Vrijdagmiddag was ik bij mijn ome Bram en tante Marie (een zus van mijn vader). Zij wonen in de Pompenburgflat, vlakbij het Hofplein, naast dancing Bristol. Ome Bram had me gebeld. Hij wilde iets met me bespreken. Of ik even langs wilde komen. Eerlijk gezegd stond ik niet direct te springen want ome Bram was een vreselijk saaie ouwehoer. Maar goed, het klonk nogal urgent dus zette ik mijn aversie maar opzij. Hij vertelde me dat de Pompenburgflat, waar hij al bijna veertig jaar woont gesloopt gaat worden. Tweehonderdzesentwintig uitstekende èn betaalbare woningen (zogenaamde woningwetwoningen) dreigen zo maar plat gegooid worden. Ome Bram is daar in 1983 als een van de eerste bewoners komen wonen.
Hij was gelijk maar van wal gestoken met zijn verhaal; een
kopje thee kon er niet van af maar toen ik hem er om vroeg, zei hij tegen tante
Marie, dat ze thee moest zetten. Hoewel
het mij niet zo boeit, vertelde hij me dat Pompenburg ontworpen was door de
bekende architect Carl Weeber, die ook de Peperclip op Zuid ontwierp. Ome Bram
zei dat hij er niet aan moest denken om op zijn oude dag nog te moeten
verhuizen.
Ik had geen idee hoe
oud hij was maar daar zal hij zo wel mee komen. ‘Negenenzeventig, ben ik nou en je tante Marie is zevenenzeventig, die zit
natuurlijk ook niet op een verhuizing te wachten. Juist nù slopen in een tijd
van woningnood en vooral een groot te kort aan betaalbare woningen. Daar kan er
geen een van gemist worden, ze zijn dringend nodig.’
Waar wil die man in godsnaam naar toe?
Tante Marie heeft intussen drie kopjes thee op de salontafel
gezet en houdt een koektrommeltje voor mijn neus met een paar mariakaakjes. Dat
is smullen!
Volgens ome Bram is sloop hier onnodig, de woningen zijn
goed. Kort geleden (in 2017 en 2020) is
er voor 3,2 miljoen gerenoveerd. De daken en het ventilatiesysteem zijn
vernieuwd en er is een mooie oplossing
gerealiseerd voor de energietransitie. Die renovatie heeft er voor gezorgd dat
de Pompenburgflat een voorbeeld is voor duurzaam wonen met hoge kwaliteit.
Uniek is ook de binnentuin van het complex, een oase van rust waar je de
vogeltjes kan horen zingen. Alle balkons hebben uitzicht op deze binnentuin.
Ome Bram vertelt dit hele verhaal in dat lijzige
slakkegangentempo van hem. Doodmoe word ik er van … en hij is nog niet klaar …
‘Alleen de investeerders verdienen vreselijk veel geld aan
de bouw van die drie gigantische (en gigantisch onbetaalbare) woontorens, die
in de plaats moeten komen van de Pompenburgflat. De projectontwikkelaar:
RedCompany en de verhuurder Havenstede zullen best goede bedoelingen hebben,
maar de winsten komen uiteindelijk toch bij de vastgoedmiljonairs terecht’.
‘Niet alleen ik en je tante, maar bijna alle bewoners hier vragen
zich af wat de toegevoegde waarde is om deze woningen van ons af te pakken. Het
is heel slecht woningbeleid. Het is duidelijk arrogantie en machtsvertoon van
de superrijken.’
We maken even tijd voor het kopje thee en het mariakaakje.
Dan gaat ome Bram verder:
‘Er is al veel te veel sociale woningbouw in Rotterdam
gesloopt. Er moet veel meer het accent gelegd worden op woningverbetering,
energiezuinig maken en verduurzaming van de bestaande woningvoorraad. Ook meer
aandacht moet er zijn voor de stedebouwkundige kwaliteit en groen. Minder hoogbouw
in verband met leefbaarheid op straat.’
Toch hebben, volgens ome Bram en ook tante Marie, de
bewoners de hoop nog niet opgegeven. In Crooswijk is het bewoners ten slotte ook
gelukt om onnodige sloop af te blazen … dus hun moet ook kunnen lukken.
En toen opeens kwam de aap uit de mouw:
‘Tsja, wat je tante Marie en ik je nu wilden vragen is:
wanneer het toch onverhoopt tot sloop gaat komen, zouden wij dan in geval van
nood, desnoods tijdelijk, bij jou kunnen
intrekken’.
Toen verslikte ik me in mijn mariakaakje. Ik stikte er bijna
in.
Benieuwd hoe de Pompenburgflat (en) mijn ome Bram en tante
Marie er nu uit zien?
Google: Woongebouw
Pompenburg
