog wat. Ik reageer niet , want als ik wat terug ga zeggen, ben ik verkocht. Ik wijs naar mijn oordopjes: ‘Ik  versta je niet’. Ik wil verder lopen. Ze wappert voor mijn neus met pleisters uit de bak voordeelaanbiedingen. ‘Vijf pakken bétadinepleisters voor twee euro vijftig. Een kòpie. Hoe kan het  voor die prijs?  Ik heb maar gelijk tien pakken gekocht. Pleisters, daar kan je beter niet om verlegen zitten. Een ongeluk zit immers in ……. ‘  Het is Toos ontgaan dat ik inmiddels bij de vrieskist sta om daar een zak zalmmoten te scoren. Het deert haar niet. Naadloos zet ze haar gezever over die pleisters voort tegen haar volgende slachtoffer.

Wat staat er nog op mijn lijstje? Drie flessen Spa Rood. Een sixpack bier, het huismerk van deze super, een goedkoop en desondanks lekker biertje. Als ik mijn zonen dit bier voorzet, kijken ze me hoofdschuddend aan: ‘Waarom koop je nou  altijd dit zwerversbier, ouwe gek?’

Als ik heb afgerekend, zitten er nog tien statiegeldflessen in mijn tas. Vergeten! Nu ga ik echt niet meer terug. Niet weer langs die lijpe Toos. Oh nee. Volgende week dan maar. Natuurlijk, daarom haat ik die vrouw. Ze maakt me in de war met haar gezeur. Ik ga maar eens bij een andere super shoppen.  Of zal er in elke super zo’n ‘weirdo’ rondlopen? 

VERLIEFD OP Z'N TRAINER.

Toen Pim Lammers op vrijdagochtend naar zijn werk ging zat zijn vriendin Lidia op de stoep voor de winkel. ‘Moet je zien,’ zei Lidia en ze wees naar de winkelruit. Er was een blik witte verf tegenaan gekieperd. In het kozijn is een a-4-tje geprikt met in bloedrode letters de tekst: ‘Pim, je bent een viespeuk’. Sinds hij gevraagd is om het gedicht voor de Kinderboekenweek 2023 te schrijven is er een hetze tegen zijn persoon ontstaan. Met name op de sociale media, de ‘niet officiële openbaar aanklager’, gaan alle remmen los. Iemand als Pim Lammers mag dat gedicht beslist niet schrijven. Hij wordt met de dood bedreigd.

Wat is het geval: Pim Lammers heeft acht jaar geleden een roman geschreven: ‘de Trainer’, daarin wordt een twaalfjarige jongen verliefd op zijn trainer. Het boek was bedoeld voor volwassenen.

De herrie op internet liep zo hoog op dat Pim Lammers besloot het gedicht niet te schrijven. De aanleiding voor het gekijf was nu dan wel weg maar de bedreigingen hielden aan.  Een op internet populaire dame, een zogenaamde (onz)influencer Monique Smits en een politiek stuk onbenul  Sybren Van Haga genaamd, bleven de haatmails aanwakkeren.

In zijn eigen straat moest hij geregeld aanhoren dat hij een ‘vuile pedo’ was. Schrijven kan Pim Lammers erg goed maar ad rem reageren op scheldpartijen kan hij niet. Aanvankelijk was hij blij dat hij met Lidia naar zijn werk kon lopen. Maar tegen het schelden, gooien van klei en zelfs ook van stenen konden ze niet op.

Er stonden stadswachten, leunend op hun snelle mountainbikes, een beetje lacherig te kijken naar het gewelddadige tafereel. Ze hadden natuurlijk moeten ingrijpen; ze deden een oogje dicht. Maar diep in hun hart hadden ze ook wel mee willen gooien en schelden. Want ook zij willen zo’n vieze pedo niet in de buurt van hun kinderen.

Op een gegeven moment werd het echt te riskant om door te lopen. Automobilisten weigerden als ze wilden oversteken af te remmen en gaven al toeterend juist extra gas. Ze besloten om snel terug naar Pim Lammers huis te gaan. Daar, vlak voor zijn huisdeur deur, waren veel boeken die Pim geschreven had op een stapel gegooid en er werd de fik in gestoken.  Ze konden niet eens naar binnen, dicht bij zijn voordeur vlamde het vuur hoog op. ‘Pedo, pedo, pedo,’ werd hatelijk gescandeerd. Ook bij de brandweer dachten ze blijkbaar: ’laat maar lekker fikken’.

Lidia en Pim konden niet anders dan op een afstandje blijven kijken. Maar dat was vragen om moeilijkheden. Een paar ophitsers in de groep, waaronder die onderontwikkelde Monique Smits en de politieke charlatan Sybren Van Haga, kregen genoeg  aso’s mee om Pim Lammers eerst te mishandelen en hem vervolgens op de brandstapel van zijn eigen ‘pedotroep’ te gooien. ‘Opgeruimd staat netjes’, wordt er gescandeerd. Lidia kan niks doen, ze is in shock.

 

Romans gaan over alles van het leven. Dus wordt er geschreven over moord, verkrachting, leed, genot – en zonder dat dat iets zegt over de positie van de schrijver. Pim Lammers sprak zich niet vòòr pedofilie uit maar hij moest hangen, omdat aan zijn verbeelding een verhaal ontsproot.